Vanaf vanavond draait-ie landelijk in de bioscoop: ZURICH, de speelfilm van Sacha Polak over Nina, een vrouw die haar verleden ontvlucht door langs de snelwegen van Europa te zwerven. In het truckersleven ontmoet ze chauffeur Matthias, maar ook naar hem laat ze niets los over haar oorsprong.

youtubeView full post on Youtube

In de hoofdrol: zangeres Wende Snijders. Zonder make-up, compleet uitgeput en zonder al te veel tekst. Want wie een theatrale rol vol zang verwacht, komt bedrogen thuis - Wende Snijders speelt met stil spel meer dan een heel lied kan zeggen. Dat vond ook het Berlijnse filmfestival Berlinale, dat de film vorige week een CICAE Art Cinema Award uitreikte. 

Een onderonsje.

Nina zwerft in het truckersleven, zelf ben je in Engeland geboren en daarna naar Indonesië en Afrika verhuisd. Wat betekent reizen voor jou?
’Mijn vader was ingenieur, waardoor we veel verhuisden en reisden. Ik koos dus niet zelf voor die reizen, maar reizen is daardoor wel een wezenlijk onderdeel van me geworden. Het gaat om ontdekken, uit je comfort zone treden, wat gek genoeg juist voor ontspanning zorgt. Op de plek waar je woont ben je namelijk via allerlei draden verbonden aan dingen - als je reist knip je die draden even door en ben je vrij.’

Wil je die draden zelf ook weleens helemaal doorknippen?
’Ja, en dat is eigenlijk ook precies wat Nina doet in ZURICH. Wat er om haar heen gebeurt is zo heftig en intens. Om zich ertoe te verhouden knipt ze alles door wat maar met normaliteit te maken heeft. Dat herken ik: ik ben weleens twee weken naar New York geweest, en dan wandelde ik veel. Bij het maken van mijn vorige album ben ik naar Berlijn gegaan om tot nieuwe inzichten te komen. Alleen in het desolate, destructieve herken ik Nina niet.’

Denk je dat er ook juist iets sterks in Nina zit?
’Ja, zeker. Je zou kunnen zeggen: wat een zeikerig slachtoffer, die Nina. Maar ze maakt juist een hele dappere keuze door haar verdriet aan te gaan. Ze gaat niet gezellig taart eten en zegt dat het allemaal wel gaat. Hoeveel mensen gaan hun verdriet wel niet uit de weg? Zonder te het einde te verklappen: dat doet Nina dus niet.’

Je bent bijna de hele film make-uploos en moe, en de camera zit ook nog eens dicht op je huid. Hoe was dat?
’Ik snap waarom Sacha (Polak, de regisseur, red.) dat heeft gedaan. Ik denk dat ze het rauwe, fysieke verdriet en het beklemmende gevoel dat Nina heeft over wilde brengen door alles ook heel dicht op de huid te filmen. Ik sta in dienst van haar verhaal, dus ik kon mijn ijdele ik hierin heel goed loslaten. Daarbij vind ik het ook zo mooi gedaan, dat ik er zelfs trots op ben dat ik helemaal verragd in beeld kom. Het is prachtig. Alleen op vrije dagen dacht ik wel af en toe: nú ga ik mijn nagels lakken.’

Hoe was het om voor het eerst in een speelfilm te acteren?
’De eerste dag snapte ik het call sheet niet. Paniek. De cameraman riep ’set’ en daarna ’actie’, maar ik dacht: misschien komt er nog wel wat? Stond ik daar een beetje afwachtend stil te staan. Op een podium ben ik ook gewend heel theatraal te acteren, dus Sacha en Helena (van der Meulen, die het scenario schreef, red.) hebben vaak gezegd: minder, Wende, minder. Tot ik dacht: leuk jongens, maar nu doe ik dus helemaal niks meer. ”Precies wat we willen!”, zeiden ze.’

Bij je eigen shows heb je alles zelf in de hand. Hoe was het om de regie uit handen te geven?
’Ik ben best een control freak, maar ik vind het ook wel extreem lekker om me over te geven.  In zo’n call sheet voor een draaidag wordt alles voor je bepaald. Wanneer je begint, wanneer je klaar bent, wanneer je eet, wanneer je slaapt. Ik werd daar op een gegeven moment een beetje simpel van, begon mijn sleutels en telefoon kwijt te raken. Gewoon doordat je… ja, over alles wordt vóór jou nagedacht. Ik dacht: hoe doen acteurs dat?! Ik heb daar zoveel respect voor, al die emoties die ze op gezette tijden de vrije loop moeten laten en dan… ach man. Ongelofelijk.’

Darkness, Space,

Je loopt halverwege de film in een sloot en dat ziet er verschrikkelijk koud uit. Hoe hebben jullie dat gefilmd - echt in een sloot?
Ik vind het zonde om uit te leggen hoe we het precies hebben gefilmd, want dat is een beetje als Hans Klok die zijn tovertrucs gaat uitleggen. Ik vind het mooier dat je als kijker het gevoel krijgt: jezus, wat koud.’

Had je het koud?
’Já, dat is een ding dat zeker is: ik had het koud.’

Afgelopen zondag ging ZURICH in EYE al in première, vanaf vanavond draait-ie landelijk in de bioscoop. 

Zien: de 10 meest memorabele speeches @ de Oscars >

ZO maakt Hollywood zich op voor de Oscars >