Er zijn héél veel redenen waarom je Big Little Lies moet kijken. De geweldige soundtrack. De real estate porn (die huizen!). Het intro met dat mooie nummer van Michael Kiwanuka:
Ook Alexander Skarsgårds penis kan een van de redenen zijn dat je de HBO-serie moet kijken. Al ben ik persoonlijk meer onder de indruk van zijn acteerwerk dan de (waarschijnlijk niet echte) unit die hij uit zijn broek haalt in aflevering zes. Eric Northman was leuk, maar Perry Wright is angstaanjagend en meelijwekkend tegelijkertijd. Skarsgård is ZO goed in deze serie.
En hij is geen uitzondering. Vrijwel iedere acteur, op een enkele bijrol na, in Big Little Lies is bovenmaats. Zelfs de tienerdochter met haar tienerproblemen, meestal het irritantste personage in iedere serie (zie: Homelands Dana). Maar echt indrukwekkend zijn de vier hoofdrolspeelsters, Reese Witherspoon, Nicole Kidman, Laura Dern en Shailene Woodley.
Kidman is fantastisch als Celeste Wright, de vrouw die alles lijkt te hebben en ondertussen de blauwe plekken die haar 'perfecte' man haar geeft, verbergt. En Witherspoon is op haar allerbest als Madeline Mackenzie. Madeline had als mean girl van de soccer moms (of in Big Little Lies' geval, yoga moms) een cliché kunnen zijn, maar ze is zoveel meer. Ze is grappig, loyaal, getergd, alles behalve perfect. Ik kan me serieus niet herinneren dat ik Witherspoon ooit zo leuk (en goed) heb gevonden als in deze rol.
Soapserie met een groter budget en betere acteurs
Op mijn Twitterfeed ontstond maandagavond wat ophef toen Buzzfeeds Anne Helen Petersen deelde dat er mensen, voornamelijk mannen, zijn die de serie 'camp' noemen. Ofwel een veredelde soapserie met een groter budget en betere acteurs. 'People think all shows with women are camp. It's so maddening,' reageerde tv-criticus Emily Nussbaum van The New Yorker – en aangezien zij een Pulitzer Prize heeft gewonnen voor haar tv-recensies geloof ik haar direct.
Ook Lainey Lui van Lainey Gossip windt zich al een tijdje op over hoe de serie door niet alle recensenten even serieus genomen wordt. Sommige critici gingen zelfs zo ver om de serie te vergelijken met Desperate Housewives (misschien omdat er ook een onopgeloste moord in Big Little Lies voorkomt?). Maar deze vrouwen zijn zoveel gelaagder en hun problemen – huiselijk geweld, pesten op school, een liefdevol maar passieloos huwelijk – zoveel realistischer dan een hete tuinman en een dode buurvrouw.
Vrouwen = Camp
Toevallig verscheen er deze week op Vulture een artikel van Angelica Jade Bastién over hoe series en films met vrouwen in de hoofdrol opvallend vaak worden weggezet als 'camp'. Zeker als het over vrouwen gaat die zich niet aan de normen van de maatschappij houden, maar hun emoties uiten, lef hebben, ingewikkeld zijn. 'Unlikable' vrouwen dus:
'As camp entered the mainstream lexicon, especially after Susan Sontag's landmark 1964 essay, "Notes on 'Camp'", the term has been increasingly tied to work featuring women who disregard societal norms. Camp is often improperly and broadly applied to pop culture that features highly emotional, bold, complex, cold, and so-called "unlikable" female characters.'
Bastién vermoedt bijvoorbeeld dat de film Jackie met Natalie Portman serieuzer genomen was wanneer de hoofdpersoon een man was geweest, zoals Philip Seymour Hoffmans Capote een paar jaar eerder in geen enkele recensie 'camp' werd genoemd:
'The reaction to the film also inadvertently highlights how, if "Jackie" were about a man, it would have been taken more seriously. After all, "Capote" is a movie about a historical figure, anchored by Philip Seymour Hoffman's highly stylized performance, but camp did not hover around it as a qualifier.'
Naar adem happen
Big Little Lies komt niet in het artikel voor maar de vier vrouwen in de serie passen perfect in het geschetste plaatje. Ze zijn soms, en in het geval van Laura Derns Renate Klein regelmatig, unlikable en zeker complex. Misschien maakt dit ze voor sommige recensenten onrealistisch (en dus soapy) maar wat mij betreft maakt het de serie juist zo goed.
Of zoals Nicole Kidman het verwoordde toen haar werd gevraagd naar de ietwat seksistische recensies die de serie kreeg: 'Het lijkt luchtige entertainment over een stel oppervlakkige vrouwen maar voor je er erg in hebt, hap je naar adem.'
'I didn't read all the reviews, but overall I heard there was an extraordinary response. But you can take [the show] for what it is and think, "Oh it's a bunch of affluent women running around with kindergarteners living out this very superficial life." But I think that's the brilliance of Liane, she writes these novels and then she threads in these deeply painful and topical and real emotions and relationships that you get pulled into. You think it's light entertainment, and then before you know it, you're gasping.'
En gelijk heeft ze. Mocht je Big Little Lies tot nu toe nog hebben gemist, je hebt nog een paar dagen om alle afleveringen in te halen tot de finale. Doe het! Nu!
