Aan: Elle Spy
Van: (B)elle
Subject: Mini & maxi
Met gevaar voor eigen leven kan ik wel zeggen (qua dat er inmiddels meer varkensgriepslachtoffers in Amerika zijn dan in Mexico) heb ik mij de afgelopen week begeven in de jungle van New York. Ja Spy, van Australische bush naar big city, ik draai er mijn hand niet voor om, flexibelle is my middle name.
SMETVREES
Met een fles desinfecterende gel om mijn handen bacterievrij te houden en antibioticazalf op de neusgaten (een tip van überstiliste Rachel Zoe) durfde ik het zieke klimaat in het vliegtuig wel aan. Ik heb nog even overwogen om ook Glorixdoekjes mee te nemen om onderweg lekker te poetsen, maar dat neigde wel erg naar smetvrees.
Op het vliegveld van Newark moesten we verplicht twee keer onze handen wassen, waar ik helemaal geen probleem mee had; tegenwoordig moet je maar liefst tien vingerafdrukken afgeven in Amerika, en dan vind ik het een geruststellende gedachte dat die duizenden voor mij ook keurig hun handen hebben ontsmet.
CULTUREEL ONDERZOEK
Ik was in New York voor een onderhoud met de Franse actrice Marion Cotillard (voor het geval je nu wie? denkt: zij won vorig jaar een Oscar voor haar rol als Edith Piaf in La vie en rose). Er moest dus hard gewerkt worden, maar gelukkig had ik ook een hele dag vrij om wat uiterst noodzakelijk cultureel onderzoek te verrichten. Want: wat dragen de hippe meisjes in New York?
DE MAXI-JURK
Echt, de straten van New York hebben er zelden zo schoon bijgelegen, door al die slepende meters zijde en katoen over de grond. Ik was wel een beetje verbaasd, want so last year, nietwaar? Volgens mijn New Yorkse vriendin P. kwam het doordat het gezaghebbende shopmagazine Lucky de maxi-jurk deze maand tot must-have heeft gedoopt.
Ik geloof meer in mijn eigen theorie: dat de New Yorksen nu pas ontdekt hebben dat je met zo’n tent aan niet je buik hoeft in te houden en dus nu eindelijk durven te eten. Of het is een sign of the times: in tijden van crisis zakken de zomen, zeggen ze.
DE MINI-ROK/JURK
En dat vooral in het uitgaansleven. De zomen waren zo hoog dat de meisjes nauwelijks hun hand konden optillen om te roken zonder gevaar voor gynaecologische inkijkjes. En betekent dit dan dat de economie aantrekt? Of willen ze vooral (rijke) mannen aantrekken?
DE PANAMAHOED
Voor slechts 34 dollar te bekomen in de Marc by Marc Jacobs-winkel op Bleecker Street. Ik heb nu thuis alweer spijt dat ik dat niet gedaan heb, maar ik word altijd al gek van het gesleep met handtas en laptoptas op vliegvelden, en tel daar een Panamahoed bij op die je natuurlijk niet in je koffer kunt proppen en ik ben een wandelende woedeaanval.
Die had ik gelukkig al van thuis meegenomen, dus ik hoorde er helemaal bij.
DE IPHONE
Echt, ie-de-reen liep ermee. Ik zag zelfs hele gezelschappen in restaurants die niet met elkaar spraken maar smsten. Ik kan niet wachten tot mijn abonnement verloopt volgende maand en ik er ook eindelijk één kan nemen, ik loop zo achter met mijn niet-iPhone, het is niet eens meer grappig. Het heeft ook zo’n praktisch nut, als je bijvoorbeeld maar één dag vrij hebt om te shoppen en je vergeten bent om alle winkeladressen waar je langs moet rennen op te schrijven (zoals ik dus), dan kun je ze onderweg gewoon even googlen.
MODEL AS MUSE
Maar goed. Ik vond dat ik niet alleen mocht shoppen op mijn vrije dag, maar ook nog iets aan cultuur moest doen, dus ben ik naar een museum gegaan. Voor een modetentoonstelling. Ja, ik hoor je lachen. Het was de Model As Muse tentoonstelling in het Met, en hoewel het thema niet zo uit de verf kwam, was het smullen van alle modefoto’s en kleding en ingelijste antieke Vogues en Bazaars en ELLEs. Ik wist het wel, mijn tijdschriftenverslaving is helemaal niet slecht, ik koop elke week gewoon kunst.
Voordat je denkt dat je mij op kunt geven als partner in shopping crime: er is ook een hele fijne museumwinkel in het Met, alwaar ik een T-shirt heb aangeschaft dat speciaal door Marc Jacobs voor deze expo was vervaardigd. Die moet ik misschien maar niet dragen en meteen inlijsten – over twintig jaar is het modegeschiedenis.
