Eerder deze week had de Volkskrant een groot interview met Theo Hiddema. Je weet wel, die advocaat die je kent van tv en die sinds kort met Thierry Baudet in de Tweede Kamer zit. Misschien heb je het interview voorbij zien komen, want de man zei een aantal onaardige dingen over vrouwen. Dat hij het debat over GeenStijl humorloos vond bijvoorbeeld. En dat feministen allemaal slonsjes zijn.

Niet heel verrassend.

Wel verrassend vond ik zijn antwoord op de vraag of hij de 'zou je haar willen doen?'-kwestie, de aanleiding van het 'humorloze GeenStijl-debat', ook oké had gevonden als het over zijn eigen, inmiddels overleden vrouw ging. Zijn antwoord:

'Denk je dat ik naar de politie was gelopen? Dan zou ik trots zijn dat zo'n vrouw mijn nabijheid kiest. Ieder moet zelf bepalen hoe hij met vrouwen wil omgaan.'

Noem me naïef, maar toen ik dit las, vielen de schellen van mijn ogen. Ergens dacht ik altijd dat de mannen die geen kwaad zien in dat soort GeenStijl-acties, zelfs zij die er fanatiek op reageren met hun eigen verkrachtingsfantasieën, wél gaan steigeren wanneer de 'zou je haar willen doen?' hun eigen zus, moeder, vrouw, dochter betreft.

Ik had het mis.

'Zou je haar willen doen' is een compliment. Van de hoogste orde, blijkbaar: 'Dan zou ik trots zijn dat zo'n vrouw mijn nabijheid kiest.'

Hetzelfde geldt natuurlijk voor Donald Trumps 'grab 'em by the pussy'. Helemaal niet beledigend en zeer zeker niet op het randje van aanranding. Als je eigen vrouw 'lekker' genoeg is om daaronder gegrepen te worden, mag je in je handjes knijpen van geluk.

Ik kijk op dit moment het hier in Amerika veelbesproken The Handmaid's Tale. Behalve dat Mad Mens Elisabeth Moss fantastisch is en Gilmore Girls' Alexis Bledel haast onherkenbaar, is de serie doodeng.

The Handmaid's Tale is gebaseerd op het boek van Margaret Atwood uit 1985 en speelt zich af in de Republic of Gilead. Ooit een gedeelte van de Verenigde Staten, nu een totalitaire samenleving waarin vrouwen het bezit van de staat zijn. Omdat de wereld kampt met een enorm (door klimaatverandering veroorzaakt) vruchtbaarheidsprobleem, worden de vrouwen van Gilead die nog kinderen kunnen krijgen aan de leiders van het Christelijke fundamentalistische regime gegeven als handmaids - een soort seksslaven maar dan op een 'handjes boven de deken'-manier. Het verhaal volgt Offred, de handmaid van Commander Fred (vandaar de naam Offred, letterlijk 'of Fred').

De eerste minuten van The Handmaid's Tale lijkt het alsof je kijkt naar een serie die zich honderd jaar geleden afspeelt. De jurken zijn degelijk en hooggesloten, de handmaids dragen kapjes, brood wordt met de hand gekneed en de omgang is statig, ouderwets. 1910, gok je. Tot de eerste zwartglimmende SUV voorrijdt, er een laptop op tafel staat en er in flashbacks naar het leven vóór het regiem opeens wordt gesproken over Tinder.

Dit is geen ver verleden, maar de toekomst. Onze toekomst.

De allerengste scène die ik tot nu zag, was in aflevering drie. Een scène zonder bloedvergieten of geweld maar toch een die me nog heel lang zal bijblijven.

[kleine spoiler]

We zien Offred (Elisabeth Moss) in haar vorige leven als June. Ze is op kantoor en belt met de bank omdat haar creditcard opeens is geblokkeerd. Haar baas roept iedereen samen en zegt, met spijt in zijn stem, dat hij alle vrouwen moet laten gaan. Er is een nieuwe wet getekend: vrouwen mogen niet meer werken. In een roes gaat ze, met haar doos vol spullen, naar huis. 'Dit kan niet echt gebeuren,' zegt ze tegen haar beste vriendin. 'Het moet worden teruggedraaid. Toch?'

Dat wordt het niet.

Toen het boek in 1985 uitkwam, in het puriteinse Amerika onder President Reagan, noemde Atwood het geen sciencefiction maar 'speculatieve fictie'. De serie werd vorig jaar april aangekocht door tv-zender Hulu. Ik kan me zo voorstellen dat het verhaal op dat moment, in het Amerika van Obama waarin een vrouw president zou worden, nog voelde als totale dit-zal-nóóit-gebeuren scifi. Maar amper één jaar later, nu vrouwenrechten in Amerika danig onder druk staan, voelt het niet eens meer als 'speculatieve fictie' maar als een keiharde waarschuwing.

Ik geloof niet dat er aan de basis van de Republic of Gilead ook een incompetente realityster met grijpgrage handjes stond. Maar misschien wel een man die werd verkozen tot president omdat het land liever geen vrouw als leider wilde hebben. En wie weet was er ook een ZEER gelovige vicepresident die het ongehoord vond om te dineren met een vrouw als zijn eigen vrouw niet aanwezig was. Of zat er een man in de regering die het een compliment vond wanneer zijn eigen vrouw werd onderworpen aan vrouwonvriendelijke bagger en die dingen zei als: 'Ieder moet zelf bepalen hoe hij met vrouwen wil omgaan.'

'Nothing changes instantaneously: in a gradually heating bathtub you'd be boiled to death before you knew it,' zegt Offred in aflevering drie over de verraderlijke manier waarop haar nieuwe werkelijkheid haar had overrompeld.

The Handmaid's Tale is verplicht kijkvoer. Mocht het badwater ooit echt te heet worden, dan hebben we hopelijk nog tijd om er iets aan te doen. En anders is het gewoon een prachtig gemaakte televisieserie.