Geen idee of het wel mag, zo’n kijkje achter de schermen, maar ik doe het lekker toch. Komen die lui van ELLE toch nooit achter, die zijn veelste druk met hun voorbereiding voor de ELLE Style Awards. De mijne zit er gelukkig al op: mijn voorbereiding bestond uit het schrijven van een tekstje voor het speciale boekje. Mocht u in het gelukkige bezit zijn van een uitnodiging, kijkt u het dan maar na, mijn naam staat erbij. Eén millimeter voor de kleine letters, anderhalve millimeter voor de hoofdletters. Ik heb het nagemeten.
In de frisse vroegte van een doodgewone donderdag bracht een Amsterdamse taxichauffeur mij naar een zorgvuldig verstopte fotostudio. Vijf vrouwen zouden mij daar wachten, vijf vrouwen die door de redactie van ELLE waren aangemerkt als meest stijlvolle van het héle jaar. Een Personal Style Award konden zij winnen en ik mocht de genomineerden spreken over hun hartstochtjes. Thuis had ik die ochtend nét wat langer voor de spiegel gestaan dan normaal.
‘Joehoe’ deed ik, toen ik eenmaal binnen was. Ik doe nooit joehoe. Maar nu wel. Ik deed joehoe en uit elk hoekje ploepten vrouwen op, de één nog mooier dan de ander: een fotograaf, een stylist, een assistent van de fotograaf, een assistent van de stylist, een redactrice, een stagiaire en een kok. Een kok? Ja, een kok. Daarover later meer.
Het belangrijkste was echter dat de Stijlvollen er waren: Ntjam Rosie, Georgina Verbaan, Tjitske Reidinga, Sigrid ten Napel en Cata.Pirata. Terwijl ik deed alsof ik mij verdiepte in zeer belangrijke andere zaken (mijn internetloze telefoon – het zwart onder mijn nagels – mijn lege schriftje), werden zij uit-, om- en aangekleed. Ranke lijfjes waarvan ik geen synopsis geven kan werden gehuld in kant en zijden, in zowel Dolce als Gabbana. En de interviewer had eigenlijk geen vragen meer.
Toen kwam de kok. ‘Lunch!’ meldde ze opgewekt, waarop prompt ieder het werk neerlegde. En nu zult u wel denken dat het bij fotoshoots al een culinair godswonder is als er geknabbeld kan worden van worteltjes en selderij en daar dan bij voorkeur de light-variant van, maar niets is dus minder waar. Een heus bacchanaal was het: schalen vol salade met zoete aardappel, geroosterde pompoenschijven, sateetjes, omelet, pasta, stokbroden, buffelmozzarella met tomaat, witte druiven, een vers gevangen everzwijn aan het spit. Aan weerskanten van de tafel vielen de Stijvollen aan en zij schransden dat het een lieve lust was. Ze likten het sap van hun ellebogen, vertelden schuine bakken en schepten nog eens op. Daas gleed mijn blik van de een op de ander, van de porseleinen huid van de één, via de duizelingwekkende ogen van de ander, naar de meesterlijke lippen van de derde. En ik kreeg geen hap door mijn keel.
