Onze ELLE.com-collega ging het experiment aan; twee weken zonder smartphone. Nou is helemaal telefoonloos, als jonge vrouw in NYC, niet heel ideaal, dus kocht ze een prepaidtoestelletje voor noodgevallen. En zat ze dus een halve maand zonder Whatsapp en Tinder – voor sommigen écht een ding – en dit is hoe ze het er vanaf bracht: 

DE NADELEN VAN EEN SMARTPHONE
‘Bijna tweederde van de Amerikanen heeft een smartphone. We beginnen vroeg (volgens een onderzoek in 2015 krijgen 69% van de kinderen hun telefoon op hun 14e) en laten ons vervolgens helemaal gaan, wat betekent dat we een gemiddelde vijf uur per dag op onze telefoons zitten. Onderzoek leert ons dat deze ‘oplaadbare hersenen’ in onze broekzak ons sociaal incapabel maken, onze tijd opslokken en onze ogen vermoeien. En nu is er ook nog het fenomeen dat tech neck heet. Het lijkt erop dat dit niet gaat over de pijn in je nek van het vooroverbuigen van je hoofd – wat wij in eerste instantie dachten - maar over de oh-zo-eenentwintig-eeuwse lijnen en rimpels die ontstaan op je keel door het naar beneden staren op je scherm. (Het is zelfs zo dat YSL Beauté afgelopen jaar, heel slim, met een product kwam om dit te behandelen.) Dus ja, mezelf loskoppelen van mijn telefoon leek me een waardevol experiment. Wel kocht ik een prepaidtoestelletje van $15, voor noodgevallen. Dat betekende dus twee weken zonder berichtjes, Google Maps, en zeker geen naar links geswipe! *kuch Tinder*

SLAPEN EN WAKKER WORDEN
Die avond zette ik mijn simpele telefoonwekkertje. Ik was voorbereid om met een soort Middeleeuws gevoel wakker te worden: verloren en alleen. Maar er gebeurde iets heel opvallends: niet één keer werd ik wakker om mijn telefoon te checken, te reageren op berichtjes, doelloos door Instagram te scrollen en vervolgens onrustig te liggen draaien in mijn bed. Wat trouwens een veelvoorkomende reactie is van ons brein. Onderzoekers waarschuwen er al jaren voor: ‘hoe vaker je veel informatie op grote snelheid tot je neemt, hoe meer het stresshormoon cortisol wordt aangemaakt’. Wat ook wordt getriggerd: de vechten-of-vluchten adrenaline, dat al in ons lijf huist sinds de oertijd. Van dit alles had ik dus geen last… Zonder smartphone viel ik ineens rustig inslaap.

Ook besefte ik me dat, wanneer iemand de tijd nam om contact met me te zoeken, dat was omdat ze écht iets te zeggen hadden. De zinloze ‘ik ben onderweg’-berichtjes (als we afspreken om 19.00 uur, dan kan ik toch aannemen dat je om 18.45 uur onderweg bent?) waren voorbij. Geen eindeloze heen-en-weer berichtjes, geen miscommunicatie door autocorrect… En ook niet het onrustige gevoel (of hoop, hoe je het ook wilt noemen) van een gemist berichtje en het con-stant kijken op m’n telefoon, dat eigenlijk gewoon verslaving heet.

Wel had ik een onstilbare smartphone-honger. Ik klapte gedachteloos mijn old-school telefoon met klepje (wie kent ze nog?) open en dicht om te controleren of er toevallig een berichtje was binnen gekomen. Nope, niets... Er zat niets anders op dan over de schouders van mijn vrienden meegluren terwijl ze swipeten door Tinder. 

Ondanks alles ging het een paar dagen best oké. Tot dit ineens gebeurde: ik was op het strand met vriendinnen toen mijn telefoontje begon te trillen. Oei, mijn boy crush. In blinde paniek zei ik ‘Wáárom BELT hij mij?’ Nou, om best een goede reden blijkbaar. Sms’en was niet zijn sterke kant en praten kon-ie toevallig verdomd goed. Ohja, bellen, dat kan natuurlijk ook met een telefoon…

DE LESSEN
Ik leerde verder een paar dingen van dit experiment. Misschien wel het belangrijkste: je kunt overleven – en daten en winkelen en dingen opzoeken; bijvoorbeeld, glutenvrije vistaco’s – zónder Google Maps. Je kunt zelfs ergens zitten en er gewoon zijn, terwijl je wacht tot je eten wordt geserveerd. Met als alternatief entertainment: mensen kijken. Om nog maar niet te beginnen over wat je allemaal hoort zonder oordopjes in je oren. Dit is zo’n voorbeeld: ik stond op straat te wachten op een vriend toen ik in een gesprek viel van twee vrouwen die druk aan het discussiëren waren over het beëindigen van je verkering via je je telefoon. Zij het een sms, zij het Whatsapp… Heel interessant. Absoluut niet oké.

Meer positieve gevolgen? Ik sliep beter! Ik was minder onrustig. Ik had meer plezier in het leven en mijn rol daarin! En toen m’n experiment tegen het einde liep besloot ik vastberaden dat, vanaf het moment dat mijn iPhone en ik zouden worden herenigd,  ik niet langer onzinnige berichtjes zou sturen met m’n vrienden. Ook besloot ik nog maar één keer per dag op Instagram te kijken.

Naarmate er meer tijd verstreek werd het steeds moeilijker om me aan mijn eigen afspraken te houden… Ik gebruikte m’n iPhone steeds een beetje meer, maar besefte wel dat er écht iets was veranderd. Mijn smartphone cleanse had ervoor gezorgd dat ik niet langer op dezelfde manier afhankelijk was van mijn telefoon. Best goed, toch?

Tot ik me besefte dat het tijd was voor een upgrade. Het lukte me om de aanschaf een paar dagen vooruit te schuiven. Maar hey, m’n telefoon was oud… En mijn scherm zat vol met barsten (je kent het wel)… Het kon echt niet langer zo.

“WOW! HIJ IS REUSACHTIG!”,  schreeuwde ik uit met m’n nieuwe iPhone in m’n hand. “En zó mooi ook!”

En nog voordat ik het doorhad, stuurde ik m’n vrienden een appje met dit goede nieuws. Woeps…'

En DIT is dus waarom Apple twee menu's heeft voor het opnemen van je iPhone >