Ed Skrein heb je vast al eens op je beelscherm gezien: hij speelde namelijk Daario in Game of Thrones, voordat onze Michiel Huisman zijn rol overnam. Skrein ga je straks wéér zien, maar dan in The Transporter Refueled, die vanaf vandaag in de bioscoop is te zien.
In een notendop: Frank Martin (Ed Skrein) is de allerbeste chauffeur die je je maar kunt wensen, want hij hanteert drie regels: hij komt altijd zijn afspraak na, vraagt nooit naar namen en maakt pakketjes nooit open. Dat gaat heel lang goed, totdat hij in Zuid-Frankrijk een groep mysterieuze vrouwen in zijn auto krijgt. Ze blijken zijn vader, Frank Senior, te hebben ontvoerd, waardoor Frank Martin gedwongen wordt in te stemmen met een van de gevaarlijkste transacties óóit.
Een Q&A; met een man die minstens zo leuk als Michiel Huisman blijkt.
Je vader wordt gespeeld door de charmante Ray Stevenson, en jullie chemie op het scherm is een van de leukste dingen van de film. Hoe was het om met hem te werken?
‘Die chemie was er in het echte leven ook. Toen hij net aankwam in Parijs en we onze karakters wilden bespreken, zeiden we al na vijf minuten: dit is niet nodig, hè? We voelden elkaar al perfect aan. Mijn echte vader is een paar keer naar de set gekomen, en die stond ook altijd grappen te maken met Ray. Dat was leuk: mijn off screen en on screen vader naast elkaar.’
Lijkt de band met Frank Senior op de band die je met je echte vader hebt?
‘Ik denk dat de vader/zoon-relatie in The Transporter: Refueled raakvlakken heeft met elke ouder/kind-relatie. Frank Martin is vrij defensief naar Frank Senior toe – hij kan af en toe een beetje snauwen, kritisch zijn. Ik denk dat we allemaal zo kunnen doen tegen onze ouders, eerder dan we tegen bijvoorbeeld collega’s of vrienden zouden doen.’
Op de tweede filmdag sloopte je een camera.
‘Haha, dat klopt. Of nouja: het was een bevestiging van de camera, gelukkig niet de camera zelf. Ik zat in de auto van Frank Martin, en die is van zichzelf al vrij breed. Aan beide zijden werden ook nog eens twee camera’s van een meter vastgemaakt. Tijdens een van de scènes in het warenhuis moest ik tussen twee pilaren door rijden en ik had zo’n gevoel van: let’s do this. Ik ging dus steeds iets harder, totdat ik per ongeluk die camera er vanaf reed. Niemand durfde echt boos op me te worden, want ik was de hoofdrolspeler, natuurlijk. Maar van binnen voelde ik me heel schuldig. Toch zei ik: okay, it happened, let’s go, move on. Gebeurd is gebeurd.’
Michiel Huisman nam jouw rol van Daario over in Game of Thrones, jij hebt voor The Transporter Refueled de rol van Frank Martin overgenomen van Jason Statham. Hoe voelen dat soort dingen?
‘Dat is helemaal geen probleem, het is de cyclus van de films en series, van rollen, van acteren – ik denk ook niet dat Jason of Michiel er veel aan denken. Dit soort dingen zijn heel normaal voor ons, het is de merry go round van deze industrie. Ik heb alleen maar liefde voor die mannen, en andersom denk ik ook. Ik heb ze nog nooit ontmoet, maar dat lijkt me fantastisch. Sowieso: je moet je altijd op jezelf concentreren, niet op anderen. Vergelijken; daar heb je niets aan.’
Je hebt vroeger veel gezwommen, op vrij hoog niveau. Heb je die mentaliteit daar geleerd?
