Sanne Wevers flikt het weer. Afgelopen weekend bewees de Nederlandse turner tijdens het EK turnen 2018 in Glasgow, opnieuw dat ze de koningin van de evenwichtsbalk is. Ondanks de lastige periode waarin ze ze zich na die legendarische Olympische Spelen van 2016 bevond. Toen, na die glorieuze overwinning op de Spelen in Rio, schreef ELLE's Moniek al een kleine ode een Sanne Wevers. Plus - en daar willen we het voornamelijk nog even over hebben - een pleidooi voor 'wevers' in de Van Dale. Weet u het nog? Zo niet, dan hieronder nog even in de herhaling. Opdat het nu ook echt gebeurt.
Leest u mee, team Van Dale?
Oorspronkelijke bericht, 16 augustus 2016:
Ode aan Sanne Wevers
Ze kwam, ze zag (concurrente Simone Biles de mist in gaan) en ze overwon vervolgens door te doen wat ze moest doen: onverstoord een fantastische routine neerzetten op de evenwichtsbalk. Sanne Wevers, de koelbloedige Dutchie met #OrangElegance.
Goud, dames en heren, historisch goud haalde deze 24-jarige Hollandse turnster gisteravond in een bloedstollende individuele finale op de evenwichtsbalk in de turnzaal in Rio. Terwijl brons al een geschiedenisboeken-halende prestatie zou zijn geweest.
Was het het zelfontworpen turnpakje, met oranje tulp op de voor- en rood-wit-blauw op de achterkant?
Was het die extra steun van familie (vader en coach Vincent, en de ook in Rio turnende tweelingzus Lieke) langs de zijlijn?
Was het het gevoel van heel Nederland thuis op de bank meekijkend (want hé, eindelijk weer eens een finale op een normaal tijdstip)?
Was het puur geluk?
Ik denk het niet. Ik denk dat Sanne Wevers deze prestatie volledig aan zichzelf te danken heeft. Die spectaculaire opsprong waarvoor ze als enige het lef had, en die ze zo vaak trainde dat ze hem ook met ogen dicht had kunnen uitvoeren. De capaciteit om op het moment suprême zichzelf van de wereld te kunnen afsluiten en alleen nog maar die evenwichtsbalk te zien. Maar vooral: die ontelbare pirouettes die ze iedere dag opnieuw tot in den treure oefende. Het verkiezen van elegante mooie bewegingen boven bruut acrobatisch geweld, en die vervolgens nailen wanneer het erom spant.
Dat, en alleen dát, zorgde ervoor dat ze de Amerikaanse wonderkinderen, Laurie Hernandez en Simone Biles, naar huis stuurde met 'slechts' zilver en brons. Een persoonlijk record van 15.466 punten was er op het scorebord te lezen na Sanne's perfecte afsprong en daar ging niemand meer overheen.
Ik weet niet hoe het met jou zat, maar Hans (van Zetten, commentator van de wedstrijd bij de NOS) en ik hadden kippenvel, de hele finale lang. Het kan immers álle kanten uit met die evenwichtsbalk. Al won je alle aan de spelen voorafgaande wedstrijden, als het moment daar is, komt het aan op centimeters en kan iedereen, ja zelfs topfavoriet Simone Biles, ten onder gaan. Letterlijk. Alsof je op het allerlaatst nog een potje 'alles of niks' speelt, zeg maar.
Tel daarbij op dat ik van mijn vijfde tot mijn twaalfde wedstrijden turnde en slapeloze nachten had over die verdomde balk. Ik kan je zeggen: dat ding is geen zacht landingsmateriaal om met je hoofd – of erger nog: met je kruis – op terecht te komen. Erop turnen alsof je op de vloer staat (en dat is basically wat deze vrouwen doen) is in mijn ogen nog steeds iets bovennatuurlijk knaps. Bij iedere landing die zij maken voel ik weer even die angst van mijn pre-pubertijd-ik. Afijn, je hebt het beeld, van hoe ik er gisteravond bijzat.
'Klasbak' is het woord van deze spelen, heb ik begrepen. Ik pleit echter voor 'Wevers' in de Van Dale. Betekenis: mieters, fabuleus, prachtig als een pirouette. Wat was het weer wevers.
Terwijl Laurie Hernandez een emotionele, maar nog steeds even coole Sanne Wevers feliciteerde met haar gouden plak kon ik alleen maar denken aan de bijzondere turncarrière die voor dat 16-jarige Amerikaanse bonkje spieren (Hernandez dus) nu pas begint. Voor Sanne (en zus Lieke) loopt die al op zijn einde. 24 voor een turnster is als 35 voor een voetballer. En kijkende naar de vele blessures die Sanne al moest doorstaan, kun je daar nog een paar figuurlijke jaren bij optellen...
Maar, Wevers-sisters, beloof ons toch alsjeblieft dat jullie er nog zullen staan, op de Olympische Zomerspelen van 2020. Ik (en Hans) zijn er weer bij. Beloofd.
En deze klasbakken vermoed ik ook:
Zo, en dan ga ik nu voor de twintigste keer je oefening terugkijken. Bedankt, Sanne!
