Haar in panterprint gehulde benen lieten in een drafje het terras achter zich. Een zwart brommertje ging van het standaard, er klonk een licht geronk en weg was ze: Eva van de Wijdeven, de actrice die haar televisiedebuut maakte als Desie van Dunya & Desie en ruim tien jaar later – na eerder succes met A’dam E.V.A. en De Laatste Dagen van Emma Blank - ter promotie van haar nieuwste film Borgman tot haar eigen verbijstering mocht komen opdraven op het filmfestival in Cannes. Reden zat voor een interview namens ELLE.
In mijn uppie had ik in een kale kantoorruimte van de filmdistributeur de ruwe versie alvast mogen zien. Onder geen beding mocht de dvd het pand verlaten en om mij niet te verleiden om op god-mag-weten welke manier een kopie te maken, koekeloerde ik de hele film lang naar een prominent in het beeld prijkend watermerk.Top secret was het, for my eyes only, en er was maar een vleugje fantasie voor nodig om eindelijk te begrijpen hoe dhr. Bond zich doorgaans voelt bij een briefing van M. Vooruit, ik dronk een kopje earl grey. Maar mooi wel shaken, not stirred.
Het mysterie dat de vertoning omhulde rijmde perfect met de film zelf, de duisterste die regisseur Alex van Warmerdam ooit maakte. En welk tipje van de sluier Eva tijdens het interview ook probeerde op te lichten, duister bleef het: wat drijft haar personage Ilonka? Waarom is ze zo volstrekt gewetenloos en moordzuchtig? Waarom heeft ze geen enkel medelijden met haar slachtoffers?
Wat Eva zelf drijft werd gedurende het gesprek gelukkig iets helderder en valt vanaf vandaag te lezen in ELLE. ‘Lijk jij op Ilonka?’ vroeg ik haar op een zeker moment. Bevestigend knikte ze, met pretoogjes die ik op dat moment niet kon duiden. Pas toen mijn blik haar volgde toen ze met haar brommertje de verte in reed, begreep ik hoe blij ik mocht zijn dat ik nog leefde.
