We kunnen (nog steeds) veel zeggen over de verkiezingen van Amerika, maar dat de elections een hoop onrust aanboorden, is overduidelijk. Facebookgroepen werden aangemaakt, petities opgesteld, en er werden nummers gemaakt, door bijvoorbeeld Aimee Mann en R.E.M. en Fiona Apple.
Afijn, de political song is van alle eeuwen, maar nu weer extra relevant. En hoewel muzikanten niet onze enige protestors zijn, zijn 't wel de politieke herrieschoppers die het meest tot de verbeelding spreken. ELLE.com vroeg daarom acht muzikanten om uitleg en context rond hun political song. We delen.
Sleater-Kinney
Voordat Carrie Brownstein bekend werd met haar televisieserie Portlandia, was ze de zangeres van meisjesrockgroep Sleater-Kinney. Niet zomaar een rockgroep: in de jaren negentig kwam aan de westkust van Amerika de feministische subcultuur 'riot grrrl' op, een stroming die voorlopers als Patti Smith en dus bands als Sleater-Kinney kende.
Het nummer: Entertain (2005)
Carrie Brownstein: 'Entertain maakten we meer dan tien jaar geleden. Ik schreef de tekst en de melodie, en was vooral bezig met hoe we nepheid toejuichen, hoe het gemaakte het echte vervangt en hoe kritiekloos we daar tegenover staan, en hoe afwezig het gevecht tegen oppervlakkigheid vaak is. Onze continue honger naar prikkels en verzadiging zorgt voor een gebrek aan diepte – alles wordt entertainment, ook de dingen die niet entertainment zouden moeten zijn. Ik heb dit nummer gekozen omdat ik het gevoel heb dat we nu het resultaat gaan zien van onze verafgoding van spektakel en show. Spektakel en show zijn vaak helemaal niet trouw aan de realiteit en de feiten – in de context van kunst of performance is dat juist wat het van een zilver randje voorziet, maar in de context van politiek is dat juist funest.
Qua discussie over hoe belangrijk kunst is: ik denk dat we moeten gaan nadenken over wat we allemaal als kunst zien, en we moeten stoppen met denken dat alles kunst is. Just because something is expressed or put on display doesn't make it art. Laten we kritiek weer toelaten, en lange discussies vieren. Als we uit achterhaalde opvattingen of systemen willen groeien, kunnen we niet achterover leunen. We moeten opnieuw bouwen.'
Tori Amos
Al meer dan twee decennia heeft ze een steady fanbase: vanaf de jaren negentig tot nu heeft Tori Amos nummers gemaakt over een scala aan onderwerpen, waaronder mishandeling, religie, schaamte en body politics.
Het nummer: Scarlet's Walk (2002)
Tori Amos: 'Scarlet's Walk gaat over het land dat van de indianen is gestolen door de Indian Removal Act. De act werd toegejuicht door veel Anglo-Europese immigranten, die het land voor zichzelf wilden hebben. De Amerikaanse overheid keurde de Indian Removal Act in 1830 goed, onder supervisie van president Andrew Jackson. Het resultaat was een volksverhuizing van verjaagde indianen – eentje waar duizenden indianen stierven en die daarom 'The Trail of Tears' wordt genoemd.
Of je nu Amerikaan, Anglo-Europees of Europees bent: dit deel van de Amerikaanse geschiedenis is een oude maar nog steeds relevante wond, die nog steeds niet goed wordt verteld in onze schoolboeken.
Nog steeds is de overheid op dit onderwerp corrupt. Voor alle songwriters is het belangrijk om hun pennen aan te scherpen en over deze issues te schrijven – the time is now.'
L7
L7 is: harde gitaren, agressieve drums en keiharde rock. Na een 13-jarige pauze is de band nu weer bij elkaar voor een mini-tour.
Het nummer: Wargasm (1992)
Donita Sparks: 'Ik schreef Wargasm als reactie op de oorlog in Irak - de eerste oorlog die ik als volwassene zag beginnen. I was freaking out about it. Ik dacht tijdens het nummer ook aan hebzucht - ik geloof dat er mensen zijn die turned on raken van oorlog.
Met haar toestemming heb ik de stem van Yoko Ono op Don't Worry Kyoko gesampled. Ik wilde die vocal niet alleen omdat-ie goed klonk, maar ook omdat ik Yoko Ono een heel sterk publiek figuur vind.
Door het schrijven vanWargasm kon ik wat angst kwijt. Veel van mijn nummers zijn een reactie op iets k*ts in mijn eigen leven of in de wereld.
