Als er iets is wat mensen van mij weten, is het dat ik geobsedeerd ben met Instagram. Combineer dat met mijn liefde voor eten en je zult begrijpen dat ik iemand ben die je lunch zonder schaamte regisseert.
Ik ben een paar jaar geleden begonnen met Instagram omdat ik dol ben op food-fotografie. Ik had toen nog geen volgers. Omdat ik het leuk vond om food-foto’s te maken, ging ik steeds meer mijn best doen met koken en het ensceneren van mijn eten. Beetje bij beetje groeide mijn volgersaantal. Toen ik door begon te krijgen dat ik een talent heb voor het fotograferen van voedsel, nam ik mijn camera mee de straten van New York op en stalkte ik foodblogs om de beste hashtags te vinden en te kopiëren. En het werkte. Een paar maanden geleden werd ik als fotograaf van de week genoemd op The Infatuation. Ik kreeg er ineens 1000 volgers bij. Dit was mijn keerpunt: ik begon alleen te posten voor de likes.
Ik weet niet of het de bevestiging van succes was (ik weet dat ik niet zó veel volgers heb, maar voor een normaal mens als ik, is het best wel wat werk om die 5000 volgers aan te tikken), of het aanhoudende stemmetje in mijn hoofd dat bleef zeggen dat ik misschien wel professioneel kon gaan eten voor de kost, maar na die regram van The Infatuation werd ik serieus en postte ik minstens één keer per dag. Mijn posts waren voornamelijk gericht op eten, en ik koos mijn maaltijden en de producten op mijn boodschappenlijst op basis van de best-presterende posts. Als je door mijn feed scrolt, zie je al gauw dat er niet veel personen tussen staan. Dat komt omdat ik volgers verlies als er een gezicht op een foto staat. Maar een ijshoorntje op het strand? Instagram gold.
Een paar weken geleden stelde Essena O’Neill social media aan de kaak en onthulde dat het allemaal ‘not real life’ is. Het internet werd gek. Het zette me aan het denken over mijn eigen social media gewoontes, ook al ben ik nooit betaald voor een post en heb ik ook nooit een maaltijd overgeslagen voor een foto. Ik heb zeker wel ijsjes van vrienden gegijzeld om er een foto van te maken voor een Instagram-post. Dat ijsje in bovenstaande foto? Ik Photoshopte de mensen eruit (zie onder).
Ik ben gaan twijfelen over de echtheid van mijn eigen Instagram door alle discussies rondom social media. En ik stelde mezelf misschien wel een nog belangrijkere vraag: zijn er mensen die mij alleen maar volgen vanwege de hoogtepunten in mijn leven? Zal ik mega veel volgers kwijtraken – mijn grootste angst – als ik foto’s ga posten van mijn ‘echte’ leven? En het belangrijkste: wat zal er gebeuren als ik stop met het ensceneren en bewerken van alles?
Ik heb toen besloten om in ieder geval één foto per dag te posten zonder enscenering of bewerking. Alles zonder filter en onscherp. Elke foto die ik zal gaan posten zal mijn eerste poging zijn, rauw en in real time. Ik zal foto’s moeten gaan posten van mijn day-to-day life, en niet alleen van wat ik eet. Dat betekent mijn gezicht, wellicht andermans gezichten, mijn omgeving, alles waarvan ik de noodzaak voel om er een foto van te maken. Wist je dat Instagram-video’s minder likes krijgen dan foto’s? Ja, ik zal ook een video moeten gaan posten. Dit is wat er gebeurde toen ik dit een hele week deed.
Dag 1: Muffingate
Het is de eerste dag van het experiment en ik vermijd fotograferen omdat ik zogenaamd druk ben. Om 22.00 uur realiseer ik me dat ik iets moet doen, dus ik maak een foto van een half-opgegeten vegan (en heerlijke) muffin, gebakken door mijn huisgenoot. Ik ben nog niet in staat om alle regisseergewoontes los te laten en dus maak ik het klassieke hou-het-eten-boven-je-voeten shot. Ik post de foto en kan alleen maar denken aan hoe ik ‘m kan bewerken. Ik moet mezelf er echt van weerhouden om er niet als bijschrift bij te zetten dat het er matig uitziet, plus de kreet ‘don’t judge me’. Ik schaam me een beetje dat ik zo veel geef om een foto.
