En de volgende dag ontdek je dan dus de foto’s. Hooggehakte meisjes liepen met hippe polaroidcamera’s door de bedwelmde massa tijdens de ELLE Style Awards 2013 en het leek je een ontzettend goed idee om hen eens aan te klampen. ‘Leuk voor later!’ zal je wel geroepen hebben, want dat roep je wel vaker in dat soort situaties. Later denk je daar dus meestal nét wat anders over.
Er waren meer mensen die de merkwaardige behoefte voelden om zichzelf op het meest onfortuinlijke moment vast te leggen. Want terwijl ieders lever op volle toeren draaide om de fysieke schade aan de binnenkant nog enigszins binnen de perken te houden, kon de buitenkant weinig meer verhullen. Met zorg in elkaar gedraaide kapsels gaven zich over aan de zwaartekracht, ogen lodderden er op los en vrijpostig paste iedereen ongevraagd elkaars hoedjes. Herstel: headpieces.
Zo’n avond dus.
Maar het was je op de een of andere manier gelukt om je ervan los te rukken, veilig thuis te komen en in je eigen bed te duiken. Al gauw droomde je van Marc-Marie Huijbrechts die meende dat het 2012 was, van een musicalklas die met twintig solisten twintig maatsoorten door elkaar danste, van de hoofdredactrice die zelfs adembenemend was met op haar hoofd een plateau fruits des mer. In die droom raakte je niet al in het eerste uur je garderobenummertje kwijt, ging je bijtijds naar huis en was je dus niet te laat voor de iets te fel begeerde goodiebag. En natuurlijk werd die droom bevolkt door bloedstollend knappe vrouwen, met onbegrijpelijk lange benen en ogen, mánmánmán, die ogen! En in je droom leek het nog ergens op, wanneer je probeerde om enigszins te dansen. In je droom klopte je kapsel en zat je mond niet scheef als je lachend op de foto moest. In je droom zei je precies het goede, als je het aandurfde iemand aan te spreken. In je droom kwam van het een al gauw het ander en leefden jullie nog verdomd lang en ook best wel gelukkig. En in je droom werd er dus heus niet besmuikt gelachen als je voorbij kwam wandelen. Want waarom deden ze dat in het echt dan wel? Je begrijpt er nog steeds niks van. Je zag er toch onweerstaanbaar uit in je gloednieuwe – nooit eerder aangetrokken – perfect passende Mads Nørgaard-pak? Toch?
Halverwege de middag word je wakker, wrijf je de restjes slaap uit je ogen en boetseer je de kreukels uit je hoofd. Flarden dringen weer door, Facebook begint zich te vullen met bewijsmateriaal en zelfs in je eigen telefoon blijken zich warempel foto's te bevinden van situaties die je met de beste wil van de wereld niet meer kan reconstrueren. Na een lange douche en een liter koffie kom je bij zinnen en besluit je dat het verstandig is om jouw over een stoel gesmeten kostuum toch maar aan eens netjes op te hangen. Je pakt je hemd en je kijkt nog eens goed naar het ding waarin je de hele avond hebt rond geparadeerd. En je denkt dat het niet waar is, maar dat is het wél: in de kraag van je hemd zit iets wat daar niet per se hoort. Het prijskaartje.
Nu maar bidden en smeken en hopen dat dáár geen foto’s van zijn.
