Het was al laat toen mijn mailbox plingde dat er een nieuw bericht was. Een man, laten we hem Floris noemen, reageerde op een foto die ik op Instagram had geplaatst, naar aanleiding van de gebeurtenissen in Charlottesville afgelopen zomer, waarmee ik me in het racismedebat mengde dat daardoor weer in vuur en vlam stond. Nou, daar moest deze Floris niets van hebben, en hij besloot me de volgende tekst te sturen: 'Breek jij daar je mooie hoofdje maar niet over Liesbeth. Gewoon mooi zijn en niet anderen de les gaan lezen. Jouw toontje irriteert me mateloos!' Met stomheid geslagen maar ook redelijk geamuseerd maakte ik een screenshot van zijn bericht, zonder mailadres of achternaam in beeld, en postte dat op Instagram Stories en Twitter.
Daar was Floris nog minder blij mee. Binnen tien minuten kreeg ik nog een mail van hem, of ik de screenshots wilde verwijderen. 'Ik wilde je absoluut niet beledigen. Alleen aangeven dat je nog veel moet leren! Je hebt een groot bereik, maar draagt de verkeerde boodschap uit. Nu word ik ten onrechte voor schut gezet.' Ook dat bericht ging online, want inmiddels had ik er best plezier in gekregen. Floris moest dat allemaal maar aanschouwen en besloot me ten einde raad toch nóg maar een mailtje te sturen, want naast een denigrerende seksist bleek hij ook bijzonder hardleers. 'Wat ben jij een slecht mens! Ga lekker tegen iemand anders uit de hoogte doen… ik ben wel klaar met jouw linkse praatjes.' Hij had er nog drie mails voor nodig om te vertellen hoe klaar hij met mij was, dat ik hem 'te kakken' had gezet en dat ik er dan ook nog eens 'schijtlollig op Twitter' over ging doen, ging hem echt te ver, de groeten ermee!
Nu was dit nog allemaal redelijk onschuldig, en bovendien zó stupide dat het vooral lachwekkend was. Maar een paar dagen na mijn Floris-gate gebeurde er bij Sylvana Simons iets vergelijkbaars, maar dan veel erger. Een man stuurde haar een bericht op Facebook dat zó racistisch en vernederend is dat ik het niet wil herhalen. Sylvana, wel wat gewend als het gaat om kwetsende te sten aan haar adres, besloot deze man publiekelijk aan de schandpaal te nagelen en plaatste het bericht mét naam op haar Facebookpagina. Het bericht ging viral, en de man in kwestie was er als de kippen bij om een nieuw bericht te sturen waarin hij zijn excuses aanbood en zei het allemaal niet zo bedoeld te hebben. Maar dan is het dus al te laat, trolletjes. Het is vast niet leuk als jouw gemene en lelijke teksten openbaar gemaakt worden, maar misschien moet je ze dan ook niet sturen. Vooral vrouwen zijn vaak de pineut op het internet, en vrouwen met een mening al helemaal. Natuurlijk, reageren is happen maar negeren is ook geen optie. Waarom zou je het zomaar over je heen laten komen? Bijt van je af, zou ik zeggen. In mijn eentje zal ik heus niets wezenlijks veranderen aan de trollcultuur online, maar het geeft me voldoening om in ieder geval met mezelf af te spreken dat áls zoiets me weer overkomt, ik precies zo zal handelen als nu. Dus kom maar op.
De oorspronkelijke versie van dit artikel verscheen in ELLE november 2017.
Oud ELLE-columnist Liesbeth Rasker woont in hartje Amsterdam met haar kat en haar schoenenverzameling. Ze schreef elke maand in ELLE over de liefde en andere belangwekkende zaken in het leven.
