Spannend is ‘ie niet, de nieuwe van The Unthanks, maar laat dat nou precies de kracht van dit album zijn.
We horen droevige, dromerige liederen. Akoestische instrumenten ( een piano, een viool, van dat werk) en twee mierzoete vrouwenstemmen. C’est tout.
De inhoud van de songs is serieus, soms zelfs bloederig: verdronken zeemannen, dood door liefdesverdriet, een huishoudster die zelfmoord pleegt. Geen materiaal voor de vrijmibo zullen we maar zeggen.
Maar door de engelachtige stemmen van Becky en Rachel Unthanks is het geheel wel lekker mysterieus en rustgevend. Kerstmissigs zelfs. In de zin van Kinneke Jezus en vrede op aard. Iets waardoor we ons graag laten meeslepen. Voor even. Daarna krijg je zin in ronkende gitaren, zoals die op de rerelease van Nirvana's Bleach.
Conclusie: ingetogen en stemmig. Prima voor aan het kerstontbijt als je George en Maria niet meer kunt horen.
