Het is 24 uur na de aanvallen in Parijs. Alice Pfeiffer, freelance journalist voor oa ELLE.com, en aanwezig in het episch centrum van de attacks, doet haar verhaal.

‘Ik schrijf dit vanuit een appartement in de Pigalle, waarin ik de afgelopen twintig uur heb gezeten, omgeven door vrienden. Sommigen huilen, andere proberen contact te krijgen met ziekenhuizen. Niemand heeft geslapen. We hebben de nacht doorgebracht kijkend naar het nieuws, het checken van Facebooks safety notifications, en het ontvangen van steeds meer vrienden en collega’s die vast kwamen te zitten in de buurt van de aanvallen, niet in de mogelijkheid om naar huis te gaan.

De nacht startte als een normale vrijdag in Parijs. Ik verliet mijn appartement in het oosten van Parijs en twijfelde tussen het afhalen van vet voedsel van La Petit Cambodge – een klein Cambodjaans restaurant, welbekend om haar bebaarde bobo’s en goedkope springrolls – of meteen een glas rode wijn aan de overkant van de straat bij Le Carillon, een bar waar veel modische locals rondhangen.

Uiteindelijk belandde ik bij een etentje van een collega – hij smeekte me langs te komen met de belofte dat hij de hele dag in de keuken had staan koken voor mij. We zijn alleen nooit meer aan die eettafel beland die avond. Onze telefoons gingen non-stop af. Er was geschoten op twee plekken in de buurt. Een dozijn mensen was al dood verklaard. Seconden gingen voorbij voordat er nieuws kwam over nóg een aanval, in de concerthal Le Bataclan. Evenveel bekenden uit mijn vriendenkring waren daar gaan kijken naar het optreden van Eagles of Death Metal.

Terwijl de minuten langzaam voorbij tikten, steeg het dodenaantal. En ook het aantal kennissen geraakt tijdens de aanvallen. Ik hoorde van een recent getrouwd koppel, de echtgenoot waarvan de helft van zijn gezicht was weggeblazen nadat hij een kogel in zijn wang kreeg, zijn vrouw in een coma van een schot in haar borst, een vriend in een psychose nadat hij zag hoe zijn vriendje werd vermoord. "Ik heb mazzel gehad, ik heb alleen een kogel in mijn arm," werd een zin die we meer dan eens hoorden die nacht.

Terwijl de zon opkwam, kwamen telefoontjes van bartending en barhopping vrienden eindelijk door; zij hadden de nacht in kelders en toiletten doorgebracht, naast gewonde slachtoffers die gevlucht waren uit Le Bataclan. Velen waren op zoek naar een veilige, warme plek en een douche. We verwelkomden ze met ontbijt en wodkashots. Tegen de ochtend meldde een goede vriendin van me dat ze de komende week niet minder dan tien begrafenissen zou hebben.

Het is moeilijk in woorden te vatten wat er door mijn eigen hoofd gaat. Er lijkt geen logica te bestaan in de keuze voor de aangevallen locaties. Ze lijken willekeurig, verspreid. Het enige dat deze plekken gemeen hebben is hun populariteit onder creatieven – het zijn spots die de mainstream blogs of reizigersboekjes nog niet hebben bereikt. Het tiende arrondissement is het Williamsburgh van Parijs – de mensen zijn er noch bling-y noch sterk gepolitiseerd. Het enige wat ze symboliseren is gentrificatie en privilege.

Als een modejournalist die het grootste deel van haar tijd doorbrengt in de buurt waar de aanvallen plaatsvonden, is het moeilijk om niet stil te staan bij mijn eigen sterfelijkheid: hoewel niets aan mijn leven of carrière me tot een doelwit maakt; niets en niemand voelt meer veilig.

De sfeer in Parijs nu is gespannen en vol angst: moskeeën zijn besmeurd door tieners, supermarkten staan vol mensen die genoeg willen kopen om een week op te overleven. Binnenkort zullen slachtoffers met missende ledematen en beschadigde gezichten over de straten van Parijs lopen, iets wat we niet meer hebben gezien sinds post-Tweede Wereldoorlog.

Terwijl campagnes voor de nieuwe presidentsverkiezing verschijnen worden Marine Le Pens extreem rechtse en openlijk racistische uitspraken steeds vaker gequote op Twitter, wat door sommigen als verontrustend wordt gezien. François Hollande wordt opzij geschoven wanneer de paniek van de dag toeneemt, en, precies zoals na Charlie Hebdo, lijkt de moslimpopulatie, die toch al slachtoffer was, ook nu het meest gebukt te gaan onder de backlash.

Ik had gewild dat ik dit op een vrolijkere noot kon eindigen. Ken jij iemand in Parijs?’

Bron: ELLE.com

Video: Madonna geeft een emotionele speech na de aanslagen in Parijs >

Pianist speelt John Lennons Imagine voor Le Bataclan in Parijs >