Tips voor de persoonlijke credit crunch vroeg je (en is credit crunch niet veel gezelliger dan kredietcrisis, ik bedoel, het klinkt bijna als een gezonde reep of als een geweldig effectieve buikspieroefening. Kredietcrisis klinkt zo... crisis).

CREDIT CRUNCH TIPS

Mijn eerste tip is: ga shoppen in Miami. Echt, ik kreeg mijn geld niet uitgegeven daar. Ik had een enorme verlanglijst (loafers van Marc Jacobs, zwarte Uggs, iets van de Gap nu Patrick Robinson daar de boel zo opgefleurd heeft, een knots van een ring à la Rachel Zoe om mezelf cadeau te doen voor mijn verjaardag, en ga zo maar door), maar ik kon het maar niet vinden daar.

In South Beach zijn de kleren of enorm ordinair of enorm duur (en vaak ook beide). Maar meestal was ik te oververhit (hallo, tropische temperaturen aldaar!) om daar nu eens lekker te gaan passen.

Jammer was het wel, want ik had letterlijk zo’n beetje alle winkels voor mezelf. Toen ik helemaal alleen (op wat eagere winkelbediendes na) door Barneys Coop zwierf voelde ik me een soort royalty voor wie de winkel speciaal even afgesloten was. In de Chanel-winkel was de verkoopster zelfs zo wanhopig om klandizie dat ze me uitgebreid ging complimenten met mijn gewéldige tas (ik had een katoenen shopper bij me die ik ooit gratis bij een aankoop gekregen had, ja echt een toppertje!).

VIJFSTERREN TREATMENT

Wie recessionista is moet slim zijn, dus ik had een kamer geboekt in mijn South Beach budgetfavoriet Villa Paradiso, alwaar ik een enorme keuken had zodat ik enorm veel geld kon uitsparen door ’s avonds te koken (lees: kantenklare salade uit de verpakking halen en er dressing overheen gieten). En vijfsterren treatment haalde ik gewoon elders – gratis.

Met mijn flaneerderigste maxijurk en grootste zonnebril schrijdde ik elke middag naar het zwembad van het ultrachique Raleigh Hotel alsof het zo hoorde, en vleide me neer op een superdik matras van twee bij twee meter met een berg kussens erop, waar een knappe zwembadjongen me in ijs- en rozenwater gedrenkte handdoekjes aanreikte om me te verfrissen. Een simpele strandstoel is vanaf nu natuurlijk nooit meer goed genoeg voor mij.

GOSSIP GIRL & RACHEL ZOE

En in plaats van cocktails van 17 dollar per stuk achterover te slaan in een hippe bar keek ik ’s avonds TV met een goede fles wijn à 5 dollar op mijn eigen bankstel. Ge-wel-dige TV was het daar, ik kan niet anders zeggen: nieuwe afleveringen van Gossip Girl, het presidentiële debat, Saturday Night Live, en, klein hoogtepuntje, een marathon van The Rachel Zoe Project (klik hier voor gratis te bekijken afleveringen).

Je weet, ik ben dol op Rachel, al kreeg ik door haar programma wel weer die lastige shoplust. Maar ik ben uiteindelijk toch nog helemaal geslaagd, en wel in het hoofdkwartier van de Democraten in South Beach, waar ik het coolste Obama T-shirt ooit heb gescoord, met studs en al, voor maar liefst 30 dollar die meteen de partijkas in gingen. Aan mij zal het dus niet liggen, 4 november. En ik heb dus ook al een outfit voor Verkiezingsnacht.

ROBERTO CAVALLI IN ZWEMBROEK

Wat ik niet kan zeggen over de Dutch Fashion Awards van aanstaande vrijdag. Waar tover ik nu weer een black-tie outfit vandaan? Als ik ergens 400 euro had liggen zou het wel lukken, maar recessionista dus. Ik heb een sponsor nodig! Of op z’n minst de hulp van Rachel Zoe die een rekje ‘hero dresses’ voor me bij elkaar leent en dan roept: ‘Bells! (ze geeft iedereen bijnamen: Molly Sims is Molls, Joy Bryant is JB, enzovoorts). It’s bananas! You’re shutting it down, Bells!’

Stom, ik had gewoon Roberto Cavalli moeten aanklampen, die ik, gelukkig niet slechts in z’n zwembroek, tegenkwam in Miami met een brunette die hopelijk zijn dochter of kleindochter was (het was in ieder niet zijn vrouw en heel erg jong). Hij had me vast iets leuks kunnen lenen. Volleerd recessionista ben ik dus nog niet.