Terwijl hij zijn creditcard overhandigde zag ik de receptioniste van het hotel nog net niet met opgetrokken wenkbrauw naar ons kijken. Ik zag haar het leeftijdsverschil – zo’n twintig jaar – tussen ons en de trouwring aan de hand van mijn partner registeren. Ja, dacht ik, terwijl ik mijn ogen op het beige tapijt richtte en een onbestemd gevoel zich meester maakte van mijn buik: dit is precies zoals het eruitziet. Wat zou het anders kunnen zijn? Ik stond op het punt de nacht door te brengen in een hotel met een zeventien jaar oudere, getrouwde man.

Hoe was ik in deze situatie verzeild geraakt? Niet lang geleden had ik gesmaald bij het idee ooit iemands minnares te zijn. Ik ben slim, aantrekkelijk, jong: ik heb opties. En een andere vrouw bedriegen was ondenkbaar. Daarnaast ben ik rationeel. Ik weet dat affaires immer ellendig eindigen, voor alle partijen, maar vooral voor de andere vrouw. En waarom zou je, als je gelooft in de grote liefde, genoegen nemen met een plek aan de zijlijn?

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik halsoverkop voor hem viel, erin meegesleept werd. Maar toen hij die dag als manager op mijn werk verscheen, was hij gewoon de zoveelste man van middelbare leeftijd in een pak. Lang, fit maar bepaald geen George Clooney. Ik was begin dertig en single, hij liep tegen de vijftig en zat gevangen in een seksloos huwelijk met een vrouw van wie hij niet meer hield. Althans, dat zei hij. Een enorm cliché maar desondanks hoopte ik vurig dat het in dit geval anders zou eindigen.


Ik dwong mezelf om enthousiast vragen te stellen over zijn vrouw en jonge kind

VLEIERIJ EN VERWARRING
Het begon zo’n twee jaar geleden met een reeks mailtjes van hem, ogenschijnlijk over werk, maar met hier en daar een persoonlijke vraag. Wat ik gestudeerd had, wat mijn favoriete schrijvers waren, van wat voor muziek ik hield. Ik was gevleid. Op een avond bleven wij na een borrel met collega’s met z’n tweeën over, verwikkeld in een intens gesprek. Opeens stelde ik me voor hoe het zou zijn om hem te zoenen. Ik schrok ervan, excuseerde mezelf en vertrok naar de wc. Ik staarde naar het rood aangelopen gezicht van het meisje in de spiegel en vroeg haar wat ze zich in godsnaam in haar hoofd haalde. Terug aan tafel dwong ik mezelf enthousiast vragen te stellen over zijn vrouw en jonge kind, de ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht negerend.

Na die avond volgden de mails elkaar in rap tempo op. Een jaar lang spraken we over alle mogelijke onderwerpen, over onze jeugd, onze liefde voor muziek en film, zelfs over relaties. Maar wat verdacht genoeg nooit ter sprake kwam was de naam van zijn vrouw, en onze groeiende band die ver boven het niveau van platonisch aan het uitstijgen was.

Slechts een enkele keer was hij meer dan alleen vriendelijk, zelfs als we alleen met z’n tweeën wat gingen drinken hield hij zich in, al waren er momenten dat zijn verlangens ongemakkelijk obvious waren. In de kroeg smeerde ik een keer gedachteloos lippenbalsem op terwijl ik praatte. Ik keek op en zag hem staren, ik las in zijn ogen iets wat ik alleen maar kon omschrijven als pijn. Ik maakte een mental note om met dit soort drankjes te stoppen. En dat deed ik. Een tijdje.

Maar zwichten was te makkelijk. Ik geloofde dat zijn huwelijk ons zou beschermen. Zolang hij niet beschikbaar was, kon ik mezelf niet toestaan voor hem te vallen en hij zou nooit die grens over gaan. Ik was verre van een typische verleidster, hij was ’s werelds minst waarschijnlijke player. Stil en bescheiden, niet eens charmant, laat staan een flirt. Ik vond onze band zijn probleem, niet het mijne.


‘Je weet dat mijn gevoelens voor jou niet vriendschappelijk zijn toch?'

Toen, bijna een jaar geleden, veranderde alles. Het feit dat hij niet beschikbaar was voelde opeens ondraaglijk. Ik kon aan niets anders meer denken dan zijn huwelijk. Ik vroeg me af hoe zijn vrouw was en of ze nog van elkaar hielden. En toen besefte ik dat ik verliefd op hem was, zonder ook maar met hem gezoend te hebben. Op een avond belde hij en zei: ‘Je weet dat mijn gevoelens voor jou niet vriendschappelijk zijn toch? Maar ik ben nog nooit ontrouw geweest en ik weet niet wat ik moet doen.’ 