Dag 2: Candy corn als ontbijt
Tot mijn grote opluchting zijn er mensen die mijn muffinfoto liken. Schaamte vervangt mijn opgetogenheid wanneer ik me realiseer dat ik toch een beetje heb vals gespeeld en dat deze foto helemaal niet zo verschrikkelijk is. Ik wist dat het licht in mijn kamer goed was. Ik wist dat het vasthouden van mijn eten met de camera erboven zou zorgen voor een goed shot. Ik wist dat de textuur beter zichtbaar zou zijn door de happen uit de muffin. Ik heb drie stappen genomen om een goed shot te krijgen, ook al heb ik niet bewerkt. Zo nerveus werd ik van het posten van een foto die niet geënsceneerd is. Op dag twee was ik vastbesloten om mijn goorheid te laten zien, iets wat ik eerder nooit gedurfd zou hebben. En mijn eetgewoontes kunnen behoorlijk goor zijn.
Aangezien ik vaak volwassenheid mis in mijn eetgewoontes (hi, mam), eet ik candy corn als ontbijt.
Het is goor.
Ik neem er een foto van.
Ik post het.
Net als bij #muffingate wil ik de foto meteen wat verbeteren: de achtergrond wit maken, scherper maken, de belichting aanpassen (die kantoor TL-lichten zijn onverbiddelijk), en misschien de Clarendon filter op 30% zetten. Ik had het snoep ook anders kunnen neerleggen. Alles om het eten van gestolde suiker er meer appetijtelijk uit te laten zien.
Gelijk na het posten, krijg ik bezorgde berichtjes van mijn vrienden met de vraag of het wel goed met me gaat en waarom ik zulke foto’s plaats. Ondanks alle commotie, verlies ik bijna geen volgers. Als ik echt mijn ‘rauwe’ leven wil laten zien, zal ik serieuzer moeten worden en mag ik niet meer alleen food pics posten.
Dag 3: Mijn gezicht, geen filter
Ik heb een hekel aan dit experiment en ik vind het erg dat ik er zoveel om geef. Op dit moment vermijd ik Instagram en daardoor ben ik tien keer meer productief dan normaal. Het is veel minder leuk om je feed te checken als je te bang bent om naar je eigen account te kijken.
Ik besluit om de gevreesde foto van mezelf te plaatsen, een gegarandeerde volgersbom. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met mijn looks, maar zo’n foto krijgt zelfs nog minder likes en volgers dan een tosti.
Tijdens een kunsttentoonstelling in Chelsea, dwing ik mijn vriendin om een foto van mij te maken onder de voorwaarde dat ik het eerste shot plaats. Ik voel me weer een valsspeler omdat dit by far het coolste is wat ik die dag zou meemaken – mijn leven bestaat niet altijd uit tentoonstelling hopping en het drinken van champagne – en daarbij is de foto nog best cute geworden.
Dag 4: Subway realness
Mensen denken dat mijn leven glamorous is omdat ik in New York woon, en ik weet zeker dat mijn foto’s van prachtig voedsel daaraan bijdragen. Ook al doe ik veel leuke dingen en eet ik veel lekker eten, ik werk wel van 9 tot 5 en daardoor breng ik veel tijd achter mijn computer en in de metro door. Een paar uur per dag in de metro is niet echt blits. En voor wie het openbaar vervoer in New York niet kent, het is heel erg vies.
Op dit moment heb ik nog evenveel volgers als eerst en afgezien van de rare vraag van iemand of ik helemaal gek ben geworden, is er nog niets *~groots~* gebeurt. Ik besluit om eerlijk te zijn over mijn dag en post een glimp van mijn metrotrip.
Ik verlies best een aantal volgers (ongeveer 10). Behalve de moeder van een vriendin (die reageert dat iemand met mij zou moeten praten, want mijn foto’s worden wel heel slecht), lijkt het niemand wat te schelen. Mijn echte leven begint me te vervelen.
Dag 5: Het echte leven is hard werken
Alle mensen die dichtbij me staan denken dat ik gestoord ben geworden, maar ik ga door met het plaatsen van foto’s van mijn rauwe, onbewerkte en eigenlijk maar saaie leven.
In het weekend ga ik meestal op food-excursies en kook ik of eet ik andermans voedsel, maar vandaag voel ik me niet geïnspireerd om ook maar iets uit mijn leven vast te leggen als ik het niet mag bewerken.
’s Middags stuit ik op de geniale snackuitvinding van een gerolde mozzarella stick waar al salami inzit. Filter of niet, dit is goud. Voordat ik aan deze week begon, had ik nooit een kaas-met-vlees stick gekocht en het naast wat Brooklyn graffiti gefotografeerd, maar nu heb ik de vrijheid om $5,99 en 40 minuten van mijn dag te besparen.
Voor dit experiment heb ik nooit nagedacht over de tijd die ik spendeerde op mijn telefoon. Niet alleen het bewerken, maar ook het ensceneren van foto’s. Voor elke foto die ik maak kan ik 20 minuten bezig zijn met bewerken, maar het ensceneren duurt soms wel 10 tot 30 minuten. Ik had die tijd nooit eerder bij elkaar opgeteld, tot nu. Het is bevrijdend om me niet druk te hoeven maken over waar ik mijn volgende content vandaan ga halen.
