Zit je goed op je bed of bank? Fijn geïnstalleerd met snacks en drankjes? Goed - want de mensen op het scherm hebben voor deze films een dosis ontberingen ontstaan die haast mensonterend zijn.
Geniet dus maar goed van de film, want deze zeven titels hebben letterlijk bloed, zweet en tranen gekost.
1. Apocalypse Now
'I felt like I had fought in the war,' zei acteur Dennis Hopper – en Hopper is het type man dat wel wat aankan. Francis Ford Coppola's film kende een 68 weken durende opnameperiode die je nog het best kunt omschrijven als een storm van drank, drugs, tropische ziekten, Marlon Brando en een letterlijke storm op de Filipijnen.
Martin Sheen kreeg een hartaanval, er braken op de set tijgers los, tyfoon Olga verwoeste alle apparatuur, er werd geld gestolen, dictator Ferdinand Marcos wilde zijn helikopters terug om een coup neer te slaan en een Marlon Brando-met-overgewicht weigerde scènes te spelen als hij niet compleet in de schaduw in beeld kwam. Daarbovenop komt nog eens dat de geluidscrew niet de goede apparatuur had om de achtergrondgeluiden van de jungle op te nemen, waardoor sound editor Walter Murch achteraf stock recordings moest gebruiken.
Oh, en op een bepaald punt hadden ze letterlijk dode lichamen aan de bomen hangen (gekocht van een dokter), om 'atmosfeer' te creëren. Het leger nam ze weer in voordat ze konden draaien, dus moesten ze het alsnog oplossen met levende, hangende figuranten.
Je begrijpt: Coppola gooide zijn gekregen Oscars voor de film z'n raam uit.
2. Jaws
De blockbuster is nog steeds het perfecte voorbeeld van hoe je niet een film moet maken. Het script werd elke dag opnieuw herschreven, Robert Shaw en Richard Dreyfus háátten elkaar, de productie ging ver over budget en de robothaai brak al zowat bij het aanzetten ervan.
Er was ook nog een incident met een zinkende boot, een propellor onthoofde bijna de scriptschrijver en George Lucas' hoofd kwam vast te zitten in de mond van de haai. 'I thought my career as a filmmaker was over,' herinnert Steven Spielberg zich.
3. The Revenant
'If everybody is having a good time, most likely the film will be a piece of shit,' zei Alejandro González Iñárritu op de set van zijn wraakepos – vast op dezelfde dag dat de helft van zijn crew ermee stopte, een naakte man door een paard over de grond werd gesleurd en een van de medewerkers de set 'a living hell' noemde.
Iñárritu schoot The Revenant in een Canadees bos met -40 graden, en stond erop dat er alleen natuurlijk licht zou worden gebruikt, waardoor de crew een bevroren, om de haverklap kapotte camera kilometers lang het bos in moesten slepen voor een paar kostbare uurtjes filmtijd.
Het gedeelte waar Leonardo DiCaprio rauwe lever eet, is trouwens echt. 'Alejandro threw me a real one,' vertelde hij een aantal maanden na het opnemen. 'The bad part is the membrane around it. It's like a balloon. When you bite into it, it bursts in your mouth.'
Leo is vegetariër, by the way.
4. The Shining
Stanley Kubrick was een van de beste regisseurs allertijden, maar hij was zeker niet de liefste. De beste manier om Shelley Duvall een gestressde en bange vrouw te laten spelen, was... nouja, om haar écht bang en gestresst te maken. Hij liet haar sommige scènes plagerig opnieuw en opnieuw doen, tot wel meer dan honderd keer – genoeg om Duvall paniekaanvallen te bezorgen. Oh, en haar haar begon uit te vallen van de stress.
De opname duurde elf lange maanden, en stopte pas toen een van de filmsets afbrandde en Kubrick er wel een eind aan moest breien.
5. Roar
Roar maakte gebruik van de ellende op de set, want de tagline las: 'No animals were harmed in the making of this picture, but 70 cast and crew members were.' Het kreeg er een befaamd imago door van gevaarlijkste film ooit gemaakt.
