De Oscars staan voor de deur, en de film Room is genomineerd voor een Best Picture Award. Zeven redenen waarom dat héél terecht is.
1. Het is een prachtig verhaal, dat toevallig ook nog feministisch is
Vergeet Leo DiCaprio en z'n gevecht met beren in bossen. Joy 'Ma' Newsome (gespeeld door Brie Larson) is een vrouw die als tiener wordt gekidnapt en zeven jaar in gevangenschap doorbrengt en daar bevalt van het door haar verkrachter verwekte kind. Klinkt hysterisch, maar Ma is in Room de meest heldhaftige vrouw die je voorlopig op het witte doek gaat zien. Ze stort zich op het zorgen voor haar zoon Jack (gespeeld door Jacob Tremblay), houdt hem gezond en is zijn medicijn tegen verveling; ze weet zelfs een gevoel van veiligheid voor hem te creëren, terwijl ze in feite in een traumatische omgeving zitten. En zodra ze realiseert dat het allemaal niet meer te houden is, doet ze precies wat er nodig is om haar zoon veilig te houden.
In een seizoen waarin het gebrek aan diversiteit onder de Oscar-genomineerden zelfs tot een hashtag heeft geleid (#OscarsSoWhite), is het feit dat Room over een vrouw gaat belangrijk. Afgelopen jaar ging élke film die voor een Best Picture Award werd genomineerd over een man, en hoewel Room nog steeds niet goedpraat dat er veel te weinig donkergekleurde genomineerden zijn, is het wel een stap in de goede richting.
2. De mishandelaar wordt nooit geromanticeerd
De man die Ma heeft gekidnapt en gevanghoudt is bijna niet aanwezig in Room, en om een goede reden. Je ziet slechts een glimp van 'Old Nick' (gespeeld door Sean Bridgers) in het begin van het verhaal, en hij verdwijnt uit het verhaal zodra ze ontsnappen. Hij is gewoon niet interessant. Hij is geen onbegrepen antiheld, en er is al helemaal geen Stockholmsyndroom waardoor je toch sympathiseert met de 'schurk'. Scriptschrijver Emma Donoghue aan Buzzfeed:
'There’s none of that "Aye, I’m Dexter, I’m special". I love how unobtrusively he’s introduced; I like the fact that you barely see him at first… If you start the whole thing with the kidnapper or kidnapping, it’s giving in to his storyline and saying, "This is the story of an exciting psychopath".'
3. Het vertelt een intelligent, genuanceerd en hoopvol verhaal over het overleven van een verkrachting
Veel films gebruiken verkrachting als een dramatisch middel en maar weinig concentreren zich op de psychologische nasleep die erop volgt. Room, daarentegen, besteedt heel weinig aandacht aan de daad zelf, maar enorm veel aandacht aan de impact die het vergrijp op de lange termijn op Ma heeft. Het is geen blij verhaal: Ma is ernstig beschadigd en heeft periodes waarin ze in een verlammende depressie zit, die Jack haar 'gone days' noemt. Maar het is uiteindelijk wel een hoopvol verhaal, omdat het laat zien dat hoe erg je ook onder iets lijdt, het je uiteindelijk niet voor altijd hoeft te definiëren. Donoghue zelf legt het 't best uit aan Indiewire:
'Any film which takes somebody who the world would define as a rape victim, and concentrates on their strength, normalcy and ability to turn their pain into something wonderful, I think that’s a deeply feminist film.'
4. Schrijver Emma Donoghue screef het filmscript al nog voordat ze het boek schreef
Omdat ze badass genoeg was om te bedenken dat ze niemand met haar boek aan de haal wilde laten gaan en zélf de film zou willen maken. Hoewel ze nog nooit een filmscript had geschreven, vormde Donoghue's conceptscript als de basis voor het uiteindelijke script dat tot de Oscar-nominatie leidde, dat ze samen met regisseur Lenny Abrahamson in twee jaar finetunede. Donoghue aan The Frame:
'It sounds a little cocky, but it was more that I felt less intimidated that way. I didn’t want to wait for filmmakers crowding around me telling me how it should be done – I wanted to have a bash at it myself.'
5. Brie Larson gaat de Oscar voor Best Actress winnen
Als ze hem niet wint, gaan we de barricaden op. Larson is al een tijdje een ster-in-wording; in 2013 viel ze al op in de indiefilm Short Term 12. Haar rol in Room is meer dan genoeg om haar definitief op de kaart te zetten. Plus: Larson bereidde zich, zoals het een echte Oscarwinnaar betaamt, behoorlijk hardcore voor op haar rol. Ze verloor veel gewicht, ze meed zonlicht, ze hield dagboeken bij en isoleerde zichzelf een maand van de wereld om enigszins te kunnen begrijpen waar Ma en Jack doorheen gaan. Maar belangrijker nog: Larsons acteerwerk is meer dan overtuigend en blijft de hele film lang hartverscheurend goed. Langzaam maar zeker zie je steeds meer van Ma's buitengewone veerkrachtigheid, haar stoïcijnse moed en haar psychologische littekens.
6. Jacob Tremblay is de ster van morgen
Tremblay was nog maar zeven jaar toen Room werd opgenomen. Omdat de kijker zo veel van het verhaal door Jacks ogen ziet, is het essentieel dat Tremblay een overtuigende rol neerzet, ondanks zijn jonge leeftijd. Geen wonder dat Tremblay is gecast, want het lukt hem de hele film lang. Producer David Gross aan The Hollywood Reporter:
'If his performance didn't work, we were a Lifetime movie.'
Godzijdank zorgde een zoektocht door zeven Amerikaanse staten uiteindelijk voor Tremblay, die door zijn eerlijke en ontwapenende acteerwerk een van de belangrijkste factoren is die ervoor zorgen dat Room klopt.
7. Het is een verhaal dat het moederschap serieus neemt
En het moederschap als iets heroïsch neerzet. Te veel 'sterke, vrouwelijke karakters' worden als 'sterk' gedefinieerd omdat ze evenveel ballen hebben als een man, maar Ma's heldhaftigheid zit 'm niet in een fysieke kracht. Haar capaciteit om te zorgen, haar vindingrijkheid en haar fantasie om telkens weer spelletjes te bedenken voor Jack maken van haar een ijzersterk karakter.
Zelfs zonder de traumatische omgeving waarin Room zich afspeelt, zijn moeders die kinderen opvoeden krijgers. Juist in Hollywood is het belangrijk dat er films blijven bestaan die deze echte, alledaagse moed portretteren. We zouden niet alleen heldenfilms als Superman, Batman of Star Wars moeten hebben, maar juist ook over alleenstaande moeders, en Room is as close as it gets.
