Dit wordt je lievelingsfilm. Dat durven we zomaar te zeggen. La La Land: een stralend lichtpunt in deze donkere dagen. Het is een liefdesbrief aan Los Angeles, daar waar de zon altijd schijnt en waar in elke barista een acteur of scriptschrijver schuilt. Het is een liefdesbrief aan hen, en aan iedereen die nog durft te dromen. En een liefdesbrief aan de oude Hollywoodmusicals. Ja, La La Land is een musical. Er wordt in gezongen en gedanst. Maar adem rustig door, het is geen Les Misérables van een paar jaar geleden, de langste twee uur en achtendertig minuten van je leven. Denk eerder aan klassiekers als Singing In The Rain en Les Parapluies de Cherbourg. La La Land is voor zowel hipsters als nostalgici, voor filmliefhebbers en musicalfans, en je moet wel een heel zwart hart hebben wil je na het zien hiervan niet dansend over straat gaan – al is het maar in gedachten.
Het is ook schaamteloos romantisch. En wie kan er beter schaamteloze romantiek brengen dan ons aller fantasy boyfriend Ryan Gosling? Hey girl, ik zit in een musical! Hij speelt Sebastian, een virtuoze jazzpianist die muzak in restaurants speelt om aan de kost te komen. Het lot brengt hem op het pad van Mia, een worstelende actrice die van auditie naar auditie rent – als haar baantje als barista dat toelaat, tenminste. Zij wordt gespeeld door Emma Stone – en dat Ryan en Emma samen van het scherm spatten weten we sinds Crazy, Stupid, Love. (2011). Beiden kwamen ze ook ooit naar L.A. om het te maken – Ryan op zijn zestiende, nu twintig jaar geleden.
Voor de maker van La La Land, Damien Chazelle, die in 2015 flink in de prijzen viel met zijn eerste film Whiplash, was het een no-brainer wie de hoofdrol moest spelen in zijn droomproject. 'Ryan combineert de twee dingen die ik echt nodig had om deze gok te laten slagen,' vertelt hij in een suite in het Four Seasons Hotel in Los Angeles. 'Ten eerste old school charisma. Ryan is een filmster zoals we ze vroeger hadden. Ten tweede moesten het echt goede acteurs zijn. Ryans manier van spelen is subtiel en genuanceerd, hij kan zo veel zeggen met één blik. En hij wilde de sprong met mij wagen.'
En dan zit je opeens naast die acteur met dat old school charisma, de held van het witte doek die ook in het echte leven vrouwen van aanrazende auto's redt en vechtpartijen opbreekt (google maar eens 'Ryan Gosling hero'). En dan denk je: ik zou jou op straat zo voorbijlopen, met je foute stonewashed spijkerjack. Tot hij De Blik inzet – hey girl, kijk mij eens in mijn blauwe ogen. En dan snap je waarom tegenspeelsters als Sandra Bullock (Murder By Numbers), Rachel McAdams (The Notebook) en huidige partner Eva Mendes (The Place Beyond The Pines) voor de bijl gingen.
Maar waarom waren we ook alweer hier? O ja, La La Land – vertel eens Ryan, nam je meteen die sprong in het diepe of had je bedenkingen?
Ryan Gosling: 'Zo'n film als dit, dat overkomt je misschien maar eens in je leven. Ik vond het zo'n ambitieus en inspirerend project, zeker voor iemand die nog maar één film had gemaakt. Damien was er al jaren mee bezig, hij was erdoor bezeten. En als acteur wil je voor zo iemand je best doen. Een regisseur die alles op het spel zet, daar wil je jezelf aan overgeven. Het was ook de kans om weer met Emma te werken, en op echte locaties in Los Angeles.'
Heb je iets met musicals?
'Ik wil musicals niet dissen, maar ik ben meer fan van de films waarop La La Land geïnspireerd is, de klassiekers met Gene Kelly, Fred Astaire en Ginger Rogers uit de jaren veertig en vijftig. Maar ik had nooit gedacht dat ik zelf in zoiets zou spelen. Dit is precies in mijn straatje.'
Wat was de grootste uitdaging?
'Nou, Sebastian is een genie op de piano – en ik ben dat niet (lacht). Ik had Whiplash gezien (over een getalenteerde drummer die geterroriseerd wordt door zijn docent, red.), dus ik wist dat het spelen authentiek moest overkomen. Damien filmt in lange ononderbroken takes met één camera en dan kun je je nergens achter verschuilen. Ik moest dus echt die gecompliceerde pianostukken leren spelen. Om die in één take foutloos te doen, viel niet mee. Dat gold ook voor de dansnummers, ook die werden van begin tot eind zonder te knippen opgenomen. Om je een voorbeeld te geven: er zit een groot nummer in de film dat begint met Emma en ik die een scène doen, het gaat over in een liedje en dat wordt een heel dansnummer. En het moet allemaal gebeuren terwijl de zon ondergaat en Mulholland Drive is afgezet. We hebben drie maanden geoefend om die ene take van zes minuten zonder onderbrekingen te doen. We moesten niet alleen de scène foutloos neerzetten, maar ook het lied én de dansroutine, terwijl de zon onderging en we maar vijf kansen hadden om het over te doen voordat we het licht kwijt waren. Dan hebben we het dus over een echte uitdaging. Maar wat een kick om met z'n allen dit ene magische moment te maken.'