Ik was verpletterd. Het was verre van een liefdesverklaring, meer een onhandige poging van een man in een midlifecrisis. Erna voelde hij zich enorm schuldig dat hij mij ermee van streek had gemaakt en zijn vrouw en kind had bedrogen, want, zei hij: ‘Het is niet alsof mijn huwelijk op springen staat.’

Een paar weken later kuste hij me. Een kus zo geladen met onvervulde verlangens dat ik dacht dat ik zou flauwvallen. Kort erop verklaarde hij dat hij zijn gezin nooit zou verlaten. Dat had ik nooit van hem gevraagd, zou ik ook niet doen, al wilde ik het meer dan wat dan ook. Het enige wat ik wist was dat als we niet echt samen konden zijn, ik niet met hem kon zijn.

Ik verbrak het contact, maar hem elke dag op het werk zien was een marteling. Ik bracht mijn vrije tijd piekerend door, viel zes kilo af, deed geen oog meer dicht en stapte uit wanhoop naar de huisarts, die me een antidepressivum gaf.


‘Het is niet alsof mijn huwelijk op springen staat.’

Ten bate van mijn algehele geestelijke gezondheid nam ik ontslag. Tijdens mijn afscheidsborrel keek hij me vanaf een afstand wanhopig aan. Later die avond zei hij dat hij van me hield. Hij vertelde dat zijn vrouw en hij al jaren geen seks meer hadden en in aparte kamers sliepen, maar dat hij tot hij mij ontmoette nooit overwogen had haar te verlaten vanwege hun kind. Dat hij me vanaf onze eerste ontmoeting niet meer uit zijn hoofd had kunnen zetten. Die avond eindigden we weer met z’n tweeën.

DE GRENS
We boekten een hotel. Ergens hoopte ik dat de realiteit van seks met een vijftigjarige man niet tegen de fantasie op zou kunnen, dat het zelfs zou helpen het achter me te laten. Maar het was geweldig: hartstochtelijk maar romantisch en zijn openlijke aanbidding van mijn lichaam was bedwelmend.

De paar vrienden die ik het vertelde maakten zich zorgen maar steunden me, namen mijn gevoelens serieus en hoopten dat het zou slagen. Mijn moeder reageerde met liefde zonder oordeel. Ik smeekte haar het niet aan mijn vader te vertellen. Ik was bepaald niet trots maar ik voelde me ook niet schuldig, ik denk dat ik er de energie niet meer voor had. Onze nacht samen was het eerlijkste wat in maanden gebeurd was.

Ik dacht dat het daarbij zou blijven, maar toen zei hij dat hij besefte dat hij bij zijn vrouw weg moest gaan. We spraken elkaar dagelijks en brachten een aantal nachten samen door. Maar het kostte hem maanden voor hij (zei dat hij) een scheiding voorgesteld had, zonder zijn vrouw over mij te vertellen. En hoewel hij me ervan verzekerde dat het niet lang zou duren voor we écht samen konden zijn, voelde seks in hotels vies en was zijn ring, die hij omhield, een constante herinnering aan zijn gelofte aan een ander. Ik besloot hem niet meer te zien tot hij alles op een rij had.


De seks in hotels voelde vies

De eerstvolgende keer dat ik hem zag, vier maanden nadat we voor het eerst het bed hadden gedeeld en twee jaar nadat onze vreemde relatie begonnen was, was meteen de laatste keer. Hij had zijn vrouw niet verlaten. Desgevraagd zei hij me dat het nog maanden zou duren voor hij zich van zijn gezin zou kunnen losmaken. Alle opgekropte pijn en frustratie kwamen er tegelijkertijd uit. Ik kan dit niet nog maanden doen, zei ik. Hoe kún je denken dat dat oké is? Hij keek me aan met een blik die ik niet kende. Alsof ik weer met een onmogelijke eis kwam. Een hinderlijk mens met wie hij zich niet wilde bemoeien.

Erna kreeg ik een mail: het was voorbij. Hij kon het niet. Hij excuseerde zich voor de pijn die hij veroorzaakt had en hoopte dat ik er snel overheen zou komen. Het bericht was oppervlakkig, op het kille af. Het klonk niet als de man die ik kende.

Ik heb mezelf wel duizend keer afgevraagd of zijn bedoelingen oprecht waren en of hij de waarheid vertelde over zijn huwelijk, en kies ervoor hem te geloven. Ik neem liever aan dat hij overweldigd was door de realiteit van scheiden dan dat hij me opzettelijk aan het bedriegen was. Boven alles denk ik dat hij tegen zichzelf loog, in de overtuiging dat hij ertoe in staat was, tot puntje bij paaltje kwam.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE

WAT als je droom meer energie kost dan het oplevert? Kun je dan niet beter gewoon opgeven? >

Moet dat, al dat gehannes in de vroege ochtend? >