‘Ja. Ik kon niet bezig zijn met hoe snel of langzaam een andere zwemmer was. Je aandacht heb je maar een keer, dus als je die aan een ander besteedt, mis je aandacht die je aan jezelf had kunnen besteden. Ik kon alleen maar denken aan hoe ik zelf sneller werd, daarna zouden we wel zien wie als eerste de muur aan zou tikken. Misschien zou ik de snelste zijn, misschien zou iemand anders sneller zijn; dat maakt eigenlijk niet zo veel uit. Je moet je eigen top halen, daar gaat het om. Zo sta ik ook in acteren, in alles eigenlijk. Voor sommigen zal ik nooit genoeg zijn, voor sommigen ben ik dat allang.’
Je negeert beiden.
‘Ja. Omdat het daar niet om gaat. Het gaat altijd om je éigen doelen. Om wat je zelf wil. Niet wat anderen daar van denken.’
Je bent nog veel meer geweest: kunststudent, rapper, zwemcoach, nu acteur. Is dat gepland, of overkomt alles je?
‘Ik denk dat niemand zoiets zou plannen, en als-ie dat wel zou doen, zouden mensen zeggen: what’s the matter with you? Ik denk dat ik heel erg in tune ben met de dingen die ik leuk vind. Ik geef me totaal aan iets over als ik iets nieuws vind om te doen, maar ik ben ook niet bang om het dan weer compleet te laten vallen als ik voel dat ik er niet meer echt van hou.’
Je zei onlangs in een interview: ‘What I’m good at is getting my head down and working hard, really listening to my coaches and being the best student I can be.’ Denk je dat dat een vereiste is voor een carrière als de jouwe, omdat je je telkens opnieuw moet bewijzen?
‘Absoluut, niet alleen in je werk, in alles. Ik zie alles als een continue verbetering van mezelf. Je moet natuurlijk nooit te hard voor jezelf zijn, maar het is – voor iedereen denk ik – heel belangrijk om wel eerlijk tegen jezelf te zijn, te weten wat je verkeerd hebt gedaan, wat je kunt verbeteren. Zodra je stopt met leren, stagneer je als persoon. Dan ga je je leven uitstellen.’
Wat heb je geleerd van je kunstopleiding, en van je tijd als rapper?
‘Op mijn kunstopleiding heb ik twee dingen geleerd. Ten eerste ben ik erachter gekomen dat ik graag dingen creëer. Ik hoefde niet zo nodig in galerijen te hangen en het maakte me geen donder uit waar mijn werk uiteindelijk terecht kwam. But I had to make my marks. Ten tweede heb ik van mijn lievelingsdocenten, miss Snowsill, miss Crosset en miss Regan, geleerd om dingen te bevragen, om te draaien en opnieuw te definiëren. Laatst zag ik een van hen weer, en ze zei: “Ed, do you remember those Fridays where we used to debate and we kept talking for hours and hours and hours and nobody even payed attention anymore, except you and me?” Het was fantastisch om haar weer te zien. Als rapper leerde ik om zelf dingen te doen, om te zeggen: we gaan nu een nummer opnemen in de studio, en het zal waarschijnlijk niet zo goed zijn als Dr. Dre’s muziek, maar het is een begin en vanaf dat begin maken we het steeds beter.’
Hoe voelt je nieuwste liefde, acteren?
‘Heel goed. Geen van de andere dingen voelde zo goed als acteren nu doet, en ik denk dat het ook komt doordat ik beter ben in acteren dan ik ooit in kunst of rappen zou kunnen zijn.’
Nog een laatste advies voor carrièretwijfelaars?
‘Laat je niet definiëren door je werk. Die posters in tramhokjes, foto’s op bussen of flyers in de bioscoop: dat ben ik niet. Het is wat ik doe, maar ik bén het niet. Ik ben uiteindelijk een vader, een zoon, een man, een vriend. Dat is wat je definieert en alles daarbuiten is gewoon je speeltuin waarin je de beste probeert te zijn.’
The Transporter Refueled draait vanaf vandaag in bioscopen.
