Jaren geleden was ik verslaafd aan McLeod's Daughters. Een Australische dramaserie over twee zussen die, samen met nog wat andere stoere vrouwen, een koeienboerderij op het Australische platteland runden. Ze reden paard, redden hulpeloze kalfjes uit sloten, zetten de seksistische boeren uit het dorp op hun plek, droegen cowboyhoeden en hadden heerlijke 'will they, won't they' – spanning met hun aantrekkelijke buurmannen (ook met cowboyhoeden).
Het was fantastisch.
Omdat dit ver vóór Netflix was, nam ik dagelijks de nieuwe aflevering op die Net 5 uitzond om ze in het weekend in één keer te bingen. Niet dat ik toen al wist dat dit bingen heette overigens.
Ergens in het derde seizoen kregen de twee zussen een auto-ongeluk. En omdat McLeod's Daughters nou niet direct een subtiele dramaserie was, bungelden ze minutenlang in hun jeep boven een ravijn. Uiteindelijk wist een van de twee, samen met de baby die op de achterbank in haar autozitje zat, uit het raam te klimmen. De ander, de moeder van het kind, viel vervolgens met auto en al naar beneden. Het was vreselijk. Ik heb nadien nog zeker een half uur gehuild. Alsof het mijn eigen zus was die net in een ravijn was gedonderd.
Het was heerlijk.
Duimendik drama
Ik doe niets liever dan hard huilen bij series. Vandaar ook mijn huidige liefdesrelatie met Amerika's grootste tv-hit van het moment This Is Us. This Is Us is misschien nog minder subtiel dan McLeod's Daughters. Het drama ligt er duimendik bovenop en ik weet zeker dat het belangrijkste doel van de serie is om kijkers aan het huilen te krijgen, ook al beweren de makers van niet. Bij mij lukt dat vrijwel wekelijks. Het interesseert me niks dat sommige karakters misschien niet zo goed ontwikkeld zijn of dat er af en toe een aardig gat in het plot zit, This Is Us laat me huilen, en dat maakt het een van mijn favoriete series van het moment.
Natuurlijk vraag ik me weleens af of dit wel helemaal gezond is. Ben ik niet te geïnvesteerd in al die mensen die helemaal niet bestaan? Is het gek dat ik huilde alsof ik Claire, zo heette de zus die omkwam in McLeod's Daughters, echt kende? Onderzoekers van de Universiteit van Oklahoma zochten dit onlangs uit en hun conclusie is, gelukkig, geruststellend. Niet alleen is het helemaal niet erg om je te hechten aan een karakter op tv, het is zelfs gezond. Ha!
Minder eenzaam
Jennifer Barnes, assistent-hoogleraar van de universiteit, zette het voor tijdschrift Time uiteen: omdat ons brein het verschil tussen een echte of fictionele relatie niet kan maken, kunnen de 'vriendschappen' die we sluiten met deze personages dezelfde positieve effecten hebben als echte vriendschappen. Je tv-vrienden kunnen je zelfvertrouwen geven, je minder eenzaam laten voelen en je zelfs het idee geven dat je ergens bij hoort.
Barnes: 'Als een schrijver van een serie besluit om dat personage iets naars aan te doen of het, nog erger, te doden, blijf jij achter met een erg realistische emotionele reactie,' zegt ze. 'Als je iedere week een uur met deze personen doorbrengt, en dat een heel televisieseizoen lang, worden het echt een soort vrienden - dus is het heel normaal dat je overstuur bent als ze iets overkomt.'
Empathisch
Dat ik me na een goede ugly cry om de fictionele dood of lijden van een fictioneel karakter beter voel, is ook niet vreemd zegt Barnes. 'Het geeft ons iets om onze negatieve emoties op te focussen en ze uit ons systeem te krijgen.' Daarnaast, zegt ze, toont een goede huilbui om een fictief personage ons ook dat we in staat zijn om die emoties te voelen, dus dat we empathisch kunnen zijn. En dat is altijd goed om te weten.
Volgens Barnes research is het zelfs zo dat onze emotionele intelligentie verbetert door het kijken van dramaseries. In 2015 ontdekten Barnes en een collega dat proefpersonen die een aflevering van het drama The Good Wife hadden gekeken beter in staat waren emoties te herkennen op foto's van mensen dan de personen die een non-fictiedocumentaire of helemaal geen televisie hadden gekeken. En als de tv-vriendschappen die we sluiten, ook nog eens met mensen zijn die in situaties en bevolkingsgroepen leven waar we zelf niet bekend mee zijn, kan het ons begrip voor die groep mensen ook vergroten, aldus Barnes. Nog een reden waarom we de diversiteit en het lef van het huidige (Amerikaanse) televisielandschap moeten toejuichen dus.
De seizoensfinale van This Is Us werd dinsdag hier in Amerika uitgezonden en de cast (waaronder Milo Ventimigla) roept al weken hoe emotioneel het gaat zijn. Omdat ik dinsdagavond keek hoe op een ander net de belastingaangifte van de president uit 2005 werd onthuld (met tegenvallende resultaten...), mag ik 'm nog kijken. Ik kan niet wachten. Zeker nu ik weet hoe gezond het voor me is. Waar zijn m'n tissues?