Het werkt therapeutisch om iets proactiefs te doen met woede, angst of teleurstellingen. Schrijf een lied, start een band, film een performance en zet het op YouTube, doe vrijwilligerswerk voor een doel waar je in gelooft. Al die dingen zorgen voor positieve dingen.'
Nina Diaz
Samen met haar zus en vriendin startte tiener Nina Diaz de band Girl In A Coma, een punk act die een platenlabel kreeg bij queen of rock 'n roll Joan Jett. Girl In A Coma was toen nog een rariteit in de industrie: Diaz was de 16-jarige zangeres en twee van de drie leden waren gay. Diaz, inmiddels net in haar twintiger jaren, heeft net haar eerste solo album The Beat Is Dead gereleased.
Het nummer: For You (2016)
Nina Diaz: 'Mijn hele album gaat over het gebruiken van je stem, maar vooral ook van het vinden van je stem – ik ben eindelijk hersteld van mijn verslavingen. Mijn ogen, oren en hart openen zich weer. Op het eerste gehoor kan For You klinken als een simpel en melodisch liefdesliedje, maar het gaat eigenlijk over mijn kracht en kwetsbaarheid in de periode dat ik weer nuchter werd en naar de Krishna-kerk begon te gaan – ik was diep religieus.
Met de tijd veranderde de betekenis van het liedje. Hoe langer ik nuchter bleef, hoe meer empathie ik terugkreeg en hoe meer ik me realiseerde dat dit niet just a religious song for Krishna was. Het was een liedje over het niet blind volgen van wat je denkt dat je moet doen om een ander gelukkig te maken, maar over wat je moet doen om jezelf gelukkig te maken. De enige manier om een ander te helpen, is om jezelf eerst te helpen.
Ik ben nooit een heel politiek persoon geweest, maar nadat Trump werd gekozen werden mijn ogen geopend en realiseerde ik me dat je je stem moet gebruiken voor het juiste. Dat je je niet moet verschuilen in plaatsvervangende schaamte, maar dat je moet opstaan tegen dat waar je niet in gelooft en je in moet zetten voor dat waar je wel in gelooft.
'For you, I'll go all the way' is het refrein van het nummer. Dat betekent dat ik de verantwoordelijkheden die ik heb, met respect zal behandelen - ik zal mijn stem zingend en sprekend gebruiken om voor de mensen op te komen die misschien nog niet hun stem hebebn gevonden.
Een verslaving overwinnen is eng. Gezond eruit komen is amazing. Kunst en muziek hebben me daarbij geholpen. Het is nog steeds mijn therapie, mijn vijand en mijn meest betrouwbare vriend. Als vrouw en als latina, begin ik pas net mijn stem te vinden.
Gebruik je woede en verwarring op een gezonde manier. Als je een artiest of creatief persoon bent, heb je de vaak de behoefte tegelijkertijd dingen te vernietigen en te bewaren. Dus maak een liedje! Schilder! Maak iets wat de maatschappij en jezelf verder helpt. Dat probeer ik elke dag.
De mensheid heeft een grote strijd voor de boeg, so let's arm ourselves with our voice and talent to take down those who try to mislead us.'
Peaches
De eerste keer dat de mainstream kennismaakte met Peaches, was toen de Canadese zangeres begon te touren met haar single F*ck The Pain Away. Tijdens haar shows trad ze in haar ondergoed op - schaamhaar kwam er niet zelden aan beide kanten uit. Dat is Peaches: een feminist die graag de maatschappij opschudt, houdt van gender bending en ons eraan herinnert dat kleurrrijke weirdo's nodig zijn.
Het nummer: Vaginoplasty (2016)
Peaches: 'Vaginoplasty' is een belangrijk nummer voor me, omdat ik ermee wil duidelijk maken dat vrouwen moeten begrijpen dat ze oké zijn zoals ze zijn. Ze hoeven hun lichaam voor niemand te veranderen. Dit nummer dealt ook met genderfluïditeit en benadrukt hoe belangrijk het is dat je mag zijn wie je wil zijn zonder dat een politieke of religieuze gedachte dat verhindert.
Het is belangrijk om kunst te gebruiken om je woede te kanaliseren, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen, zodat zij ook hun woede kwijt kunnen.'
Jean Grae
In de mannelijke hiphopwereld van de jaren negentig, viel Jean Grae op - ze rapte net zo hard als haar mannelijke collega's, en ze was op tracks met Immortal Technique, Talib Kweli of bijvoorbeeld The Roots vaak de enige vrouwenstem. Sterker nog, vaak was de enige vrouw op een heel album. Inmiddels is Grae uit de hiphopwereld en schrijft, regisseert en host ze haar eigen comedy sitcom Life with Jeannie.
