We lijken op ze en we verschillen van ze, we rebelleren tegen ze of hangen onder hun vleugels, ze zijn soms te lief of ze waren weleens te streng, we stelen uit hun kledingkast of maken juist onze eigen cool, maar één gemene deler hebben ze altijd: ze kennen ons zoals niemand anders ons kent en we zijn door ondoorgrondelijke redenen altijd op een unieke manier met ze verbonden. Ze doen het nooit helemáál goed, maar fout doen ze het ook nooit. Vraag een dochter naar haar moeder, en er is altijd een verhaal.
Wie was onze moeder voordat ze moeder werd, waarin lijken we op haar en waarin zijn we anders? Mogen we voorstellen: Eeva (23) en Els (63), een schoffie en ’een soort van Italiaanse dame.’
ALTIJD LIPPENSTIFT, MISSCHIEN ITALIAANS
’Ik ken mijn moeder bijna niet anders dan met lippenstift op. Vroeger ging ze volgens mij vaak naar rommelmarkten en ze weet zelf heel goed wat ze leuk vindt. Ze heeft geen drang ergens bij te horen, dat vind ik mooi. Ze lijkt een soort van Italiaanse dame, met donker haar en bruine ogen - in Italië vragen mensen de weg aan haar. We lijken op haar; mijn moeder komt uit Rotterdam en we zijn verder helemaal Nederlands, maar mensen denken vaak dat mijn tweelingbroer Fabio, broer Vital en ik ook iets Italiaans hebben. Die bubbel prikken we niet per se door.'
'Ze is klassiek in haar stijl, echt een dame. Daarin ben ik totaal anders. Ik trek vaak iets van mijn broer aan en vind het bijvoorbeeld al k*t als een broek geen zakken heeft; ik heb bijna nooit een tas bij me, alleen mijn telefoon, pinpas en oplader, en die wil ik gewoon in mijn zakken kwijt kunnen. Een broek moet ook een lusje hebben, want daar kan ik mijn sleutels aan hangen. Dat is altijd al zo geweest. Mijn moeder wilde heel graag een meisje en toen kreeg ze mij, een meisje dat nooit rokjes aan wilde. Daar kan ik niet in voetballen mama, zei ik dan - daar moest ze wel om lachen. Ze had het leuk gevonden als ik vaker jurkjes aantrok, maar ze liet me ook helemaal zijn wie ik was. Ze begreep het ook; ik groeide op met mijn broers en met de jongens, zij zag ook wel dat het ’t handigst was als ik in een broek mee kon voetballen.'
'Toen ik rond mijn zestiende begon met modellenwerk, moest ik op hakken leren lopen en dat vond ik destijds het ergste wat er was, haha. Mijn moeder heeft me toen hakken helpen uitzoeken waarmee we in de kamer konden oefenen. Als we hier nu aan terugdenken moeten we allebei heel hard lachen.'
SOMS DE ENIGE OP SPEED DIAL
'Ik bel mijn moeder niet per se als ik ergens mee zit, dan bespreek ik het eerder met mijn tweelingbroer. Maar ken je dat gevoel dat je ziek bent en dat je dan niemand om je heen kunt hebben? Dán bel ik mijn moeder - ze is verpleegkundige en heeft een soort bovennatuurlijke gave om je gerust te stellen. Dan maakt ze een bedje op de bank en gebruikt ze haar special powers om je te laten vergeten dat je ziek bent. Als ik in paniek ben en meteen ergens antwoord op moet hebben, bel ik haar ook. Het eerste voorbeeld waar ik aan moet denken, was toen ik een keer op twee katten moest passen. Toen is er eentje van mijn balkon af gevallen. Klaus, heette hij. Ik hoorde een doffe plof, want Klaus was best een dikke kater, dus ik ging meteen naar beneden om hem te zoeken. Ik vond hem in een hoekje bij de fietsenmaker onder mijn huis en kon hem gelukkig weer naar boven tillen, maar eenmaal weer boven zag ik dat hij een bloedlip had en heel zwaar aan het hijgen was met zijn tongetje uit zijn mond. Mama gebeld.'
ANDERS HETZELFDE
'Dat zorgzame kan ik ook hebben, maar ik ben veel selectiever in de mensen voor wie ik klaarsta. Mijn moeder is er voor iedereen, ik heb een kleinere cirkel van vrienden en familie voor wie ik door het vuur ga. Ze heeft ook altijd een kalmte over haar heen, daarin lijken we op elkaar.'
'Dat zorgzame van haar heeft twee kanten. Aan de ene kant is het fijn en waardevol. Dan is ze bij me geweest en heeft ze gezien dat ik een lamp dichtbij mijn open kledingkast heb staan, en dan kan ze me een week later appen met de vraag of ik mijn kleren niet in de fik laat vliegen door die lamp. En als ze langskomt, neemt ze vaak nog iets van eten voor me mee. Tegelijkertijd zorgt het er ook voor dat ik minder snel op mijn eigen benen kom te staan, terwijl: ik ben gewoon volwassen en moet dingen nu ook zelf kunnen regelen. Dat hebben mijn broers en ik ook weleens tegen haar gezegd. ”Ja, ja, ja, ja,” zegt ze dan.'
LIEVELINGSHERINNERING
Toen ik geslaagd was, zijn we een week samen naar Parijs gegaan. In die week hebben we elkaar nog beter leren kennen. Al mijn vrienden gingen naar Salou om te feesten, maar ik vond die week met mijn moeder waardevoller. Ik zou graag nog een keer met haar naar Rome gaan, dat we daar in de nazomer een maand gaan wonen en dat we dan naar concerten gaan, op terrasjes wijn drinken en alleen maar lekker eten.
DE BESTE LESSEN
Mijn moeder zegt altijd: ”Je gezondheid is je grootste rijkdom.” Ze heeft me ook altijd gestimuleerd om verstandig de wereld te verkennen. Zo van: ga maar elke dag buiten spelen, maar laat me wel vaak genoeg weten dat je oké bent. Ik denk dat ze daar trots op is, dat mijn broers en ik dat ook zijn gaan doen. Waar ik het meest trots op ben bij haar? Ze heeft weinig nodig om gelukkig te zijn. Soms denk ik dat ze het liefst in een klein Italiaans dorpje zou wonen, waar ze in haar tuin kan schilderen - landschappen schildert ze graag. En haar onafhankelijkheid, die bewonder ik wel. Na de scheiding van mijn ouders was het even onduidelijk of mijn moeder kon blijven wonen in het huis waar we zijn opgegroeid, omdat ze die kosten opeens zelf moest ophoesten. Toen heeft ze keihard gewerkt - overdag en 's nachts - zodat we er niks van hebben gemerkt. In het weekend was er gewoon nog chips, we kregen nog steeds zo nu en dan nieuwe kleren en we konden op honkbal blijven zitten. Onze jeugd was in dat opzicht een feestje: we kwamen thuis om te eten en daarna mochten we weer met vriendjes de hort op, buitenspelen totdat we niet meer konden. Dat die fijne wereld intact bleef, lag voor een groot deel aan haar en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. Ja, daar ben ik het meest trots op: when shit hit the fan heeft ze ons laten zien dat ze de sterkste en onafhankelijkste moeder ooit kan zijn. Met chips in het weekend.’
