'Nee Blake Lively, we moeten Woody Allen niet blijven verdedigen, maar eens kritische vragen gaan stellen'

Donderdagmiddag 12 mei. Ik zit in de lobby van het Majestic Hotel in Cannes, schuin tegenover dé rode loper waar alle sterren tijdens het jaarlijkse filmfestival overheen schrijden. Het is warm, druk en bepakt met journalisten. Ik probeer nog wat werkmails te beantwoorden voordat ik die avond terugvlieg naar Amsterdam, na een paar heerlijke dagen met Dior, verantwoordelijk voor de make-up van talloze actrices. Kan ook op m'n kamer, maar zoals iedereen wel weet, is een hotellobby als een goed terras waar je als ultieme guilty pleasure ongegeneerd naar mensen kunt kijken. En oké, waar ik ook aan een beetje eavesdropping doe.

Er liggen stapels filmbladen op de grote tafel in de lobby en ik hoor twee Amerikaanse, mannelijke journalisten een artikel uit Variety bespreken. Daarin staat de prachtige Kristen Stewart, die de hoofdrol speelt in Woody Allens nieuwe prent Café Society. In het interview - ik had het de avond ervoor al gelezen - vertelt Kristen openhartig over het gesprek dat ze met tegenspeler Jesse Eisenberg heeft gehad over het feit dat actrices als Scarlett Johansson flink onder vuur hebben gelegen omdat ze Woody Allen openlijk steunden na de beschuldigingen over misbruik van dochter Dylan Farrow. Kristen zegt tegen Variety:

'I was like, "What do you think? We don’t know any of these people involved. I can personalize situations, which would be very wrong." At the end of the day, Jesse and I talked about this. If we were persecuted for the amount of shit that’s been said about us that’s not true, our lives would be over. The experience of making the movie was so outside of that, it was fruitful for the two of us to go on with it.'

Ja, ze verdedigt Allen. Maar ze heeft er blijkbaar wél over getwijfeld en durft dat aan te kaarten. Jesse Eisenberg ontkent echter dit gesprek met Kristen te hebben gevoerd dus óf hij wil zijn vingers er niet aan branden óf, zoals mijn voormalige ELLE-collega Ilonka Leenheer al slim bij me aankaartte, Kristen wil zich op deze manier indekken. 'Ik heb er heus over nagedacht hoor! Maar geloof toch eigenlijk de verhalen niet'.

Kijk. En dat is precies het probleem. Want hoewel Woody Allen nooit veroordeeld is voor misbruik, incest of verkrachting met een rechtszaak, kunnen we allemaal toch wel stellen dat het liefdesleven van de man op z'n minst vreemd te noemen is. Hij trouwde met zijn adoptiedochter, hállo!

Woody Allen en Soon Yi in Cannes - foto: Getty Images

Terug naar de journalisten in de lobby. Ik hoor ze discussiëren over het feit dat Woody Allen weer de openingsfilm is van het Cannes Film Festival en de grap die door de Franse acteur Laurent Lafitte tijdens de openingsavond werd gemaakt. Lafitte maakte daar een verwijzing naar Woody Allen en de eveneens omstreden regisseur Roman Polanski:

'It's very nice that you've been shooting so many movies in Europe, even if you are not being convicted for rape in the U.S.'

Ze vinden zijn nieuwe film goed, typisch Woody Allen en een heerlijke lofzang op het Hollywood van vroeger. Maar dan komt zijn privéleven toch ook even ter sprake. En hoewel er geen harde uitspraken worden gedaan, is het niet de eerste keer dat ik tijdens mijn Cannes-trip journalisten over Woody Allens ándere kant hoor. Want er was ook dat essay van Ronan Farrow, zijn zoon, afgelopen week.

Ronan Farrow is zelf ook journalist en haalt in The Hollywood Reporter met een nieuw artikel uit naar de media en het feit dat ze zo weinig over de misbruikbeschuldigingen van zus Dylan hebben bericht een paar jaar geleden. Hij beschuldigt de tijdschriften en kranten zelfs van een 'grootschalige media cover-up'. En daar ben ik het volledig mee eens.

Hoé kan het dat we Woody Allen nog steeds zo op een voetstuk plaatsen? Natuurlijk, het is een briljant regisseur (al is de laatste goede film die hij recent heeft gemaakt eigenlijk alleen Blue Jasmine), maar moeten we iemand waarover zo veel nare verhalen rondgaan daardoor maar ontzien? Nee, nee, NEE.