Dit alles gezegd, doet het nog steeds pijn dat ik de salami-foto niet scherper kan maken. Na vijf dagen van mijn experiment ben ik nog steeds heel erg bezig met de kwaliteit van mijn foto, en belangrijker nog, wat mensen denken wanneer ze mijn foto zien.
Dag 6: Brunch is betekenisloos
Ik ben in mijn lokale brunchspot, maar het is minder leuk om mijn eten te krijgen. Ik ben bezorgd om het feit dat de Clarendon-filter mijn culinaire ervaringen beïnvloedt, maar ik hou vol en maak een foto. Terwijl ik ‘m op Instagram upload, realiseer ik me dat ik de foto vanuit een verkeerde hoek heb gemaakt (ik ben meer van de portretafmetingen dan de landscape), maar ik blijf trouw aan het project en gooi ‘m erop. Omdat ik mezelf niet kan tegenhouden, bewerk ik de foto later die avond om te laten zien hoe ik mijn brunch eigenlijk had willen presenteren.
Dat was zeker tijdverspilling. En heb zeker een filterverslaving.
Dag 7: Ending on a high note
Tijdens mij laatste dag gebeuren er twee dingen: ik zie een hoop ratten, duiven en eekhoorns onder een brug in Brooklyn; en, voor de eerste keer in mijn leven plaats ik een onaangeroerde selfie.
Ik herinner me dat ik aan het begin van dit project heb beloofd dat ik een video zou posten. Ik merk dat ik al aan het filmen ben voor Snapchat, en als het hier goed genoeg voor is, waarom dan niet voor Instagram? De video in kwestie bestaat uit 15 seconden aan beeld van ratten, duiven en eekhoorns die met z’n allen aan het eten zijn – net een promotiefilmpje voor wereldvrede. Als de knaagdieren-community van New York met elkaar overweg kan, kunnen we dat dan niet allemaal? Ik verlies de meeste volgers door deze post en krijg de minste likes.
De laatste foto van mijn hit list is een selfie. Deze is lastiger om te plaatsen dan het ongedierte omdat het maken van een foto van je gezicht altijd leidt tot het meteen willen verbeteren van je imperfecties. Het voelt ook ietwat narcistisch, want, ook al moet ik toegeven dat ik ijdel ben, dat schreeuw je het liefst niet van de Instagram-daken. Ik merk ook meteen dat ik me per ongeluk heb gekleed als een detective en ik wil me meteen omkleden.
Met deze selfie komt mijn experiment tot een einde, en ik ben blij dat ik mijn dagelijks leven nooit meer hoef te laten zien. Instagram is veel leuker wanneer het niet echt is.
Wat ik heb geleerd
Als iets me duidelijk is geworden deze week, is dat wel dat mijn interesse in food-fotografie meer is dan een hobby – in meerdere opzichten is het een probleem geworden. Het constant zoeken naar potentiële content in mijn leven is een absolute tijdverspilling. Het is stressvol, en behalve mijn familie en goede vrienden, kon het niemand wat schelen dat ik ineens lelijke foto’s uit mijn dagelijks leven plaatste. Degene die er het meest om geeft ben ik zelf.
Ik dacht dat ik de hoogtepunten uit mijn leven deelde, maar Instagram is voor mij eigenlijk een ontsnapping uit de verveling van mijn volwassen leven. De metro chic maken? Onmogelijk. Het bewerken van mijn diner van gisteravond terwijl ik in de metro naast een man zit die zich aan het scheren is, zorgt ervoor dat mijn dag een beetje sneller voorbij gaat.
Na het posten van zeven slechte foto’s, had ik verwacht dat mijn volgersaantal zou dalen met 1000 mensen, maar dat gebeurde niet. Als ik door zou gaan met het plaatsen van vreselijke foto’s, zou de daling wellicht zichtbaar worden, maar na deze week heb ik 10 volgers minder. Ik krijg per week meestal 90 volgers erbij, dus volgens mijn berekeningen heb ik ongeveer 100 volgers verloren.
Behalve de ontdekking dat ik te veel geef om de hoeveelheid likes die ik krijg, en dat ik minder druk zou moeten leggen op mezelf omdat het stom is en het je volgens onderzoek slecht laat voelen, heb ik geen breaktrough-moment gekregen. Geen Essena O’Neill openbaring. Boven alles, realiseer ik me dat ik het leuk vind om food-foto’s te maken; het moet alleen de dingen die ik doe en de mensen waarmee ik ben niet belemmeren. Die zijn toch wel interessanter dan die double tap.
Essena O'Neill onthult de ongezonde manier waarop ze dun bleef >
Ik stopte een jaar met Facebook en dit gebeurde er >
