ELLE.com's Justine Harman probeerde instafamous te worden. We delen.

'Ik heb vrienden die bekend zijn op Instagram - en dan ook echt, echt bekend - door gewoon... zichzelf te zijn. Bewijs? Een collega/vriendin heeft meer dan 20.000 volgers, die geregeld met elkaar discussiëren in de commentsectie van haar posts. Een andere collega heeft ruim 11.000 volgers bij elkaar geschaard en weer een andere collega, die nu slechts tien meter van me vandaan zit, heeft een gevolg van ruim 30.000 followers.

Toen ik aan dit experiment begon, zat ik al 175 weken op Instagram en had ik een schamel volgersaantal van 649. Ook de moeite van het vermelden waard: ik volgde veel meer dan 700 mensen, waardoor mijn volgers/volgend-ratio totaal de loserkant op was geslagen, want ik volgde meer mensen dan dat er mij volgde, terwijl je eigenlijk naar een Kendall-situatie moet streven (38.2 miljoen volgers/170 volgend, over bad ass instagramratio's gesproken).

Hoe moeilijk was het eigenlijk om bekend te worden op Instagram? En kan iedereen, met de juiste strategie, de goede apps en de beste filters, een groot gevolg op Instagram vergaren? Ik besloot mijn niet-zo-heel-indrukwekkende social media-status onder handen te nemen. En om de K te krijgen - een term waar een instafamous vriendin me op wees, met meer dan 10k volgers -, wendde ik me tot een van de beste in de business: Sydney Reising.

WUNDERKIND OF NEW YORK PR
Sydney Reising is een PR-vrouw, maar niet zomaar één. 'What’s funny about her is she doesn’t seem like a P.R. person at all,' zei Man Repellers Leandra Medine over haar, en door New York Times werd ze al eens omschreven als 'the wunderkind of New York public relations'. Dus ik schreef haar, enthousiast, maar haar reply was kritisch - zou zo'n gehaast plan wel werken? 'I'd just be doing a short term Band-Aid that would disappear upon conclusion of our working together because it would be too directly dependent on me and not give you the tools to do you without me,' schreef ze.

Ik bleef erbij: ik wilde internetfaam, liever vandaag nog dan morgen. 'Okay,' zei ze met een lach aan de telefoon. 'What are you doing tonight?' Ik keek in mijn agenda: niets.

Flash forward naar een dakterras in New York, waar Reising een feestje gaf voor een likeurmerk. Geruchten over een grote blogger die zou arriveren gingen de rondte, terwijl een stuk of wat Clubmaster-zonnebrillen met man buns aan hun cocktail slurpten en ik de ruimte af-scande op zoek naar Reising. Als eerste zag ik haar hond Ruby - die ik een paar dagen geleden op Instagram was gaan volgen -, daarna zag ik Reising. Nadat ze me een beetje casual had voorgesteld aan een paar editors en bloggers, vroeg ze me mijn telefoon erbij te pakken.

Samen gingen we door mijn instagramfeed. Dingen die verwijderd moesten: foto's met minder dan 10 likes, korrelige foto's uit de fase dat ik 'Instagram nog moest testen' en foto's die me niet óf cool, óf grappig maakten. 'Think of it like a color story,' legde Reising uit, waarna ze Net-a-Porter's site als goed voorbeeld aanhaalde. 'The whole thing should look cohesive. It's not that hard. Just think of it like a blog.'

De volgende dag ging ik onvermoeid verder met mijn missie. Ik verwijderde alle foto's die niks deden voor mijn instagramfeed: een korrelige paparazzi-foto van Serena Williams, bijvoorbeeld, of van een leeuw met een rode buik die ik ooit ergens zag en waarschijnlijk alleen maar fotografeerde omdat-ie 'Leo Boutin' heette. Uiteindelijk hield ik slechts 92 foto's over, en een blik op mijn nieuw samengestelde feed zei: dynamic, with just a bit of sepia-toned intrigue. Ik veranderde mijn account van gesloten naar publiek en ging verder met Reisings aanwijzingen.

