De afgelopen vijftig jaar heb je de groten der aarde voor je lens gehad. Wie staat je het meest bij?
‘Ik heb van alle mensen het meest genoten van Frank Sinatra, hij was one of a kind. Er is niemand zoals hij. Hij leerde me alles wat ik weet:  over vrouwen en het leven. Het was zo’n geweldige man en een master performer. Als hij de kamer inliep kreeg je kippenvel. Hij ging iets te lang door alleen. Dat wilde hij niet maar deed het wel. Hij is weg nu en er komt niemand meer zoals hij. Het is een zielige wereld nu voor mij, ik heb niemand meer om te fotograferen.’

 
Niemand meer om te  fotograferen?
‘Nee. Nou misschien een paar, maar niet veel. Er is geen talent meer. Ik kan al die shows als X-factor niet aanzien. Ze zijn verschrikkelijk. Ze maken geen goede films meer en er zijn ook geen goede acteurs meer. Ik snap niet hoe ze zichzelf nog acteurs durven noemen.’

 
Echt helemaal niemand?
‘Robert Downey misschien. Er zijn geen mannen meer als Jack Nicholson en Paul Newman. En geen vrouwen als Ava Gardner en Audrey Hepburn. Vandaag ziet iedereen hetzelfde eruit. Dat komt natuurlijk omdat ze allemaal dezelfde kleding krijgen opgestuurd. Het zijn allemaal klonen als je het mij vraagt. Niemand heeft nog persoonlijkheid nowadays. Zelfs politici niet. Alhoewel, de enige persoon die ik nog zou willen fotograferen is Poetin.  Alleen omdat hij me zo intrigeert. Ik ken hem niet maar zou  hem heel graag leren kennen. I love the way he runs Russia.
 
Wie was het meest fotogeniek ooit?
‘Raquel Welsch en Audrey Hepburn. Van deze vrouwen kon je geen slechte foto maken. Ze waren stunning én hadden een geweldig karakter. En Michelle Pfeiffer en Ava Gardner. She was fab. Ik was niet heel erg fan van Liz Taylor, maar ze was een top star, al vond ik haar niet het meest aantrekkelijk. Ze was niet mijn type.’

Je schoot Liz anders wel met David Bowie. Spannende combinatie!
‘Klopt, Bowie kwam naar Hollywood voor zijn Diamond Dogs tour en Elizabeth was duidelijk van hem gecharmeerd. Dus regelde ik een shoot met hen. Hij kwam vier uur te laat. Ze wilde hem een rol in een van haar films aanbieden, maar dat ging daardoor mooi niet door. Goed, ze was zo professioneel dat we toch twee rollen vol hebben geschoten, maar daarna was ze ook gelijk weg.’

 
Was er geen chemie?
‘Nee, die maakte Liz. Ze nam de hele shoot over, hij wist niet wat hem overkwam. Uiteindelijk zijn de twee toch goede vrienden geworden, ondanks zijn vele drugsgebruik in die tijd.’

Je schoot ook een andere Elizabeth, Queen Elizabeth van Engeland! Jouw portret van haar is de eerste met een oprechte lach. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
I know. Ik heb haar een horse racing joke verteld, ik weet niet meer welke precies. Ze is echt een geweldige vrouw. Ik zag enorm op tegen die shoot, dacht aan alles wat fout kon gaan. Toen ik op de shoot aankwam stelde ze me gelijk gerust. Zo geweldig. Achteraf realiseerde ik me dat het voor haar een tweede natuur is om gefotografeerd en geschilderd te worden. Maar als je haar ooit ontmoet, weet je dus wat  je moet zeggen om haar aan het lachen te krijgen.’

Je hebt zoveel inspirerende mensen ontmoet. Wat heb je van ze geleerd?
‘Ik heb voornamelijk geleerd dat iedere mooie vrouw denkt dat ze niet mooi is. Vertelde ik Ava Gardner dat ze mooi was, dan lachte ze me uit. Michelle Pfeiffer, hetzelfde. ‘Er zijn toch veel mooiere vrouwen dan ik’ zei ze. Zelfs Audrey Hepburn. Ze hield maar niet op over al haar tekortkomingen.’

Ieder jaar rijk je de Terry O’Neill Award uit. Waar kijk je naar in een jonge fotograaf?
‘Ik zoek naar reportagefotografen. Dit jaar heb ik ook een mobiele fotografie-sectie toegevoegd. Er zaten zoveel goede inzendingen bij dat ik deze maar het leven in heb geroepen. Er is niet een lijstje waar een fotograaf aan moet voldoen. Een foto moet je gewoon grijpen.’

Heb je eigenlijk nog ambities?
‘Nee, niet echt. Als er iets of iemand voorbij komt die mijn aandacht trekt doe ik het wel, maar ik HOEF geen foto’s meer te maken. Ik ben heel gelukkig. Ik ben nu de galeriewereld aan het ontdekken and i’m loving it.’