Het nummer: Falling Down (2015)
Jean Grae: 'Hoewel ik veel andere soorten klussen heb de afgelopen jaren, betekende het veel voor me om weer een rap project te doen. Toen ik de eerste keer naar het nummer luisterde, vond ik 'm donker maar ook warm.
Ik bedacht de harmonies in het begin. Toen ik begon te schrijven, kwamen verschillende onderwerpen naar boven; any black community around the world seeking outside leadership and not [looking] inwards, to ourselves; hoe normaal we geweld zijn gaan vinden; het willen hebben van een onderbouwde, georganiseerde reactie; religie; Dylan Roof; er zat zo veel in.
Ik zing 'm weinig. Ik kan de boodschap van het nummer niet op iedereen overbrengen. Ik heb in ieder geval vaak, vaak gehuild met dit nummer.
Het is ontzettend belangrijk om uit je eigen gedachten te kunnen komen, je eigen gevoelens. Of het nu met woorden, kleuren of eten is – create. Het helpt je, en het helpt anderen. To have a louder voice.
Wie weet spark je the mind van de persoon die de wereld kan gaan veranderen.'
Pussy Riot
Pussy Riot is niet zomaar aan de wereld voorbij gegaan. Met hun optredens en gevangenschappen stond politiek activisme weer even wereldwijd op de kaart.
Pussy Riot's muziek is klassieke punk in every sense: de leden zijn een collectief, schreeuwen protest, en zijn nog meer dan muziek ook bezig met het vormen van een boodschap of call to action. Een van de meest prominente bandleden, Nadya Tolokonnikova, vertelt.
Het nummer: Putin Has Pissed Himself (2011)
Nadya Tolokonnikova: 'We schreven dit nummer vijf jaar geleden, toen Moskou gebukt ging onder massieve anti-Poetin-protesten – soms deden er 100.000 protestanten mee. Putin has pissed himself indeed – hij voelde zich super ongemakkelijk en onzeker door die protesten. Dus plaatste hij militaire machines van het leger in het midden van Moskou – om de protestanten af te schrikken. We waren echter niet bang, want we wisten dat de waarheid aan onze kant stond.
Putin en zijn regering representeren onze waarden en interesses niet. Maar wanneer je je realiseert dat je president niks van jou vertegenwoordigd, zou je je daardoor niet moeten laten afschrikken. In tegendeeld; dat is het moment om je stem te verheffen. Dan is het tijd om de straten op te gaan en te staan voor wat je wil. Tijd om te laten zien dat je bestaat, dat je doorzet en dat je dingen eist – dat je de acties van de regering ziet. We zijn hier, en we willen veranderingen – het is ook ons land.
We speelden Putin Has Pissed Himself op 20 januari 2012. In het midden van de ijskoude winter stonden we op het Rode Plein in onze gekleurde zomerjurken. We vroren bijna dood, maar we waren heel gelukkig: we waren er om onze politieke bestaansrecht eer aan te doen, om te laten zien dat we niet verdwenen – hoe koud het ook was of hoeveel tanks er ook stonden.'
Against Me!
Elke punkfan kent Laura Jane Grace's band Against Me!, een van de hardstwerkende bands in de industrie. Grace is ook een van de bekendste transgender vrouwen in de rock 'n roll community, een ervaring die ze onlangs beschreef in haar memoir Tranny, en in de nummers van Against Me!'s laatste album Shape Shift With Me.
Het nummer: True Trans Soul Rebel (2014)
Laura Jane Grace: 'Dit lijkt misschien een heel obvious keuze, gezien het een van onze nieuwere nummers is, maar er gaat geen avond voorbij dat we dit spelen en het me niet raakt. Dit nummer is voor mij heel donker, en bevraagt of er liefde is voor een transseksueel in een maatschappij waarin transseksualiteit wordt gezien als walgelijk, een ziekte.
Het stelt de vraagt: komt er ooit acceptatie voor een trans persoon? Zien hoeveel mensen connecten met het nummer, of ze nu zelf trans zijn of niet, is elke keer fantastisch: alsof je ze ziet connecten met de basale behoefte van ieder mens aan liefde. Dat moment blijft elke keer grote impact hebben, en mijn jongere zelf had nooit verwacht dat een nummer dat elke keer weer voor elkaar zou krijgen. '
