Al eerder in Paradiso geweest?
‘Ja, ik heb hier een jaar geleden gespeeld. In de kleine zaal. Maar toen was er bijna niemand, haha. Nu is het uitverkocht. Te gek. Ik merk dat ik een stuk bekender ben geworden.’

Je noemt je fans ‘my Diamonds’. Al zo beroemd dat je ze soms helemaal niet zo leuk vindt?
‘Nee, haha. Er zijn alleen wel gekke oude mannen die na de show vragen of je acht foto’s wilt signeren. Dan vraag ik: ga je die verkopen? Ik moet ze wel tekenen, want het zouden echt fans kunnen zijn. Maar waarschijnlijk hebben ze niets met real diamonds te maken.’

Waarom noem je je fans Diamonds?
‘Toen ik begon met muziek maken woonde ik net in Londen. Ik was erg alleen, hoorde nergens bij. The Diamonds stond voor een denkbeeldige groep waarbij ik thuis hoorde, mijn toekomstige fans.’

Er wordt veel geschreven over je zware, eenzame start. Wat was de ergste down?
‘Ik ben twee jaar lang depressief over mijn leven geweest: dus dat was één grote down. Ik was zoekende naar de juiste weg. Hoe moest ik mijn doel gaan bereiken?’

Er gaat een verhaal over een auditie bij een boyband?
‘Ja, dat kan kloppen.’ (Lacht heel uitbundig.)

Ook een van je dieptepunten?
‘Nee zeg. Dat was gewoon typisch Marina! Ik ben niet bang om mezelf voor gek te zetten, risico te nemen. Toen een advertentie zag voor een boyband-auditie dacht ik gewoon: misschien kan iemand mij daar een stap verder helpen.’

En?
‘Ze stuurden me weg. Want ik was overduidelijk een meisje.’

Wat dácht je ook?
‘Haha. Ik was delusional. Ik had alleen ook een brief bij me en smeekte of-ie iemand mijn brief aan de grote baas wilde geven. Ze belden nog terug ook. Ik mocht zelfs op auditie komen, maar het werd niks.’

Waarom niet?
‘Ik was niet goed genoeg. Ik was bovendien doodsbenauwd om te zingen voor publiek.’

Hoe gaat zoiets dan?
‘Je moet a cappella zingen. Iets bekends. Mariah Carey. Whitney Houston.’

En jij hebt Whitney Houston gezongen?
‘Ja. Zo extreem was het. En het klonk dus voor geen meter.’

Hoe kwam het toch nog goed?
‘Het was de tijd van The Spice Girls en ik kwam erachter dat ik daar niet in thuishoorde. Ik koos voor de DIY-manier, ben doorgegaan met zelf schrijven en zingen. Langzaam werd ik werd beter en zekerder. Ik heb zelf platen uitgebracht en opeens was er een klik met een platenmaatschappij.’

Je groeide op in Griekenland. Wat is er typisch Grieks aan jou?
‘Mijn karakter. Ik ben heel open, gepassioneerd. Koppig. Waarschijnlijk wat luid, haha. Ik kan mezelf niet uitzetten. Heel expressief. Grieken zijn ook zo.’

Heeft dat koppige en expressieve karakter je geholpen te komen waar je nu bent?
Zeker. En ook toen het moment kwam dat labels me wél wilden. Ik wilde bijvoorbeeld geen manager, deed het liefst altijd alles zelf. Ik wil graag alles zelf beslissen, inzicht hebben en hoe dingen gaan.’

Waarvan droom je nu nog?
‘Ik wil een grote groep fans aan me binden en binnen vijf jaar een tailormade live-show neerzetten die de manier waarop mensen over zichzelf denken zal veranderen. Een probleem: een doorsnee artiest die snel een superster zal worden ben ik niet.’

Misschien is dat juist waar de wereld nu zin in heeft?
‘Wie weet. Ik heb in ieder geval nog veel werk te doen, haha.’

Het album Family Jewels ligt nu in de winkel, check ook: www.marinaandthediamonds.com.

MARINA AND THE DIAMONDS - OH NO!