MARK:

Ik weet het gewoon even niet.
Ik lig hier lekker in het zonnetje, ik heb een goede tijd.
Jij bent een vriend, Jort. Echt een vriend.
En ik vind het fijn om er even uit te zijn.
Maar...
Ik ben gewoon niet echt hier, nu.

JORT:

Nog een sjardoneetje?

MARK:

Ik ga met jou het water op, ik heb een vrije dag, maar...
Ik ben helemaal niet bezig met dit bootje, ik ben vooral heel erg bezig met níet bezig zijn met mijn telefoon.
Niet naar dat schermpje staren.
Hadden ze nooit moeten uitvinden.
Dag en nacht...

's Ochtends, 's avonds...
Ik wil dit niet, Jort.
Ik was vroeger niet zo.
Nee, toch?

JORT:

Mmm.

MARK

Ik heb vanochtend een bericht gestuurd.
Vanochtend!
Niks krijg ik terug.
En ik zíe dat zij het gelezen heeft.
Kijk: twee groene vinkjes.

JORT:

Misschien heeft ze het druk.

MARK:

Het is zondag!

JORT:

Ze kan toch met vriendinnen bezig zijn.

MARK:

Dan kan ze toch wel iets terug sturen?
 

JORT:

Jezus, Mark.
Georgina smste ook nooit terug.
Nooit meteen, bedoel ik.
Maar weet je wat zij zei:
Jullie kerels hebben jullie telefoon in jullie broekzak, wij vrouwen hebben daar een tas voor. Dat is het verschil.

MARK:

Wat is het verschil?

JORT:

Dat wij onze broekzak voelen kriebelen bij een sms.
In een tas heb je dat niet.

MARK:

Maar die groene vinkjes dan?

JORT:

Laat haar even nadenken, joh.

MARK:

Maar met Georgina had jij dat dus ook?

JORT:

Sjors en ik hadden dat ook.

MARK: 

En dat is dus uit gegaan.

JORT:

Ja, Mark...

MARK:

Ik weet gewoon soms niet meer waarom ik doe wat ik doe.
Dan zie ik mezelf voor een camera staan en dan hoor ik mezelf van alles zeggen. Landsbelang, dit en dat.
Als ik die twee groene vinkjes zie, wat kan mij het landsbelang dan schelen?
Ik zoek afleiding, doe alsof ik hartstikke druk ben, alleen maar omdat zij niet zit te wachten op een kerel die de hele dag uit het raam zit te staren...

JORT:

Waarom ben jij de politiek in gegaan, Mark?

MARK:

Weet ik veel.

JORT:

Mark, waarom ben jij de politiek in gegaan?

MARK:

Heb jij de fles daar?

JORT:

Waarom, Mark?

MARK:

Ik ben tien jaar geleden de politiek in gegaan omdat ik geloof in een kleine overheid die de ruimte laat aan mensen om zelf iets van hun leven te maken.

JORT:

Gelul.
Je kon niet voetballen én geen gitaar spelen.
Daarom gaan mannen de politiek in.

MARK:

Mensen denken dat het gaat om de macht.
Mensen denken dat het gaat om ijdelheid.
Ze hebben geen idee.
Het gaat niet om macht.
Het gaat niet om ijdelheid.
Het gaat maar om één ding.

JORT:

Er staat daar iemand.
Iemand met een camera.
Trek je buik in.

MARK:

Ben ik dik, Jort?

JORT:

Je bent dik, Mark. Je bent de dertig gepasseerd.

MARK:

Kijk, ik zat te denken: als ik nou gewoon een dag niks van me laat horen...
Dat ze dan denkt: waarom laat hij niks van zich horen? Waarom is hij niet op teevee?

Maar dan wordt het zo’n politiek spel.

JORT:

Trek effe je buik in.

MARK:

ZE SCHRIJFT IETS!!!
“Marianne is typing a message”

JORT:

HOU JE BUIK IN MAN!

MARK:

MAAR ZE SCHRIJFT IETS!!! 

JORT:

JE BUIHUIK!

Nou, je staat er weer mooi op...

MARK:

Dat hou je toch niet voor mogelijk: ze drukt niet op verzenden. Ze durft het gewoon niet te sturen!

JORT:

De trut.
Hoe zei je dat ze heette?

MARK:

Doet er niet toe.
Ze is een hoer.

JORT:

Een moeilijke hoer.
Ook dat nog.

MARK:

Maar wel bloedmooi.
Die ogen. Godverdomme, die ogen.

Oscar kan het soms niet laten te fantaseren over gebeurtenissen uit de actualiteit. Live in de Nederlandse theaters doet hij dat bij de Orde van de Dag. Komt dat zien!