Je single heet To My Bones, en daarin zing je dat je zoveel van het leven houdt. Wanneer voelde je dat voor het laatst heel sterk?
‘Tijdens mijn tour in Duitsland, toen mensen de single voor het eerst meezongen. Het nummer heb ik namelijk geschreven toen ik helemáál niet van het leven hield. Het schrijven van dit nummer was een soort therapie. Aan het einde van de song herhaal ik I love life to my bones een paar keer en dat werkt als een soort mantra. Toen iedereen meezong dacht ik: fuck. Nu voel ik het.'
Waarom zag je het daarvoor niet meer zitten?
‘Mijn relatie was uit, ik had geen label meer, het ging heel slecht met mijn carrière. Het is inmiddels twee jaar geleden, maar het was een zware tijd.’
Klinkt inderdaad niet best.
‘Nee. Er waren bovendien ook nog twee familieleden overleden. En dat allemaal in zes maanden tijd. Ik ben normaal iemand die de dingen positief bekijkt, maar toen begon ik zelfs na te denken over de dood. Maar ik wilde toch ook weer niet dood, haha.’
Nee zeg.
‘Ik ben weer gaan schrijven, - er was bovendien dringend een nieuw en iets toegankelijker album nodig. Het was vreselijk zwaar, maar achteraf was het goed en kwam ik uit die viscueuze circel. Ik heb veel geleerd over mezelf, het heeft mij als persoon gevormd.’
Ook zo'n waanzinnig talent! Marina and the Diamonds >
Je nieuwe album is inderdaad meer poppy geworden.
‘Mijn doel was inderdaad om iets heel toegankelijks te maken, maar het moest wel intelligent blijven.’
Wat is je favoriete publiek?
‘Publiek dat echt luistert. Een optreden is een conversatie tussen artiest en publiek.’
Ik heb me laten vertellen dat jouw shows bijzonder verslavend zijn. Wat doe je met je publiek?
‘Ik laat altijd zien dat ik er plezier in heb, dat ik gevleid ben dat ze mijn muziek mooi vinden. Dit is mijn leven en ik houd er van. Ik krijg gratis eten, gratis wijn, kan veel reizen, met mijn beste vrienden spelen. Fantastisch toch?’
Luister ook eens naar Ellie Goulding, de winnares van de Critics Choice Award >
Je hebt een opvallende manier van gitaar spelen. Dat komt door een ongeluk met je hand, schijnt.
‘Mijn vader heeft 24 jaar geleden per ongeluk de vingers van mijn linkerhand eraf gemaaid. (Laat hand met aangenaaide vingers zien.)
De horror, de horror. Je pink is weg!
‘Ja, die is weg. Helaas. Maar ik kan er mee leven hoor. ‘
Je neemt je vader niks kwalijk?
‘Welnee. Ik heb jaren later – toen hij weer aan het grasmaaien was, wel eens voor de grap in het gras liggen schreeuwen dat ik weer gewond was. Vond-ie niet leuk. Haha.’
Dit is Lissie, ook zo'n nachtegaal >
Maar hoe zit het dan met je gitaarspel?
‘Voor het ongeluk had ik al een gitaar, maar ik moest nog leren spelen. Na mijn herstel bleek dat ik, vanwege het gemis van mijn pink, mijn rechterhand moest gebruiken voor het spelen van de akkoorden. En dus draaide ik mijn gitaar ondersteboven. De snaren liet ik omgekeerd spannen. Op die manier heb ik het mezelf aangeleerd. Het bevalt me wel, dus ik laat het maar zo.’
Kom je uit zo’n muzikale familie dat je op zo’n jonge leeftijd al een gitaar had?
‘ Mijn ouders werkten veel, en we waren met z’n zevenen thuis. Dus ze wilden iedereen zoveel mogelijk te doen geven als ze er niet waren. Die hadden zoiets van: geef ze spullen!’
Wat voor familie heb je?
‘Een luide, drukke, gekke, beetje hippie-achtige familie. Mijn ouders hebben zeven kinderen, ik ben de op een na jongste. Toen ik nog thuis woonde moest ik wel schreeuwen om gehoord te worden.’
Ben je daarom muziek gaan maken?
‘Ja, voor een deel wel. Je strijdt tegen zes anderen met al hun woorden en geluiden. Als ik muziek maakte, was ik in mijn eigen zone. Nu ik er zo over nadenk: misschien schreeuw ik daarom ook zo graag in mijn songs, haha.’
Wat is je grootste toekomstplan?
'Deze zomer speel ik op Lowlands! En ik wil ooit nog eens een muziekschool opzetten. Want muziek maken is het mooiste wat er is.'
Wallis Bird, To My Bones