Oké, Allen is niet veroordeeld. Maar er mogen toch op z'n minst wel kanttekeningen bij zijn naam geplaatst worden? Er mogen toch wel kritische vragen aan hem gesteld worden waar hij zich niet makkelijk vanaf kan maken? En wáárom geven zoveel mensen Woody Allens ex Mia Farrow en dochter en zoon de schuld van 'wraakneigingen', omdat hij met z'n adoptiedochter is getrouwd? Are you kidding me?! Dat lijkt me de omgekeerde wereld. Alsof Mia Farrow niets beters te doen heeft dan zich nog steeds zorgen maken om haar enge ex.

Ronan Farrow vergelijkt zijn vader met Bill Cosby, die (wat tot nu toe bekend is) zestig vrouwen zou hebben verkracht. Toen de beschuldigingen tegen de acteur een paar jaar geleden voor het eerst werden gemaakt, mocht Farrow er amper over berichten. Er werd tegen hem gezegd: 'They're accusations. They're not in the headlines. There's no obligation to mention them.' Farrow moest in 2014 de schrijver van een nieuwe biografie over Bill Cosby interviewen. Hij wilde daarin kritische vragen stellen over de aanteigingen, maar zijn producer raadde dat af. Ze sloten uiteindelijk een compromis: hij mocht het één keer aankaartten. Helaas werd-ie er niet veel wijzer van. Farrow schrijft over het voorval:

'He seemed startled when I brought it up. I was the first to ask about it, he said. He paused for a long time, then asked if it was really necessary. On air, he said he'd looked into the allegations and they didn't check out.'

Pijnlijk, pijnlijk, pijnlijk. Niet veel later werd er een proces tegen Cosby gestart en bood de auteur zijn excuses aan, zo laat Farrow weten:

'The author has apologized. And reporters covering Cosby have been forced to examine decades of omissions, of questions unasked, stories untold. I am one of those reporters - I'm ashamed of that interview.'

Ronan Farrow voelt zich dus schuldig over dat interview. En het kan zomaar zijn dat vele journalisten over een paar jaar terugkijken naar hun interviews en verhalen over Woody Allen en zich ook de diep en diep schamen.

Dylan Farrow - foto: Getty Images

Niet in de laatste plaats, omdat Woody Allen zelf ook aardig wat foute dingen zegt tegen reporters. Zoals onlangs over zijn adoptiedochter, eh, vrouw Soon Yi en het feit dat hij haar 'gered zou hebben' (correctie, Woody: Mia Farrow heeft haar gered) en 'talloze kansen heeft gegeven'. Zij heeft echter volgens hem maar weinig voor hem gedaan (lees hier zijn tenenkrommende uitspraken).

Het is dus geen goed idee om Woody Allen voor journalisten te zetten en daarom heeft de regisseur de meest briljante PR-mensen om zich heen verzameld. Zoals Leslee Dart, die journalisten die kritisch zijn richting haar cliënt gewoon maar besluit niet meer uit te nodigen voor filmscreenings en interviews.

Hetzelfde lijkt te gelden voor acteurs en actrices, die doodsbang zijn om zich kritisch uit te spreken over de regisseur. Zelfs Kristen Stewart dus, wiens favoriete woord f*ck is, en claimt geen zak te geven om wat mensen van haar denken. De actrice kaartte daarnaast gisteren tijdens het festival zelfs aan dat vrouwen in Cannes ook platte schoenen op de rode loper moeten kunnen dragen, omdat ze 'dezelfde rechten als mannen moeten hebben'.

Maar waarom krijgt Woody Allen dan het voordeel van de twijfel en wordt Dylan Farrow aan de schandpaal genageld of gewoon compleet genegeerd? Want nee mensen, Dylan Farrow doet dit niet voor publiciteit, ze wil gewoon dat haar vader het niet nog een keer bij anderen flikt.

Maar Woody Allens lange arm in Hollywood regeert blijkbaar, en zo houdt iedereen - van filmmakers tot journalisten en van acteurs tot producers - deze farce in stand.

