Grootste misverstand over jou?
‘Ik hoop dat mensen zien dat ik totaal geen serieuze ben. Ik kom vaak wel zo over, maar dat is een soort beschermingsmechanisme. Het gaat al beter hoor, nu doe ik soms iets stoms op het podium of zo. Eerst keek ik zó serieus dat ik bijna boos leek. Er werd ook gedacht dat ik arrogant was. Dat stelde me teleur, want mensen die denken dat ze beter zijn dan een ander staan voor mij echt onderaan de ladder.’
Wat vind je van alle media-aandacht?
‘Fotoshoots vind ik niet plezant. Als ik een lied schrijf bedenk ik er helemaal niet bij dat ik later ook op de foto moet. Interviews geven vind ik niet zo erg, maar wel een beetje raar. Dat komt omdat ik muziek los zie van mezelf. In het begin was ik ook heel naïef, vertelde ik gerust welke Belgische muzikanten ik niet goed vond. Ik kon me niet voorstellen dat zo’n journalist dat op zou schrijven. Nu weet ik wel beter!’
Met welke muziek groeide je op?
Mijn vader stelde cassetjes samen voor in mijn walkman. Met Herman van Veen, Boudewijn de Groot en de – niet al te gekke – liedjes van Lou Reed, zoals Perfect Day. Hij had een goeie smaak. Zijn platencollectie ontdekte ik pas op mijn zestiende: zag ik ineens dat de Rolling Stones ertussen zaten, en de Beatles. Ik heb me die hele collectie meteen maar toegeëigend.’
Meest opzienbarende moment so far?
‘Het meest perplex was ik bij mijn tweede releaseconcert – dat was behoorlijk intimiderend. Toen ik hoorde dat het uitverkocht was dacht ik al ‘wow’, dat vond ik echt zot. En toen al die 500 man na het concert zo enthousiast waren – dat mensen stonden te gillen om méér, daar kon ik efkes niet bij!’
Alas My Love - het debuutalbum van The Bony King Of Nowhere - ligt nu in de winkel. Voorproeven kan op myspace.com/thebonyking.
PS – Meer van het interview met The Bony King Of Nowhere lees je in het februarinummer van ELLE, dat nu in de winkel ligt.