Collage, Sunglasses, Jersey, Goggles, Fictional character, Football player, Photo caption, Games, Stadium,

Als eerste: tags van celebrities. Omdat ik een terugkerende rubriek heb waarin ik beroemde mannen interview - Hot Guy/Cold Drink -, had ik een archief aan foto's met celebrities. Reising moedigde me aan die foto's niet alleen door ELLE te laten delen (met mij erin getagd), maar voortaan ook aan die celebrities vragen dat te doen. Hoewel ik me een beetje ongemakkelijk voelde bij zo'n vraag, lukte het me een starlet een foto met me te delen én herhaalde ELLE weer eens mijn eerste Hot Guy/Cold Drink-foto, waardoor ik de nieuwe volgers binnen zag stromen. Ik kon alleen maar denken: yes, wat kan ik nog meer doen?!

Furniture, Table, Drink, Sitting, Chair, Sharing, Stool, Restaurant, Bar stool, Customer,

Inmiddels was ik ook benieuwd naar de trucjes en lessen van mijn collegavriendinnen, en vooral Danielle Prescod (17.4k volgers) had daar veel over te zeggen.

'My Instagram is all about work—and it's become a job,' vertelde ze me, waarna ze een debiele maar grappige anekdote vertelde over een gekregen product waar ze voor Instagram eens een foto voor moest maken. Haar moeder was de fotografe. 'It was somewhat of a disaster because her composition was all off. Everyone was getting irritated and snippy and at the end of it I was like, 'I'm a monster!' Like, why am I yelling at my mom that she isn't centering us when she is looking at this like, Here is a cute photo of my daughters, you know?' Gemengde gevoelens af en toe of niet: Prescod blijft haar Instagram toch serieus nemen. 'I feel like I need to participate. I hate to be on the sidelines.'

Terwijl ik hard nadacht over een nieuwe instagrampost, bekroop me het gevoel dat dit totaal tegen mijn natuur in ging. Het idee van je eigen leukheid etaleren met de wereld - dat snap ik misschien wel, maar ik voel het niet. Ik neem mezelf eigenlijk nooit heel serieus, en ben het soort interviewer dat connect met de geïnterviewde door een gênant verhaal over mezelf te vertellen. Ik heb ook een ingewikkelde band met privacy - aan de ene kant wil ik geen pottenkijkers en voel ik me helemaal niet prettig bij het idee dat veel mensen met me meekijken, maar aan de andere kant wil ik wél graag dat mijn achievements worden gezien. Mijn huwelijk is daar een perfect voorbeeld van: we hadden geen hashtag, we wilden niet in de Times met onze aankondiging en we gingen actief het gebruik van social media tegen. Tegelijkertijd was ik wél vereerd dat een paar tijdschriften lauwtjes informeerden naar het coveren van onze bruiloft.

Ik ben me ervan bewust dat het weigeren van selfieposts (of beter: er zelfs een beetje met dedain op neerkijken) me social media-wise geen succes gaat brengen. Het ontkennen van social media zegt in deze tijd ook evenveel over je als een feed vol selfies: alleen tachtigplussers, babies en Angelina Jolie komen ermee weg om niks met social media te doen.

Afijn: in plaats van een celebrityfoto uit het archief trekken, maakte ik een kiekje van mijn man en moeder in mijn nieuwe appartement, dat verre van af was en dus perfect mijn chaotische status zou verbeelden.

Flooring, Flowerpot, Floor, Carnivore, Toy dog, Houseplant, Dog, Web page, Brick, Companion dog,

De post kreeg 45 likes, maar belangrijker nog: de 12 hartverwarmende comments kwamen van mijn beste vrienden. De liefde die daar uit sprak stond in schril contrast met de vreemden die in de commentsectie van een foto met Nick Lachey (128 likes) heen en weer berichtten met Emoji's.

Aan het einde van dit redelijk amateuristische experiment had ik er 98 volgers bij, waarvan er alweer 44 zijn gesneuveld, waarschijnlijk door mijn infrequente postgedrag en toch niet zo heel boeiende imago. Terwijl ik speel met het idee om mijn instagramaccount weer privé te maken, denk ik: hey, what you see is what you get. En that'll do.