Zonder een uitspraak van de VN-veiligheidsraad af te wachten, kwam er deze week vanuit Nieuw Zeeland een snoeiharde tegenreactie op het overschrijden van een rode lijn: de provocatieve clip van Blurred Lines. Een afsplitsingbeweging - door de media ‘feministen’ genoemd - maakte een videoboodschap, waarin de bekende beelden radicaal werden omgedraaid: gezongen werd er niet door drie knappe heren, maar door drie knappe dames; de naaktheid kwam niet van vrouwelijke rondingen, maar van mannelijke bi- en triceps; er klonk geen “I know you want it, aha, I know you want it”, maar “your precious dick can't beat my vibrator”.
En: Let me emasculate you.
En: Prepare for your castration.
Al met al buitengewoon leerzaam.
En ook een beetje intimiderend.
Het zal misschien als een verrassing komen, maar onzekerheid is geen alleenrecht van de vrouw. Is er in een tijdschrift, een reclame of een videoclip een ontbloot mannenlijf te zien, dan is dat – in tegenstelling tot mijn hoogstpersoonlijke realiteit – altijd strak en afgetraind. En natuurlijk, ik snap de commerciële overwegingen best die ervoor zorgen dat ik door de Prijzencircus-brochure van V&D kan bladeren zo veel ik wil, maar nooit boven de zwembroeken eens een realistisch bierpensje zie bungelen. Waar de vrouw echter nog een fijne medestander vindt in de sympathieke reclamemakers van Dove, daar ziet de man zichzelf telkens terug in beeldtaal die hem terugbrengt tot een aan niets anders dan seks denkende Neanderthaler. Of het nu gaat om een spotje voor Axe of Chocomel, zodra er een man in beeld verschijnt, is zijn enige doel: zoveel mogelijk vrouwen en zoveel mogelijk geneuk. Het door media bepaalde beeld van de man? Een emotieloos, door seksuele driften gedreven object.
Geloof mij: kortstondig in een vlaag van met drank doordrenkte overmoed een goede beurt maken, dat is niet zo ingewikkeld. Maar ook voor een kerel is weinig zo gecompliceerd als in al je naakte kwetsbaarheid samenzijn met iemand die je werkelijk graag ziet. Zie dan maar eens trouw aan jezelf te blijven en je niet continu af te vragen: doe ik wel zoals voorgeschreven staat in de tijdschriften die zij leest, doe ik juist niet te veel zoals in de filmpjes waarvan zij denkt weet dat ik die zag? Dring ik niet te veel aan, toon ik niet juist te weinig initiatief? Bevestig ik niet te veel een vooroordeel, voldoe ik niet juist te weinig aan haar verwachtingen? En is het echt noodzakelijk dat mijn precious dick haar vibrator kan beaten? Help!
In hun strijd tegen de objectivering van de vrouw gebruiken de feministische dames natuurlijk een flinke dosis ironie en overdrijving. Dat begrijp ik en dat mag, in oorlog én liefde is immers veel geoorloofd. Maar of het objectiveren van de man dan heel constructief is? Dat kun je je afvragen. Hun eigen vraag is deze:
I apologise if you think my lines are crass
Tell me how it feels, to get verbally harassed?
Mijn antwoord: alsof je uit morele verontwaardiging een gifgasaanval vergeldt door zelf over te gaan tot een gifgasaanval.
