Nadat de twee verliefd worden maken ze samen een aantal trips naar Brian's favoriete surfplek in het plaatsje Matapalo, Costa Rica. Het duurt niet lang voordat ook Eva verkocht raakt aan het plaatsje aan zee, waarna ze besluiten samen hun drukke bestaan in de stad te verruilen voor een avontuur in de jungle. Aan onze internationale collega van ELLE Decoration Devin Alessio, vertelt Eva over haar nieuwe droomhuis, dat jij trouwens kunt huren(!).
‘Zes jaar geleden ben ik verhuisd van L.A. naar New York om met mijn man, modefotograaf Brian Lovely samen te zijn. Ik droeg bijna altijd hoeden, fotografeerde en coördineerde films. Ik had een heel gehaaste en gekke manier van leven. Ik werkte een bizar aantal uren en had bijna geen leven meer naast mijn werk.
Foto: Eva Fleischauer Lovely en Brian Lovely - puntajuguar.com
In de late jaren negentig surfte Brian vaak in Costa Rica, een land waar hij helemaal verliefd op werd. Het is er zó magisch dat hij besloot een stuk land te kopen in de jungle, waar we een aantal maanden per jaar - met een vintage 1968 Airstream caravan - naar terug konden keren vanuit de States om te kamperen en te surfen. Maar ik had op werk veel last van stress, en het idee om weg te gaan en een prachthuis te bouwen in dat paradijs waar we zo ontzettend van hielden, liet me niet los. Dus besloten we fulltime naar Costa Rica te gaan. We hadden beide heel sterk het gevoel dat als we het toen niet zouden doen, we misschien nooit meer dapper genoeg zouden zijn om zo’n grote stap te zetten.
‘We waren geïnspireerd geraakt door Lloyd Kahn en wilden hoe dan ook alles halen uit ons primitieve, old school project.’
Ik had nog nooit één dag in mijn leven gekampeerd, dus het was best een ding voor me. Op dat moment hadden we alleen nog maar wat balken neergelegd en een platform dat Brian had gekocht. En dat zou in eerste instantie onze slaapplek zijn. We bouwden daarbij een klein bungalowtje voor onszelf en begonnen in de tussentijd aan een boomhut, die we uiteindelijk zouden proberen te verhuren aan gasten. Als het heel hard regende sliepen we in de Airstream, die we hadden gestript en verbouwd met een keuken en slaapruimte. Maar het was er zo vochtig dat buiten slapen fijner was.
De aannemers in het land waren zo extreem duur dat we besloten dat we alles zelf moesten gaan aanpakken – we hadden alleen niet veel bouwervaring en we spraken slecht Spaans… Lloyd Kahn, een duurzame bouwer die vooral veel met natuurlijke materialen werkt, was een enorme inspiratiebron voor ons. We bleven avonden tot laat wakker om z’n boeken door tespitten en te achterhalen hoe we het zouden moeten aanpakken.
Er waren twee of drie mensen die ons bijstonden gedurende het hele project. Daarnaast rouleerden de mensen die ons hielpen nogal, afhankelijk van wat er gedaan moest worden – vaneen elektricien tot een loodgieter. We grapten vaak hoe we soort van actiefiguren waren omdat je daarnaast echt bijna alles moet leren zelf te doen. Als we dit in de States hadden gewild waren we gewoon bij een aannemer of bouwmarkt langsgegaan. Wel lieten we ons tijdens het bouwen begeleiden door een ingenieur. Hij wees ons op de kans van aardbevingen, harde wind en zware regenval. Allemaal zaken waar we rekening mee moesten houden en niet meteen over hadden nagedacht. Máár; we waren geïnspireerd geraakt door Lloyd Kahn en wilden hoe dan ook alles halen uit ons primitieve, old school project.
Omdat onze woning op zo’n afgelegen plek ligt konden we het hout en de materialen die we nodig hadden niet gemakkelijk vervoeren op een truck of aanhangwagen zoals je dat ergens anders ter wereld zou doen. We moesten dus twee grote massieve waterbuffels(!) huren om het hout voor ons te trekken. We haalden ons materiaal uit de jungle, omdat je dat hier simpelweg nergens anders kunt krijgen. Tenzij je een tractor hebt die je spullen komt leveren vanuit de stad. Uiteindelijk heeft het ons drie jaar gekost om het huis af te ronden. Tijdens het bouwen gebeurde het bijvoorbeeld dat we door een absurde tropische storm, die een enorme modderpoel achterliet, een paar weken niet konden werken.
‘Waar moet ik nou mijn haar laten knippen en verven?’
