Ik zal niet liegen, toen ik vorige week zondag met een kakelverse Harry Potter and the Cursed Child onder m'n arm de boekwinkel hier in Brooklyn uitwandelde, heb ik een vreugdesprongetje gemaakt. Ongegeneerd, midden op straat. Boek boven m'n hoofd. Benen in de lucht. En helemaal zeker weet ik het niet meer, maar volgens mij heb ik ook het cliché 'We've GOT him!' gebruikt toen ik mijn vriend zag. Wederom met dat boek boven m'n hoofd. Grote grijns op m'n gezicht.
Ik ben fan. Groot fan.
Iedere Kerst dwing ik mijn vriend alle Harry Potter-films te kijken (Kerst is geen Kerst zonder een zelfgebreide Weasley-trui). Als J.K. Rowling een nieuw verhaal op Pottermore zet, lees ik het niet zelden met tranen in m'n ogen (het levensverhaal van Professor McGonagall weleens gelezen?). En eens in de zoveel tijd herlees ik de hele serie, en geniet ik net zo hard als die allereerste keer (toen ik al lang volwassen was overigens...).
Maar de volgende keer dat ik de boeken opnieuw lees, zal ik Harry Potter and the Cursed Child, het 'achtste verhaal', in de kast laten staan.
Baggerverhaal
Toen ik twee dagen na mijn vreugdedansje de laatste pagina omsloeg, was ik op z'n zachtst gezegd 'underwhelmed'. Ik was vooral blij dat ik het uit had. Wat een baggerverhaal.
Omdat ik van tevoren niet te veel wilde weten, had ik alle artikelen die ik over het boek voorbij had zien komen genegeerd. Ik wist dus niet dat het eigenlijk niet echt door J.K. Rowling is geschreven, ook al staat haar naam groot op de omslag. Had ik dat geweten, dan had het boek wellicht met minder verwachting gelezen.
Ik wist wél dat het een script van een toneelstuk is en géén boek. Verbaasd over de manier waarop het verhaal wordt verteld was ik dus niet, zoals sommige boze twitteraars. En moeite met deze manier van vertellen had ik ook niet. Het vergt wellicht iets meer inlevingsvermogen, maar na 7 boeken en 8 films op jaarlijkse repeat vind ik het niet zo moeilijk om Rowlings magische wereld in mijn hoofd op te roepen.
Nee, ik vond het gewoon echt een heel saai en zelfs slecht verhaal.
> spoiler alert! niet lezen als je het boek niet hebt gelezen! spoiler alert! <
Niet de eerste paar pagina's. Toen was ik vooral erg gelukkig om weer in het Potter-universum te zijn. Ik vond het leuk dat Harry's zoon in Slytherin zat en beste vrienden was met Malfoy's zoon. En dat die laatste een soort combinatie van Ron en Hermione was (nerdy slim en een beetje goofy), beviel me ook wel. Dat de gesprekken soms wat houterig overkwamen en het taalgebruik wat simpel was, daar kon ik overheen stappen. Het is een toneelstuk en op het podium moeten dialogen vooral duidelijk zijn.
Fan fictie
Ik was dus best blij. Tot de Trolley Witch op het dak van de Hogwarts Express veranderde in een soort Edward Scissorhands met Pumpkin Pasty-granaten. Ehm?
Vanaf dat moment was het duidelijk, dit is geen achtste Harry Potter verhaal, maar fan fictie. En niet eens hele goede. Want Voldemort die een kind heeft gekregen met Bellatrix Lestrange, dat moet toch al eerder door iemand op een internetforum zijn bedacht? Ik was in ieder geval niet onder de indruk. Toen J.K. Rowling onthulde dat Snape eigenlijk al die tijd een good guy was geweest, was ik oprecht geraakt. Toen Delphi Diggory de slechterik bleek te zijn, haalde ik m'n schouders op.
Naast voorspelbaar, leek er vooral heel veel niet te kloppen aan Cursed Child. De grootste echte 'fout' is waarschijnlijk de manier waarop tijdreizen dit keer werkt. Hoe Albus en Scorpius de toekomst veranderen wijkt enorm af van het tripje naar het verleden dat Harry en Hermione in de Prisoner of Azkaban maken. In Azkaban is een tijdreis iets dat altijd al heeft plaatsgevonden, zoals Hermione die een steen naar Hagrids hut gooit omdat ze de steen herkent uit het verleden/andere heden. In Cursed Child zorgt de time turner eerder voor een soort Back to the Future-achtig avontuur (lees hier meer over hoe het niet overeenkomt).
Gefrustreerde ouwe vrijster
Maar mij zaten vooral de dingen dwars die niet voelden zoals Harry Potter hoort te voelen. De manier waarop mensen met elkaar spraken (de gesprekken tussen Harry en Dumbledore's portret leken zo anders bijvoorbeeld). Dat Draco Malfoy Harry en Hermione bij hun voornamen noemde (dat moet toch echt 'Potter' en 'Granger' zijn). Of het feit dat de slimme, onafhankelijke Hermione in de 'zwarte' tijdlijn een gefrustreerde ouwe vrijster was, alleen omdat ze niet met Ron was geëindigd. Ugh.
Nogmaals: blij dat ik het uit heb.
Ik las ergens reacties van teleurgestelde fans die riepen dat J.K. Rowling met dit toneelstuk haar ziel heeft verkocht en voor het grote geld is gegaan. Naast dat ze als multimiljonair niet meer voor het grote geld hoeft te gaan, denk ik ook dat dit wel meevalt. Want als toneelstuk over Harry Potter, wat het toch echt nog steeds is, werkt dit verhaal waarschijnlijk prima. Je hebt een aantal herkenbare scènes uit de geliefde boekenreeks die opnieuw voorbijkomen, geliefde karakters die hun opwachting maken en er is een nieuw avontuur. Klinkt als een vermakelijke avond in het theater.
Als 'het achtste verhaal van Harry Potter' daarentegen, is het complete bagger.
