Wist je dat Hillary Clintons populariteitscijfers kelderden op het moment dat ze aankondigde een gooi te doen naar het presidentschap? Mensen die haar een dag eerder nog prima likeable vonden, besloten opeens dat de voormalig Secretary of State toch niet zo oké was.

Waarom? Omdat ze openlijk voor haar ambities was uitgekomen. Iets wat vrouwen meestal niet in dank wordt afgenomen, schrijft journaliste Constance Grady in dit geweldige artikel op Vox.com.

Kijk maar naar Anne Hathaway. De actrice die een Oscar won en – terwijl ze het beeldje nog in haar handen had – de publieke opinie volledig tegen zich zag keren. In maart 2013, één week na de prijsuitreiking, was 'Hathahate' een begrip. Het 'woord van de week' schreef ik op deze site destijds:

Iedereen haat Anne Hathaway. Begin deze maand probeerde Hollywood.com te verklaren waar die haat toch vandaan komt. Hun conclusie: Anne Hathaway probeert veel te hard. Ze is een 'theaterkind' dat nooit zichzelf is maar zich aanpast aan iedere situatie. Ze is overdreven, zoals die ene leerling op school die aan drama doet en altijd alle aandacht opeist. En de grootste haat komt, aldus Hollywood.com, door haar 'valse bescheidenheid'.

Ik trok toen de parallel met Jennifer Lawrence, die dat jaar ook haar eerste Oscar mocht ontvangen. Waar Anne Hathaway geen goed kon doen, kon Lawrence niks fout doen. Ze viel bij ieder trapje, was starstruck zodra ze een andere beroemdheid zag en maakte de flauwste grapjes. We lepelden alles op.

Ondertussen zijn we vier jaar later. Hathahate is geweken (met name omdat de actrice zich jarenlang bewust heeft teruggetrokken en vrijwel geen grote films maakte) en Jennifer Lawrence is niet meer het lievelingetje dat ze in 2013 was. Haar awkwardness en onhandigheid, al die trekjes waar we een paar jaar geleden zo verliefd op waren, ergeren ons nu.

Valt ze nu alweer? Ugh, ze doet het expres. Aansteller!

What happened!? The usual. Een vrouwelijke ster die we ooit allemaal op handen droegen, is te populair, te leuk, dus moeten we haar neerhalen en zoeken we naar redenen om dit te bewerkstelligen. Of zoals het artikel het verwoordt:

But when a certain type of female star reaches a certain level of exposure, the world is ready to turn against her. Any mistake she makes in the public eye becomes a massive liability, and the things that made people like her suddenly make them hate her.

Het is onze standaard reactie wanneer een vrouw te geliefd, te populair wordt. De 'popularity cycle of a starlet' noemt Grady het in haar artikel.

Een ander goed voorbeeld is Taylor Swift. Wat waren we dol op haar, op haar muziek, op haar vriendschappen, op haar 'Taymerica' 4th of July feestjes. En opeens sloeg de liefde om in haat. Toen Kim Kardashian met de zogenaamde 'receipts' kwam die moesten aantonen dat de zangeres 'fake' is, zoals iedereen natuurlijk al vermoedde, vierde Twitter een feestje. Een feestje! Blijkbaar was Swift een monster en waren de schellen eindelijk van onze ogen gevallen.

Wat hebben deze drie vrouwen met elkaar gemeen? Succes. En succesvolle, ambitieuze vrouwen (zie Hillary Clinton en zie zelfs Paris Geller) vinden we niet leuk.

Geldt hetzelfde voor mannen? Nee, schrijft Grady. Kijk maar naar Leonardo DiCaprio die vorig jaar heel, HEEL graag die Oscar wilde willen. En niemand nam hem die overduidelijk ambitie kwalijk. Want 'hij verdiende het'.

Of wat dacht je van de mannen in Hollywood die daadwerkelijk hele grote misstappen hebben begaan? Taylor Swift vertelde niet de hele waarheid in de hele Kanye Wes-saga en Swift was de duivel. Casey Affleck werd aangeklaagd voor seksueel misbruik en niemand leek hem te haten, hij won zelfs een Oscar. Anne Hathaway speelde iets te bescheiden toen ze haar Oscar won en 'Hathahate' was trending. Johnny Depp mishandelde zijn ex-vrouw en mensen verdedigen hem in de comments.

In mijn artikel in 2013 schreef ik dat ik ook een milde afkeer van Anne Hathaway had. Niet vanwege haar Oscarspeech maar omdat ik haar, jaren eerder, eens had geïnterviewd en haar gewoonweg niet aardig had gevonden. Ik vond de 'Hathahate' daarom eigenlijk wel grappig. Misschien zelfs een beetje terecht.

Niet meer. Na de verkiezingen from hell die een enorme, seksistische kwal - ondanks heel veel 'receipts' - alsnog deed winnen van een zeer competente, ambitieuze vrouw, snap ik dat de haat die Anne Hathaway over zich heen kreeg niet alleen totaal onterecht, maar ook vreselijk seksistisch was. Net als de woede en afkeer die Jennifer Lawrence en Taylor Swift de afgelopen jaren te verduren kregen.

Laten we er daarom mee ophouden voordat we straks besluiten dat Emma Watson een nepfeminist is. Oh wacht...