Een aantal keer werd ik behoorlijk op de proef gesteld en heb ik me afgevraagd of ik het vermogen had het allemaal te doorstaan. We hadden geen elektriciteit, geen internet, niet eens een telefoon voor een best wel lange tijd – misschien zelfs wel een jaar. Er waren een heleboel dingen waar ik van te voren niet eens bij stil heb gestaan, bijvoorbeeld waar ik mijn haar moest laten knippen en verven? Maar ook waar ik aan nieuwe kleding moest komen. Ineens was ik in een omgeving terechtgekomen waar ik niet kon winkelen. En er was natuurlijk niemand die mijn haar kon doen… Ik weet nog dat ik mezelf afvroeg; ‘Wat is er nou echt belangrijk? Super gelukkig zijn en deze kans aangrijpen? Of op zoek gaan naar troost in de comfort die ik gewend ben?’
Eén van de eerste keren dat ik echt merkte dat ik een beetje kon afremmen was toen ik ’s ochtends naar buiten liep met een kopje koffie om de zonsopgang te zien en ik aapjes zag lopen over de rand van onze boomhut. Ik herinner me nog dat ik toen dacht “Ik wil op dit moment helemaal nergens anders zijn dan hier”. Ik heb veel bezinning gevonden sinds we besloten er helemaal tussenuit te gaan. Ik had net mijn vader verloren, maar omdat ik wel moest functioneren en ik moest overleven, heb ik toen niet de kans gehad om erbij stil te staan. Tenzij je met een psycholoog samenwoont denk ik niet dat je de kans hebt zó diep te gaan als hier… Ik heb om mijn vader gerouwd en ik heb een heleboel verwerkt waarvan ik niet wist dat het nodig was.
Na drie jaar, in november 2013, konden we eindelijk onze boomhut op Airbnb zetten. Ik had er zelf nog niet eens in geslapen dus het voelde extra bijzonder om het aan iemand anders te verhuren en hun gezichten te zien bij het zien van het verblijf.
Foto: Punta Juguar Costa Rica - Airbnb
Ik krijg heel veel dromerige reviews van onze huurders. Ik denk dat dat komt omdat onze boomhut net zo goed een roman zou kunnen zijn. Een sprookje dat zich afspeelt hoog in de bomen op een onbewoond eiland. Het is dat grote kind wat in ons allemaal schuilt, toch? En ik denk dat de mensen die hier komen eigenlijk geen idee hebben wat ze te wachten staat, waardoor ze bijna stijl achterover slaan. De meesten van ons hebben geenervaring met slapen in een boom vol apen of koffie drinken terwijl je naar toekans en luiaards kijkt. Überhaupt alle mooie dieren die hier rondom het huis lopen. Soms, ’s nachts, als er heel veel gekleurd zeewier in het water ligt, onder de maan met een oceaan die glinstert, dan besef ik weer extra hoe bijzonder mooi deze plek is.
‘Ik heb zelfs mensen verliefd zien worden hier.’
Het is echt leuk om deze ervaring met mensen te delen. Dat je kunt zien hoe gelukkig en enthousiast het ze maakt en je ze ziet vertrekken met een gloed op hun gezicht. Ik zie het gebeuren bij bijna iedereen die hier komt. Ze zijn er voor een paar dagen, ademen de schone lucht in, verblijven buiten en komen zo tot rust om weer echt te kunnen genieten van het leven. Mensen zien er anders uit als ze hier vertrekken.
Ik heb zelfs mensen verliefd zien worden hier. Er was een heel leuke vrouw, een hele prestigieuze account executive uit Australië, die hier in een soort bevlieging naar toe kwam en verliefd werd op een local. Nu zijn ze een stel, hebben ze een baby en wonen ze samen in Australië. En dat is allemaal ontstaan terwijl ze onze stek huurde. Er komen hier mensen voor hun huwelijksreis; we hebben vrouwen gehad met een gebroken hart, die gewoon weg wilden uit hun dagelijks leven en die zich sterker voelden door in hun eentje naar een ander land te gaan. We hebben mensen leren surfen, ze geleerd welke aapsoorten er rondlopen en we hadden de meest variërende levels van gesprekstof.
En ook wij hebben hier ons eigen ‘kleine’ magische wonderverhaal. Eerder kreeg ik te horen dat ik geen kinderen kon krijgen en daar was ik eigenlijk wel oké mee, genietende van mijn tijd in Costa Rica. We hadden bij onze hut een wilde havik, die iedere ochtend langs kwam vliegen. Na een paar jaar raakten we er een beetje mee bevriend en kwam-ie zelfs op onze arm zitten en vloog hij rond in ons huis.
Tot er iets opmerkelijks gebeurde… Ik ontdekte dat ik zwanger was! Vanaf dat moment was de havik ineens verdwenen. Hij is daarna ook niet meer teruggekomen. Daarom besloten we onze zoon Hawk te noemen, vernoemd naar die magische vogel die hier altijd rondhing.’
En nu willen wij dit huis dus ook…
