Lieve Cicely,
Zeg eens eerlijk: heeft het mailtje jou verbaasd? Mij wel. Plompverloren op een doodgewone donderdagmiddag was daar dat berichtje, ondertekend door de redactie van Jackie. Een tijdschrift dat ik daarvoor alleen maar kende van de Nigga Bitch. Ik werd gefeliciteerd, want ik was genomineerd voor een plekje op de Bachelor-list. Een even wonderlijke als wrange felicitatie vond ik dat. Traumatisch wil ik het niet meteen noemen, maar sinds die middag vrees ik telkens opnieuw een mailtje van het tijdschrift Arts & Auto: ‘Gefeliciteerd, u bent genomineerd voor een plekje in de lijst van platvoet-patiënten.’
Dacht jij ook even dat het een grap was? Dat iemand handenwrijvend achter de computer zat en al genoot van het moment waarop jij met open ogen in de val liep? En dat je dan na jouw antwoord direct een reactie terug zou krijgen: ‘Een plekje op de Bachelor-list? Jij? Wat denk je zelluf?’ En dan nog iets met ‘Nigga Bitch’.
Ik tikte de naam van de redactrice in bij Google, zoals ik dat wel vaker doe wanneer onbekenden mij een e-mail sturen. Ik vond een LinkedIn-pagina en een reisblog, gemaakt met waarbenjijpuntnu. Ik klikte op afbeeldingen zoeken. Ze poseerde met een kameel.
Iemand die met kamelen poseert, weet ik toevallig, die neemt het leven uitermate serieus. En dus las ik verder: een fotootje wilden ze hebben en antwoord op wat vragen. Wat mijn levensmotto is. Of ik rijk ben. En hoeveel vrienden ik heb op Facebook.
Kort na het versturen van mijn antwoorden, lag het blad al in de winkel. De redactie had zich over mij gebogen en besloten welke plek me toebehoorde in de vrijgezellenwereld. En ja, ik was toevallig op het station, toevallig in de kiosk, toevallig zag ik de Jackie liggen en héél toevallig bladerde ik er in. Toen ik mijn rangnummer vervolgens eenmaal kende, haalde ik nonchalant mijn schouders op en deed net alsof het me Siberisch liet.
Echt waar.
Siberisch liet het me.
Ook omdat ik dat gewoon een leuk woord vind.
Siberisch.
Het deed me dus he-le-maal niets. Totdat deze week de vrouwelijke versie van de lijst verscheen, ramvol bloedmooie bachelorettes. En welja, wie schetste mijn verbazing toen ik het blad (opnieuw héél toevallig op het station, in die toevallige kiosk enzovoort) opensloeg? Lieve Cicely, doe niet alsof jij het niet hebt gezien! Tuurlijk wel! Ook jij zag meteen wat de deskundigen in al hun wijsheid hebben bepaald: volgens de bachelor- en bachelorette-list van Jackie zijn er slechts twintig mannen en vrouwen nóg vrijgezeller dan wij. Kennelijk zijn wij tweeën – Oscar Kocken en Cicely Telman – exact even vrijgezel.
Je zou toch zeggen dat we daar iets mee moeten, vind je niet? Eerlijk is eerlijk, net zo min als jij van mij, had ik eerder van jou gehoord. Maar sinds ik zojuist wat plaatjes op het internet vond, zie ik geen reden om nog veel langer te aarzelen. ‘Het komt vanzelf,’ schrijf jij over jouw zoektocht naar de Ware. Lieve Cicely, mij lijkt dit een sterk staaltje ‘vanzelf’.
Of poseer jij wel eens met kamelen?
Oscar
