Eigenlijk wil ik al jaren een verhaal schrijven over de 'Facebookificatie' van ons leven. Geen lekker woord, vandaar wellicht dat ik het nog nooit heb kunnen verkopen, maar het komt er op neer dat een leven op social media er altijd véél beter uitziet dan het echte leven.

Geen nieuw gegeven natuurlijk, het gras is altijd groener, zéker op social media. Toch vergeet ik het al-tijd...

Ik ben oprecht geschokt als het koppel dat op mijn Facebooktijdlijn altijd té verliefd stond te shinen opeens uit elkaar gaat omdat ze 'eigenlijk meer broer en zus waren' of wanneer iemand in real life meedeelt dat een vakantie helemaal niet zo geweldig was als het foto-album met 85 afbeeldingen deed vermoeden.

Uiteraard doe ik er zelf ook aan. Mijn Facebook/Instagram-leven lijkt helemaal niet op mijn echte leven. Al was het alleen maar omdat mijn zoon van zes maanden - het allerbelangrijkste, leukste, knapste, liefste, meest vrolijk makende, vermoeiendste, alles overheersende en tijd opslokkende ding in mijn leven - niet in mijn Facebook/Instagram-leven voorkomt (bewuste keuze, ander verhaal). Maar ook omdat ik keihard opschep op social media.

Ik plaats de tofste interviews die ik heb afgenomen en de mooiste verhalen die ik mocht maken, maar deel nooit de momenten dat ik op ons gedeelde kantoor in Brooklyn naar een muur kijk (wel een hippe exposed brick-muur, maar toch, een muur). Ik gooi de mooiste foto's online van de imposante treinreis van New York naar Montréal, maar laat het lullige weiland achterwegen waarin we 3 uur bij de Canadese grens vaststonden.

Dus toen ik woensdagochtend naar de koffietent bij mij in de buurt toog die voor één dag was omgetoverd tot 'Luke's Diner', een van de 200 in Amerika om het 16-jarig bestaan van de Gilmore Girls te vieren, plaatste ik trots een foto van het uithangbord online.

instagramView full post on Instagram

Wat ik er niet bijschreef, was dat het uithangbord van karton eigenlijk het enige was dat in de verte leek op de fictieve diner uit Stars Hollow. Want dat staat niet zo lekker.

Daarom, voor één keer, zo was het echt:

- De koffietent, een redelijk ongezellige hal met een eclectische mix van tafels en banken, was precies hetzelfde als ie altijd is - op een levensgrote cut-out van Luke na.

- Er waren geen pancakes, geen Ceasar in de keuken, geen doorkijkje naar Taylor's snoepwinkel, geen Kirk aan de counter.

- Zelfs de gratis koffie (300 kopjes gesponsord door Netflix) was om 9 uur al op.

- En de medewerker die die ochtend het kortste rietje had getrokken en voor de gelegenheid een blokjesbloes en een omgekeerd petje moest dragen, leek niet op Luke. IEDEREEN gebruikte zijn mobiele telefoon, hij zei NIETS...

Maar ja, dat heb ik natuurlijk niet op social media gedeeld.

Mijn koffietent was overigens niet de enige waar het stiekem een beetje tegenviel. (Ondanks dat ik het echt een briljante marketingactie van Netflix vond trouwens.) De echte mazzelpikken stonden dit keer in Beverly Hills waar Scott Patterson, Luke, (met een glimlach...) koffie serveerde. Zij kunnen pas met recht opscheppen op Facebook: