Omdat The Leftovers en The Handmaid's Tale zijn afgelopen en ik GLOW in één ruk had gekeken, was ik vorige week opeens serieloos. Iets wat al lange tijd niet meer was voorgekomen.
Om het gat te vullen, besloot ik weer eens een film te kijken. Ik keek Manchester By The Sea, Moonlight, Loving en Lion. Oh, en Fantastic Beasts and Where To Find Them (Johnny Depp, blegh...). Bij Lion heb ik vreselijk moeten huilen (sinds ik zelf een kind heb, kan ik geen zielige peuter meer zien zonder...) en bij Manchester By The Sea vroeg ik me serieus af waarom Casey Affleck (blegh) zonodig een Oscar had moeten krijgen voor deze rol.
Verder viel het me vooral op dat ik het filmkijken een beetje verleerd ben. Ik vond karakters maar weinig uitgediept worden, verhaallijnen te snel gaan en juist op het moment dat ik er een beetje inkwam, was de film al afgelopen. Eerlijk? Het merendeel van de televisieseries die ik het afgelopen tv-seizoen keek, greep me meer aan dan al deze Oscarfilms samen (oké, behalve Lion dan, snif).
Ik ben dan ook veel benieuwder naar de nominaties voor de Emmy Awards die vandaag bekendgemaakt worden.
Er zijn zo veel series en acteurs die ik een prijs gun. Carrie Coon van The Leftovers. Elisabeth Moss van The Handmaid's Tale. Nicole Kidman van Big Little Lies. Reese Witherspoon van Big Little Lies. Laura Dern van Big Little Lies. Claire Foy van The Crown.
Inderdaad, allemaal vrouwen. Het was niet bewust, maar blijkbaar zijn het vooral series met vrouwen in de hoofdrol die me het afgelopen televisieseizoen het meest hebben gegrepen.
Ik was kapot van Nicole Kidmans verhaallijn over huiselijk geweld in Big Little Lies. Ben nog steeds bang dat Elisabeth Moss' Offred en The Handmaid's Tale helemaal niet zo vergezocht zijn als het lijkt (lees en huiver). En heb immens genoten van Carrie Coons grappige, stoere, verdrietige, koppige, geweldige Nora in The Leftovers (kijk die serie!). Niet dat Justin Theroux geen goed werk heeft neergezet - hij zal vanaf nu nooit meer enkel 'de man van Jennifer Aniston' zijn - maar eerlijk is eerlijk, hij werd totaal weggespeeld door zijn vrouwelijke tegenspeler.
Peak TV, zo noemen ze het huidige tijdperk van hogekwaliteittelevisie waarin vrijwel iedere week wel weer een nieuwe, fantastische serie op je streamingdiensten verschijnt. Deze hoogtijdagen begonnen begin deze eeuw met een aantal topseries als The Sopranos, Breaking Bad en Mad Men. Wat al deze series gemeen hadden? De 'difficult men' in de hoofdrol. Tony Soprano, Walter White, Don Draper. Moeilijke, ingewikkelde mannen. Gelaagde rollen die vóór Peak TV vooral voor films werden geschreven (tv werd immers niet serieus genomen in Hollywood).
Zijn we momenteel, 18 jaar na onze kennismaking met Tony Soprano, in het tijdperk van de 'difficult women' beland? Ik vermoed van wel.
Onlangs werden de nominaties voor de Television Critics Association bekendgemaakt. De TCA doet niet aan gender maar nomineert de beste 'achievement'. En wat gebeurde er? In de categorie drama werden zes vrouwen genomineerd en één man (Sterling K. Brown van This Is Us, wat helemaal terecht is!). In de categorie comedy kregen slechts twee mannen (Aziz Ansari en Donald Glover, ook terecht) een nominatie. Elf vrouwen en drie mannen dus. Vrouwen hebben dit televisieseizoen gewonnen.
Nu maken de Emmy Awards wél onderscheid tussen acteurs en actrices. Maar dat neemt niet weg dat de spannendste categorie volgens Vulture dit jaar die van de beste vrouwelijke hoofdrol in een miniserie of film is. Kansmakers zijn niet alleen Reese Witherspoon en Nicole Kidman, maar ook Jessica Lange en Susan Sarandon van Feud, Oprah Winfrey van The Immortal Life of Henrietta Lacks en, daar is ze weer, Carrie Coon voor haar werk in Fargo. To name a few...
Dat we een overschot aan geweldige, gelaagde, realistische vrouwelijke rollen hebben dit seizoen, komt niet alleen door geweldig acteerwerk. Ook achter de schermen zijn vrouwen volop aanwezig. Reese en Nicole speelden niet alleen in Big Little Lies, ze produceerden de miniserie ook. De (wat mij betreft) mooiste afleveringen van The Leftovers werden gemaakt door regisseur Mimi Leder. En de aflevering van The Handmaid's Tale waar ik nog steeds van wakker lig, is van de hand van Reed Morano. Ook GLOW, dat te laat voor de Emmy nominaties uitkwam, werd gecreëerd en veelal geregisseerd door vrouwen. En dat heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat een serie over vrouwelijke worstelaars in de jaren 80 niet plat of ordinair werd, maar grappig, intelligent en - vooral - realistisch over vriendschap tussen vrouwen.
Peak TV is een feestje. Zeker nu vrouwen ook volop meedoen. Daar kan wat mij betreft geen Oscarfilm tegenop! (Mits er geen zielige, schattige, kleine kindjes in voorkomen dan...)
