Karlijn Brinkman schreef vorige week haar laatste column over haar relatie met Omran, een Syrische vluchteling. Vanaf deze week schrijft ze een nieuwe column, eentje waarin ze telkens iets nieuws test. Iets wat je zelf ook wel had willen doen, maar waarvoor je dan nét geen tijd vindt. Karlijn doet het voor je.
Deel 1: ik wachtte een week lang geduldig in alle rijen die ik tegenkwam en dit gebeurde er
Wat ik ervan verwachtte Inspirerende gesprekken met mijn medewachters over de grote vragen des levens.
Wat er gebeurde De meneer in de speaker van de trein zegt dat we bij het station zijn. Opstaan. Tas op rug. Deur open. Uitstappen. Deur dicht. Ov-chipkaart uit zak. In rij staan om uit te checken. Uitchecken. Voordat ik aan de beurt ben, heeft de hele trein uitgecheckt. Wachten is goed te doen. Wachten tot de armen van zo'n driehonderd ov-chipkaarthouders klaar zijn met voordringen is van een ander kaliber. Zo'n week wordt het dus.
Bij de Action scant het meisje achter de kassa de boodschappen van de vrouw voor me terwijl ze is verzonken in gedachten over de knappe jongen van twee klassen boven haar die gisteren bij de fietsenstalling van school stond te roken. Ze scant een bloempot en krijtverf, maar de barcode van het schoonmaakmiddel werkt niet. De vrouw voor me tilt langzaam haar hand omhoog en begint te tikken op het plastic plaatje boven de kassa. De zwarte nagels van de vrouw trillen het meisje zonder genade uit haar dagdroom over de knappe jongen bij de fietsenstalling. Het meisje loopt rood aan. Ik lach een hopelijk lieve glimlach naar haar om te laten weten dat het mij niets uitmaakt dat ze even heen en weer moet lopen.
Het meisje staat op en verdwijnt tussen de rommelige schappen, op zoek naar het schoonmaakmiddel. De mevrouw voor mij zucht en kijkt mij aan, op zoek naar een bondgenoot in haar wereld van alle zware dingen waar ze om moet zuchten. Ik lach weer mijn hopelijk lieve glimlach om haar te laten weten dat ik me niet laat verleiden haar kameraad in tijden van oorlog te worden, maar gewoon rustig in de rij sta te wachten. Het meisje komt terug. De vrouw zegt 'Zo, eindelijk,' en stopt haar zwart genagelde vingers terug in haar spijkerbroekzak terwijl het meisje de prijs van het schoonmaakmiddel invoert. De vrouw betaalt, loopt weg zonder een woord te zeggen en gooit het bonnetje demonstratief in de prullenbak bij de uitgang.
Wat ik leerde van geduldig wachten in rijen Wie inspirerende gesprekken wil over de grote vragen des levens hoeft niet eindeloos te wachten in de rij.