Ronan Farrow zegt duidelijk in zijn nieuwe artikel over zijn vader:

'That kind of silence isn’t just wrong. It’s dangerous. It sends a message to victims that it’s not worth the anguish of coming forward. It sends a message about who we are as a society, what we’ll overlook, who we’ll ignore, who matters and who doesn’t.'

HEAR HEAR.

Ronan Farrow staat nu dan ook pal achter zijn zus, iets wat hij toen haar artikel uitkwam opmerkelijk genoeg niet deed:

'I believe my sister. This was always true as a brother who trusted her, and, even at 5 years old, was troubled by our father's strange behavior around her: climbing into her bed in the middle of the night, forcing her to suck his thumb — behavior that had prompted him to enter into therapy focused on his inappropriate conduct with children prior to the allegations.'

Afschuwelijk.

Ik sprak afgelopen dinsdag met mede-journalist en filmkenner Ilonka Leenheer al even kort over Woody Allen en zij vertelde me dat ze zijn films al niet eens meer kan zien. Ik belde haar op voor meer tekst en uitleg:

'In het nieuwe nummer van Harper's BAZAAR heb ik al geschreven dat ik eigenlijk niet meer kan kijken naar films van Woody Allen. De laatste die ik heb gezien was Magic in the Moonlight, en ik had daar naderhand een vieze nasmaak van in mijn mond. Ik vind het walgelijk dat hij steeds maar piepjonge actrices cast om de love interest van oudere acteurs te spelen. Hiermee wil-ie wellicht gewoon zijn eigen fantasie laten uitspelen, maar kom op, Colin Firth is vele malen ouder dan Emma Stone. Dat is niet geloofwaardig meer. Ik hoop dat er steeds meer een tegengeluid zal komen, net zoals het artikel van Dylan Farrow nu, of Vanity Fair een paar jaar geleden. Ik heb dan ook al een tijd geleden aangegeven dat ik niet meer naar persscreenings zal gaan van Woody Allen-films. Bovendien komen we er heus wel overheen als we geen Woody Allen-films meer te zien krijgen hoor, er staan immers al aardig wat regisseur in de rij die dat New Yorkse intellectuele kunnen vatten, zoals Noah Baumbach, Lena Dunham en Rebecca Miller. Kijk naar Bill Cosby. Toen zijn shows van de cable tv werden gehaald heb je daar toch ook niemand over horen klagen? Waarom behandelen we Woody Allen dan anders?'

Amen.

Ik vind het dan ook doodzonde dat Woody Allens nieuwe muze, Blake Lively, 'm verdedigt, net als velen voor haar (ScarJo...). (Lees hier wat Blake zegt over de regisseur). Begrijp me niet verkeerd, ik ben dól op Blake. Want ondanks dat ze zeker niet de beste actrice is, spat ze van het scherm en is ze ook nog eens enorm grappig. Maar ook zij durft zich niet te branden aan een kritische kanttekening. Helaas.

Net als Woody's ándere nieuwe muze trouwens, Miley Cyrus. De uitgesproken zangeres doet enorm veel goed werk voor dakloze jongeren en mensen die moeilijke trauma's te verwerken hebben gehad, maar wil hier geen statement over maken. Wáárom?! Miley Cyrus is wel de laatste persoon die Woody Allen nodig heeft.

Ilonka Leenheer zegt daar het volgende over:

'Voor Blake Lively is spelen in een Woody Allen-film natuurlijk een enorme stap omhoog en ze moet de rest maar voor zichzelf goed kunnen praten. Jezebel schrijft iedere keer als een actrice een rol in een Woody Allen-film aanneemt er een lekker stekelig artikel over. Ook bij Kristen Stewart. Maar als je het artikel van Dylan Farrow over haar vader gelezen hebt... Je wordt er misselijk van. Waarom krijgt altijd de dader wél het voordeel van de twijfel en het slachtoffer niet? Die onbalans is er blijkbaar nog steeds en het is tijd dat er een tegengeluid komt.'

Dylan Farrow met moeder Mia Farrow - foto: Getty Images

Ik zou dan, net als Ilonka, ook willen uitschreeuwen: laten we Woody Allen NIET meer ophemelen. Laten we doorvragen. Laten we hem er niet meer mee laten wegkomen met een 'ik heb het artikel niet gelezen'.

Om met Ronan Farrows woorden te spreken: 'It's time to ask some hard questions'. En laten we dat vooral ook doen, zélfs als het om Woody Allen gaat.