Om mijn Italiaanse vakantiegevoel nog even uit te smeren, las ik mijn krantje vanochtend niet thuis, maar in dat koffietentje. Dat koffietentje, schrijf ik, want u weet natuurlijk al lang wat voor een ik dan bedoel. Dat ene waar het pastoe-interieur van mijn Limburgse opa een nieuw leven lijkt te hebben gekregen en waar dat wordt gedoogd omdat de vloer nu eenmaal van beton is. Ofzoiets.
Nee, geen idee?
Dat koffietentje waar de mannen met baarden zwaarbemontuurd naar hun MacBooks turen en de meisjes in pasteltinten dromerig uit het raam starend een nieuw hoesje voor hun iPhone breien.
Nog steeds geen rinkelend belletje?
Dat koffietentje waar de rijkelijk getatoeëerde baristo het bij de overdracht van je caffè-weet-ik-veel-watte niet laat bij een roestbruin ‘alsjeblieft’, maar er een amicaal ‘man’ aan toevoegt: ‘Alsjeblieft, man.’
Ach, kom...
Dat koffietentje waar de appeltaart niet geschikt is voor vegetariërs, omdat de biologische appels zomaar stampesvol kunnen zitten met minstens zo biologische wurmen.
Dát koffietentje.
Enfin, daar zat ik dus vanochtend vanachter een subliem bakje mijn krantje te lezen. En weet u wat? In mijn afwezigheid was er dus helemaal niks gebeurd! Tijdens het verbranden van mijn schouders sloeg nergens de vlam in de pan, braken er geen oorlogen uit, stortten er geen economieën in. Het enige wat er tijdens mijn vakantie veranderd was, vertelden de krantenkoppen me, was dat het Europese geduld met Nederland op is. Dat komt omdat we een etterbakje zijn, vinden ze. En eerlijk is eerlijk, daar kon ik me na mijn recente reis door Italië dan toch wel weer iets bij voorstellen:
Amsterdamse geinponems die de obers geen fooi gaven, omdat zij luidkeels vonden dat ze hen al genoeg steunden met hun belastinggeld.
Hollandse bejaarden die hun bodempje espresso terugstuurden omdat ze meenden dat ze een niet schoongemaakt kopje hadden gekregen.
Zuchtende vaders die achter hun dochters door de Via dei Condotti sjokten en niet konden nalaten om bij elke Louis Vuitton-, Prada-, Versace-etalage te roepen Dat Het Potjandorie Wel Wat Mag Kosten Zeg.
Om onze Europese reputatie te redden heb ik deze vakantie namens u allemaal speciaal extra aardig gedaan. Heel veel grazie gezegd enzo. En om het goede voorbeeld te geven, heb ik na het ontdekken van een bloedmooie etalage in de Via del Corso ter compensatie mijn portemonnee leeg gekieperd en kwam ik pas weer buiten toen ik super mega knap was en mijn tassen ontilbaar werden.
Afgezien van de fijne Italiaanse koffie had ik mijn Italiaanse vakantiegevoel eigenlijk ook nog willen rekken door vandaag die nieuwe Italiaanse kleren aan te trekken. Maar helaas, dat kon niet. Toen ik bij thuiskomst liet zien hoe verdomd goed die broek mij stond, heeft mijn lief er meteen een knoop afgetrokken. U mag zelf raden hoe en waarom.
