Pete gaat solo? Het is ongelofelijk. We kennen allemaal zijn (op z'n zachtst gezegd) opmerkelijke optredens met de bands Babyshambles en The Libertines. Dus om nu álles van zijn eigen prestaties af te laten hangen?

Geslaagd. Het is echter een heerlijk relaxt album geworden met vooral kleine gitaarliedjes (gespeeld door Graham Coxon van Blur). De kenner zal er al een aantal gehoord hebben, maar dat mag de pret niet drukken.

Wat horen we nog meer? We horen zelfs pianomuziek, mondharmonica en meer klassieke instrumenten. En natuurlijk het rauwe accent van Pete.

Vonnis? Ontroerende plaat, met een heel nieuwe kant van Doherty. Nergens vreselijk indrukwekkend, maar omdat het rustige nummers zijn wel een mooie lente-aanwinst!

Als je dit album fijn vindt: luister dan ook naar het album Dent May, eveneens vol fijne tokkelliedjes.