De showbizzkoorts zat er al vroeg in bij Ryan: vanaf zijn elfde liep hij talentenshows af met een dansact met zus Mandi en op zijn dertiende werd hij aangenomen bij de televisieshow The Micky Mouse Club, waar ook Britney Spears, Christina Aguilera en Justin Timberlake hun carrière begonnen – hij woonde zelfs tijdelijk bij Justin en zijn ouders in.
Dansen kon je dus al.
'Dat dacht ik ook. Nou, dat viel dus vies tegen. Dat je als kind de "running man" tot in de perfectie beheerst zegt niks. Tapdansen blijkt een stuk moeilijker dan nineties hiphop. Het was net als de film The Cutting Edge, herinner je je die nog? Dat een ijshockeyer moet leren kunstschaatsen? Het één heeft echt niks met het ander te maken. Ik moest leren tappen, walsen, alles.'
Hoeveel uur per dag kreeg je les?
'Een uur of twee per dag. En daar kwam dan nog vier uur piano bij. En dat tweeënhalve maand lang.'
Dus nu kun je piano spelen?
'Ik kan de stukken uit de film spelen (lacht). En die speel ik nog steeds, wat bewijst hoe goed de muziek is, dat ik het nog steeds niet zat ben. Godzijdank, want anders was iedereen in mijn huis goed gek geworden.'
Iedereen in huis, dat zijn dus actrice Eva Mendes, hun twee dochtertjes, Esmeralda van 2,5 en baby Amada, en hond George.
'Alleen George had moeite met mijn pianospel, er werd flink met de ogen gerold. Maar zonder gekheid, het hele huis was een vrolijke plek, die maanden dat ik me aan het voorbereiden was. We keken naar oude musicals, luisterden naar muziek, ik speelde piano. Zo'n leuke aanloop van een film heb ik eigenlijk nog nooit gehad. Het gaf me enorm veel energie, ook het werken aan de film in het algemeen, het was echt zo verschrikkelijk leuk.'
En dat is iets betrekkelijk nieuws voor Ryan; hij werd bekend met serieuze, zware rollen, zoals de leraar met een drugsprobleem in Half Nelson (2006) en het heftige relatiedrama Blue Valentine (2010). Sommige waren zelfs extreem gewelddadig: Drive (2011), The Place Beyond The Pines (2012) en Only God Forgives (2013). Na dat trio nam hij een lange adempauze. 'Ik was het zicht verloren op wat ik aan het doen was,' zo verklaarde hij. Hij regisseerde zelf een film, Lost River (2014), die niet al te positief ontvangen werd. Sindsdien lijkt hij een lichtvoetiger kant van zichzelf te hebben gevonden. Hij is weer helemaal terug, eerst met een satirische bijrol in The Big Short (2015) en afgelopen jaar met de geslaagde komedie The Nice Guys met Russell Crowe.
Hoe kreeg je weer lol in acteren?
'Door mijn eigen film te regisseren. Persoonlijk vind ik films maken de beste baan ter wereld. Maar als acteur is je ervaring beperkt. Ben je de regisseur, dan ben je van begin tot eind bij het hele project betrokken. Dat bleek me enorm te inspireren, ik kikkerde er echt van op.'
Sta je nu anders voor de camera?
'Paul Bettany (acteur uit onder andere Wimbledon, red.) zei daar iets grappigs over, hij heeft ook pas een film geregisseerd. Hij zei: "Ik zal nooit meer bekvechten met de regisseur als de zon aan het ondergaan is." Dus ja, je bent je veel meer bewust van alles wat er op de set gebeurt.'
Op welk personage lijk je het meest, als je naar je films kijkt?
'Moeilijk, moeilijk. Ik weet het niet. Ik bedoel, je moet altijd iets vinden wat je gemeen hebt met je personages als je ze speelt, maar als je klaar bent wil je uiteraard geloven dat er een enorm verschil zit tussen jou en hen.'
Je speelt vaak melancholieke eenlingen, van die stille-wateren-diepe-gronden-types.
'Ik ben de filmwereld ingerold via kleine independent films en dat was de toon van dat soort films. Maar ik ben opgegroeid met komieken als Abbott en Costello en Gene Wilder, met uitgesproken komedies, maar dat soort rollen kreeg ik niet aangeboden toen ik als acteur begon. Het was bijna onmogelijk om binnen te komen bij de grote studio's. De onafhankelijke filmwereld was een plek waar iemand als ik wel aan de bak kon komen. Dus ik dacht: laat ik dan maar op de serieuze toer gaan. En nu krijg ik dit soort rollen wel aangeboden.'
En blijk je een komisch talent te hebben. Al wordt je volgende weer heel serieus, maar hallo, de nieuwe Blade Runner! Mét Harrison Ford.
'Ik moet je allereerst even zeggen dat als ik daar te veel over vertel… je hebt gezien dat er buiten een sniper rondloopt, toch? Hij liep net langs die struiken daar. Maar ik kan er dit over kwijt: ik ben een enorme fan van het origineel en als fan werd ik gek toen ik hoorde dat er een vervolg kwam, ik wilde weten hoe het verder ging. En om als acteur daar nu deel van uit te mogen maken… wat een ongelofelijke kans.'
En daarmee staat hij op en opent hij de terrasdeuren van de hotelsuite. Peinzend staart hij naar de struiken. Je gelooft bijna dat er echt een sniper zit.
La La Land draait nog steeds in de Nederlandse bioscopen, wil je niet missen.
De originele versie van dit artikel verscheen eerder in ELLE januari 2017.