Op de een of andere manier dacht iemand dat het een goed idee was om echte leeuwen te gebruiken, en de horror begon als de deuren van de kooien werden geopend. De cameraman (de Nederlandse Jan de Bont, die ook Speed regisseerde) werd gescalpeerd; zijn achterhoofd moest met 120 hechtingen worden teruggezet. Producer Noel Marshall en actrice Tippi Hedren kregen gangreen (waarbij lichaamsweefsel afsterft), de keel van assistent-regisseur Doron Kauper werd opengebeten en Melanie Griffith werd aangevallen in haar gezicht, waardoor ze plastische chirurgie moest ondergaan. Verbazingwekkend genoeg is er niemand overleden.
6. Fitzcarraldo
Fitzcarraldo gaat over een gek die een droom heeft een opera te bouwen in de jungle en daarvoor een team dwingt een stoomschip over een berg te trekken – een mooie metafoor voor Werner Herzogs eigen krankzinnigheid tijdens het maken van zijn film.
Acteur Jason Robards kreeg amoebedysenterie en moest de set verlaten, waardoor de film opnieuw moest worden geschoten en Mick Jaggers rol eruit moest worden geschreven, want die moest inmiddels weer touren met The Rolling Stones.
Herzog stond erop een echt stoomschip van 320 ton te gebruiken (in plaats van een prop), waardoor de lijn tussen fictie en realiteit vervaagde: elke dag had de crew minder zin om het ding verder te slepen.
Klinkt dat nog niet als de hel, dan dit wel: een van de crewleden werd gebeten door een slang en zaagde zijn voet eraf om te voorkomen dat hij door het gif zou sterven. Hoofdrolspeler Klaus Kinski werd zo moeilijk om mee te werken, dat een van de figuranten aan Herzog aanbood hem te vermoorden. Dat hoefde niet – Herzog bekende later dat hij dat al zelf had geprobeerd door zijn bed in de fik te steken, maar dat de hond hem op tijd had wakker gemaakt.
(Het was een step up van wat Herzog met Kinski had gedaan in Aguirre: Wrath of God, toen had hij 'm slechts bedreigd met een geweer.)
7. The Island of Doctor Moreau
Het verhaal achter The Island of Doctor Moreau (de versie uit 1996) is waarschijnlijk nog beter dan de film zelf – zo maakte regisseur Richard Stanley een voodoo pact met een heksendokter om ervan verzekerd te zijn dat hij niet werd ontslagen.
Marlon Brando's dochter pleegde vlak voor de opnamen zelfmoord, waardoor Stanley niet zeker wist of Brando wel mee zou doen. Toen hij uiteindelijk wel verscheen, weigerde hij de tekst te leren; hij wilde een oortje in en kreeg iemand die hem de tekst toesprak, ook al werd de zender af en toe verstoort door de politiezender en was Brando soms politietekst aan het acteren. Ook vroeg hij elke dag extra pauwenveren voor zij hoed.
Tegenspeler Val Kilmer, die een plots gescheiden Bruce Willis verving, kreeg ook te maken met een scheiding, en eiste veertig procent minder filmdagen en een andere rol, waardoor medespeler James Woods het veld moest ruimen en acteur Rob Morrow werd aangenomen.
Volgens de crew was Kilmer was 'hostile', 'bullying' en 'obnoxious' richting regisseur Stanley. Rob Morrow kon het op een gegeven moment niet meer aan en verliet de productie, waarna hij werd vervangen door David Thewlis.
En dit was nog maar dag twéé.
Op dag drie werd Stanley ontslagen per fax, en werd hij vervangen door veteraan John Frankenheimer. Als je denkt dat het daarna beter werd: nee. Frankenheimer kon zo slecht met Val Kilmer overweg, dat hij daarna zei: 'If I was making The Val Kilmer Story, I wouldn't hire that prick!'
