'We moeten naar Walibi Fright Nights,' zo overtuigde collega S. me van het feit dat we echt naar Walibi Fright Nights moesten. Wat ook heeft meegespeeld: elk jaar zijn er nog verrassend veel twintigers die rond Halloween op de hoogte zijn van Fright Nights, wat op zich al fascinerend genoeg is. Het allemaal zelf een keer bekijken, leek me daarom een prima experiment.
Fright Nights is, kort gezegd, een reeks thema-weekenden in pretpark Walibi, waarbij Halloween centraal staat. In de praktijk komt dat neer op een pretpark waar tijdelijk vier spookhuizen staan en er op elk pleintje een groep acteurs staat te wachten om je in het donker te laten schrikken.
Ik ben 0.45 uur 's nachts thuisgekomen. Ik heb toen mijn telefoon op vliegtuigstand gezet, ben meteen gaan slapen, kon geen prikkel meer aan en heb letterlijk een volle dag nodig gehad om bij te komen van deze avond. Dit is waarom:
1. De spookhuizen zijn echt eng
Wat Walibi heel goed deed, is de referenties aan bekende horrorfilms. Zo liepen we in het eerste spookhuis in een oude, roestige douchezaal waar iemand middenin het afzagen van z'n eigen been zat (Saw) en ik meen Chuckie ook hier en daar voorbij te hebben zien flitsen. Ik weet het niet meer zo goed, want in het spookhuis ben je vooral bezig met je hoofd afdraaien van alle lelijke dingen die je ziet. Je wéét dat iemand je gaat laten schrikken, maar omdat je niet stil zit maar zelf vooruit moet blijven lopen, niet wetende wat er achter het hoekje of het deurtje zit (of achter een schilderij aan de muur, desnoods) voelt het alsnog eng.
2. Je kunt een hele avond niet normaal met je vrienden praten
Stel je erop in dat je in gesprekken geen enkel verhaal kunt delen met elkaar dat meer dan drie zinnen omvat. Om de haverklap loop je namelijk op een acteurspleintje, waar een zombie/zwerver/man-met-zaagmachine je tóch weer laat schrikken, waardoor je gesprekken de hele avond aan focus inboeten.
Hier vond ik het allemaal nog wel grappig, een half uur later vond ik het al naarder worden.
3. Besef sowieso goed dat Halloween vooral om lelijke, enge dingen draait
Dat wist ik natuurlijk voordat ik naar Fright Nights ging, maar ik had van tevoren niet kunnen inschatten wat het met je doet als je de hele avond wordt geconfronteerd met bloed, dood, verderf, miezerregen, lelijk licht, dingen die expres een kapotte uitstraling hebben gekregen, scherp uitziende objecten en lichamelijk gehavende figuren.
Dit is het mooiste wat je de hele avond gaat zien:
Bereid je daar op voor.
4. Je wordt hoe dan ook misselijk
Eten tijdens Walibi Fright Nights wordt voornamelijk gedaan op een soort frituurpleinen, waar je de klassiekste snacks - hamburgers, kipnuggets, patat, frikandel - kunt krijgen, na een kleine wachtrij. Je hebt ook snackpleinen: daar vind je vooral Swirl's-achtige dingen. Verder staan er hier en daar kraampjes met bijvoorbeeld broodje warme beenham of broodje Unox-worst. Kortom, word je niet misselijk van de spookhuizen, dan grote kans dat je misselijk wordt van het eten.
5. Je kunt ervaren hoe het is om dood te zijn
Dit jaar had Walibi iets extra's: de Clinic, 'een van de engste ervaringen in heel Europa,' wist een medewerker van Walibi me te vertellen. In de Clinic ervaar je hoe het is om een lijk te zijn - je wordt op een brancard gelegd en verschillende ruimtes ingereden, zoals een koelcel, een oven, een lijkschouwersruimte. Als je te lang bent voor de brancard, stoot je je hoofd bij elke nieuwe ruimte tegen de deurpost.
6. Walibi spoort je continu aan om HARD TE GAAN
De hashtag die Walibi rondom Fright Nights heeft opgetuigd kan je tijdens je bezoek hoe dan ook niet ontgaan: #HARDGAAN staat namelijk overal. Op de deur van de wc:
In de pretparkwinkel:
Zelfs in het bloemperk:
Je kunt er ook queen in worden:
Ik snap waarom ze de hashtag hebben gekozen, want na punt 1, 2, 3, 4 en 5 ben je van binnen ook een storm. Na twee uur in het park zag ik dit en het vatte mijn state of mind perfect samen:
Ik voelde me queen #HARDGAAN.
7. De achtbanen blijven ook eng
Heb je ondertussen ook nog eens alle achtbanen waar je in kunt, en die blijven eng. Op een leuke, spannende manier. Vergeet, naast de spookhuizen, de achtbanen dus niet. Ik voelde me oprecht een kind van acht toen ik in een houten bootje twintig meter naar beneden stuiterde in een plens water. Op een goede manier.
8. De terugweg duurt waarschijnlijk lang
Tenzij je in Biddinghuizen woont, heb je grote kans dat je een flink stuk moet rijden naar Walibi, gezien het in the middle of nowhere ligt. Bereid je dus voor op een lange terugweg, waarbij je alle tijd hebt elk eng of naar moment te herbeleven. Plan die avond van terugkomst verder dan ook helemaal niets.
Ik ga nooit meer naar Walibi Fright Nights. Ik denk dat een mens maar één keer Walibi Fright Nights aankan. Klinkt dit gegriezel je allemaal als muziek in de oren, dan kun je volgend jaar weer. Pak dit artikel er dan nog eens bij, ter voorbereiding, en sterkte.
