Er is maar weinig zo cliché als die foute tattoo die je liet zetten tijdens je studententijd (want: nu écht onafhankelijk). Dat is precies wat Amerikaanse Harpers Bazaar collega Alexandra Tunell deed. Een groot, misvormd, zwart paard op de achterkant van haar nek waar ze zo ongeveer meteen na het zetten spijt van kreeg. En die laat ze nu eindelijk weghalen. Een pijnlijk grapje?

Spijt

'De meeste mensen die me kennen weten niets over mijn paard, omdat ik mijn haar zelden omhoog draag. Als ik het al doe, ben ik me er constant van bewust wie achter me staat - als mensen maar niet denken dat ik dat ding mooi vind. Best een deprimerende manier van leven voor een beauty editor die het liefst iedere dag een nieuwe vlecht, knot of staart probeert.

Ik maakte er altijd grapjes over dat ik de tattoo zou laten weghalen voor mijn trouwdag, maar dacht er nooit echt heel serieus over na. Tot ik ging werken in de beauty-industrie en steeds meer leerde over de nieuwste behandelingen. Toch, ik hoorde dat de pijn van het verwijderen veel erger zou zijn dan tijdens het zetten van de tattoo, dus zette ik het weer uit mijn hoofd en vertelde ik mezelf dat het plaatje misschien uit zichzelf wel wat zou vervagen (niet dus). 

Een paar weken geleden besloot ik er toch gewoon voor te gaan. Ik maakte een afspraak met dokter Geronemus van het Laser & Skin Surgery Center in New York om mijn paard met behulp van een PicoSure laser te laten verwijderen. Een baanbrekende technologie die ultrakorte, hoge druk pulsjes gebruikt om de inkt effectief te absorberen.'

De behandeling

'Mijn eerste afspraak met dokter Geronemus vond ik superspannend, maar die angst duurde niet lang. Hij vertelde me dat de behandeling volledig pijnloos zou zijn, ik zou níets voelen - score! Even ging ik ervan uit dat dat zou komen door een of andere fantastisch crème. Niet dus. Vijf spuiten lidocaïne die de zuster een voor een vult en als een marteling voor mijn neus legt, moeten het doen. 'Dit is het meest pijnlijke deel van de procedure', vertelt ze me. 'Ik denk dat ik ga flauwvallen', is mijn reactie. Even overweeg ik de hele behandeling af te blazen. Ze brengt me appelsap en crackers (les geleerd: ontbijten voor een doktersafspraak) en ik herinner mezelf eraan dat als ik één keer naalden in mijn nek heb overleefd ik dit zeker nog eens zal doen. Ik zet me schrap als de zuster me injecteert en daarna: niets. Nou ja, bijna niets. Er zijn wat scherpe steekjes, maar die pijn is niet eens een grimas of kneep in de stressbal waard. Daarna is het tijd voor de laser en die is, zoals beloofd, pijnloos - totaal, volledig pijnloos. Ik krijg twee behandelingen, vlak na elkaar, wat mijn huid blijkbaar aankan. Over vier tot zes weken moet ik terugkomen voor mijn volgende behandeling. Ik heb er in totaal zo'n zes nodig.'

Daarna

'Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik kapsalons heb verlaten met meer pijn in mijn nek (van het achterover hangen op de wasbak). Toen ik over straat liep na mijn behandeling kreeg ik bijna het gevoel dat ik een groot geheim had: Tattoos hoeven niet permanent te zijn en ervan afkomen doet niet eens pijn. Toen werkte de verdoving uit. Het voelde als een heftige zonnebrand (mijn hoofd van links naar rechts bewegen is niet comfortabel), het jeukt en de huid voelt ruw. Na zo'n tien dagen krijg ik blaasjes op mijn huid en zal er een korstje overheen komen. Ik moet mijn nek bedekken tot de huid weer roze is. Niet fijn, maar helemaal de moeite waard. Dan kan ik straks eindelijk mijn paardenstaart weer óp mijn hoofd dragen in plaats van in mijn nek.'

Ook een ideetje voor de foute tattoo van Jennifer Lawrence? >

De grootste tattoo-blunders van celebrities op een rij >

Bron: HarpersBazaar.com