Zondag had Ed Sheeran een gastoptreden in Game of Thrones. De hele wereld reageerde - voornamelijk negatief. Één dag later wiste de zanger zijn Twitter-account.
Ik zie een verband...
Eerlijk is eerlijk, de kans dat Twitter een gastoptreden van Ed Sheeran in Game of Thrones wél oké had gevonden - of zelfs had geprezen - was natuurlijk uiterst klein. Dan had hij óf vrijwel onherkenbaar, dood, óf héél erg goed moeten zijn geweest. En na de cameo in Bridget Jones' Baby weten we dat hij vooral heel erg goed is in zingen en lief maar schaapachtig glimlachen.
Maar zelfs als Sheeran de sterren van de hemel had gespeeld, daar naast Arya Stark bij het kampvuur, dan nog had Twitter iets gevonden om over te zeuren. En masse iemand belachelijk maken is het favoriete tijdverdrijf van het medium. En dat deed het dan ook zondag:
Toevallig zei Sheeran vorige maand in een interview nog dat hij klaar is met Twitter. Het zijn alleen maar mensen die gemene dingen zeggen en één comment verpest je hele dag, aldus Sheeran. Hij had het gehad:
'I've actually come off Twitter completely. I can't read it. I go on it and there's nothing but people saying mean things. One comment ruins your day. But that's why I've come off it.'
Waarschijnlijk kon hij het zondag toch niet laten om even te kijken hoe er op zijn optreden werd gereageerd. Iets wat hem prompt deed besluiten zijn hele account te deleten.
Is Ed Sheeran overgevoelig? Moet hij een dikkere huid kweken? Als bekend persoon zal hij gewend zijn aan vrijwel constante kritiek. Maar duizenden gemene, op de persoon gerichte tweets lijken me toch iets anders dan een recensent die een weloverwogen oordeel over je werk levert.
HAAT-TWEETS
Social media, en met name Twitter, kunnen vreselijk bruut zijn. Mensen roepen in 140 tekens of minder alles wat in ze opkomt. Zonder er echt bij stil te staan dat hun tweets ook gelezen worden, misschien wel door de mensen die ze neersabelen. Die enkele keer dat ik een 'haat-tweet' krijg (meestal als ik iets negatiefs over Trump heb geschreven), voel ik me standaard rot, zelfs al weet ik dat ze aan het trollen zijn. Hoe zou het dan voelen wanneer je telefoon opblaast van de mentions en je naam trending is omdat iedereen iets lulligs over je wil roepen?
En dan heeft Ed Sheeran het nog makkelijk. Hij is blank. Man. En hij kreeg kritiek omdat hij een gastrol in effin' Game of Thrones mocht spelen. (Hoe cool?!)
Voor zangeres Lily Allen en actrice Leslie Jones lag het net even anders. Allen werd begin dit jaar meedogenloos neergesabeld nadat ze had onthuld dat haar kindje in 2010 dood was geboren (het was háár schuld, aldus de trollen op Twitter). En Jones kreeg in 2014 de afschuwelijkste, ellendigste berg aan racisme en seksisme over zich heen, enkel omdat ze 'het lef had' om als donkere vrouw in Ghostbusters te spelen.
En het beperkt zich niet alleen tot beroemdheden. Uit een recent onderzoek bleek dat 47 procent van de Amerikanen weleens online lastig was gevallen. En in de leeftijdscategorie 18 tot 19 jaar was dit maar liefst 65 procent. Toen de Volkskrant-journalist Loes Reijmer laatst haar kritische stuk over GeenStijl plaatste, delete ze bijvoorbaat haar Twitter-account omdat ze uit ervaring wist hoeveel ellende ze ging krijgen (de ellende kwam alsnog in de comments overigens).
REVOLUTIE
In 2015 schreef journalist Jon Ronson het boek 'So You've Been Publicly Shamed'. In het boek haalt hij meerdere gevallen aan van (onbekende) mensen die na één domme of verkeerd begrepen tweet zo door het slijk werden gehaald door de medegebruikers, dat ze hun baan en privéleven (tijdelijk) gedag konden zeggen. Ik interviewde hem eind 2015 en vroeg hem waarom we toch zo graag massaal iemand op social media aanvallen. Zijn antwoord:
'Omdat er een soort revolutie gaande is. Dankzij Twitter hebben de stemloze opeens een stem. En zoals bij de meeste revoluties, gebeuren er goede dingen – zoals Black Lives Matter – maar raken we ook zo oververhit dat we ons hoofd verliezen en een geblesseerde tante op dezelfde hoop gooien als een agent die iemand in z'n rug schiet.'
Onhoudbaar noemde Ronson de situatie op Twitter toen. 'Mensen beginnen er genoeg van te krijgen.' Maar zo'n anderhalf jaar later lijkt het er niet direct beter op te zijn geworden in 140-karakters-of-minder-land. Daarnaast wordt Amerika momenteel gerund door iemand die er een sport van maakt mensen persoonlijk en hatelijk aan te vallen op Twitter.
Ik ben benieuwd of er ooit een moment komt waarop we online dezelfde omgangsvormen hanteren als offline. Ik zie op straat zelden wildvreemden elkaar kleineren, belachelijk maken of voor gek zetten - en ik woon in New York. Misschien lukt het de generatie die nu kind is, een generatie die volledig online en connected opgroeit, om elkaar op Twitter wél met respect te behandelen. Tenzij wij dat nu al voor ze hebben verpest?
Ed Sheeran is ondertussen weer terug op Twitter. Zijn statement tegen de haat (als het dat al was) heeft welgeteld één dag geduurd. Daarmee redden we het ook niet, Ed...
