Mijn billen zijn om over naar huis te schrijven. U weet dat, ik weet dat, maar algemeen bekend is het niet. Hoe dat komt? Welnu: in mijn kontzak zit meestal een portemonnee. Nu wil ik niet opscheppen over de goedgevuldheid daarvan, maar neemt u van mij aan dat ie de natuurlijke welving van mijn achterwerk aardig naar de gallemiezen helpt. Alsof je een stuwdam plaatst in een gebied dat prijkt op de werelderfgoedlijst, begrijpt u wel?
Neen. Dat begrijpt u vast niet. Vrouwen hebben dit probleem namelijk niet. Vrouwen met een portemonnee in hun kontzak bestaan niet. Vrouwen proppen dan weer een smartphone in hun beha.
Enfin, zo kon het niet langer doorgaan, vond ik. Mijn bilpartij verdiende op alle fronten beter, net als mijn vriendin, die immers ook maar de hele dag tegen een onappetijtelijk stukje man zat aan te koekeloeren. Zo kwam het dat ik mijn hele vakantie druk doende was met een queeste voor een subtiel portemonneetje. Een portemonnee met respect voor mijn derrière.
Met een diepe teug adem stapte ik elke hippe winkel die ik eigenlijk niet binnen durfde tóch maar in en overal legde ik het probleem van mijn achterste voor aan de winkelier. Meewarig werd geknikt bij mijn relaas, men bestudeerde mijn billen en slaakte zo nu en dan een euforisch kreetje, om vervolgens wanneer het puntje bij paaltje kwam toch weer nee te schudden. Pas bij het Utrechtse DAENS hadden mijn billen en ik beet. De eveneens Utrechtse ontwerper NITMOI had zich toegelegd op een exemplaartje waar mijn kont spontaan rode wangetjes van kreeg.
Tadaa, een filmpje:
[vimeo]http://player.vimeo.com/video/66560837?title=0&byline=0&portrait=0&api=1&player_id=vimeoiFrame-video__66560837__111-1-[/vimeo]
En u begrijpt het al: dat fraaie stukje leer draag ik nu dus fier met mij mee, op een plek die gunstig is voor heel mijn lijf en alle leden. U zou het eens moeten zien! Ik durf te wedden dat u overtuigd raakt en spontaan de eerste zin van deze blog herinnert als u op uw vakantieadres een ansichtkaartje heeft gekocht en geen idee heeft waarover u eens naar huis moet schrijven. Denkt u in dat geval vooral eens aan mijn billen.
