Mijn vriend wil alles betalen. Sterker nog, hij vindt dat mannen alles hóren te betalen. Amper tien minuten nadat we de bestemming van onze eerste vakantie samen hadden uitgekozen, schoof hij zijn bankpas in zijn identifier en rekende zowel de tickets als het hotel af. Opgetogen gaf hij mij een kus. Ik keek hem verbaasd aan.
‘Wat doe jij nou?’ Hij zei: ‘Houd je mond.’

Laatst zaten we in een lunchcafé met een flinke kater. Toen hij naar de wc ging, wenkte ik snel de ober om te betalen. We hadden een belangrijke stap gezet in het tackelen van zijn oerconservatieve mannenbrein, zo dacht ik, totdat ik later die dag een briefje van twintig en een briefje van tien in mijn tas vond die ik daar niet zelf had gestopt.

Hoe vaak ik niet mijn grote rode portemonnee tevoorschijn heb gehaald om die onverrichter zake weer terug te moeten stoppen. ‘Doe niet zo Nederlands,’ zegt hij.
‘Doe niet zo ouderwets,’ reageer ik. Het is normaal om de kosten te delen, we werken immers beiden en verdienen ons eigen geld. Met delen bedoel ik overigens niet het ter plekke splitten van de rekening, dat is nogal treurig, maar gewoon om en om betalen zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken, zoals ik dat doe met goede vriendinnen.

‘In welke eeuw leef jij eigenlijk?’ vraag ik hem als hij mij wegdrukt bij de kassa van de Albert Heijn om de kassajuffrouw geld in de hand te drukken. ‘Feminist,’ sist hij.
‘Male chauvinist pig,’ zeg ik.

Het is verdomd oubollig om te denken dat afrekenen de taak van de man is. Delen is goed, dat leerde ik al in de kleuterklas. De opvattingen van mijn vriend stammen uit een tijd dat vrouwen niet werkten en thuisbleven om voor de kinderen te zorgen. Eerlijk is eerlijk: geen vrouw wil een vent die na elk etentje en aankoop alles ijverig gaat narekenen en zegt: ‘Ik krijg nog 10 euro 65 van jou.’ Dan voel je je niet begeerd. Dat mijn vriend betaalt, is aantrekkelijk, hoffelijk maar o zo ergerlijk, omdat ik mij er ongemakkelijk bij voel.

Waarom? Misschien ben ik bang dat ik op deze manier stapsgewijs iets inlever van mijn vrijheid. Als hij de reddende ridder in dit verhaal is, moet ik dan de pose aannemen van damsel in distress? Mijn vriend voelt zich een echte man als hij betaalt. Mijn femme fatale-gevoel daarentegen zakt tot een dieptepunt als ik steeds braaf afwacht tot hij zijn pinpas trekt. Ik vind mijn onafhankelijkheid belangrijk en die wil ik graag behouden. Ook vraag ik mij af: hangt er vanaf dit moment een onzichtbare rekening in de lucht die altijd, later ooit, tijdens een ruzie, vereffend kan worden?

Hij heeft er iets op gevonden: ‘Als mijn carrière in het slop raakt en ik platzak ben, moet jij voor mij zorgen.’ Dit grapje moest mij tijdelijk koest houden. Dat lukte niet, maar het veranderde wel hoe ik naar deze kwestie kijk. Door te betalen, wil hij voor mij zorgen, zoals hij ook altijd mijn zware tas draagt, deuren openhoudt en opblijft als ik tot laat moet werken. Hij mag dan soms een machoman met conservatieve ideeën zijn, hij is ook erg zorgzaam, iets wat hij van zijn Turkse moeder heeft.

Wellicht was dit alles geen teken van macht maar van liefde?

Hij zegt nu vaak: ‘Betaal jij maar de volgende keer.’ Die volgende keer komt niet. Ik betaal inmiddels een deel van onze vaste lasten, je zou het een soort verrekening in naam van de liefde (of voor de lieve vrede) kunnen noemen. We staan bij lange na niet quitte. Grote kans dat we de rest van ons leven dit gevecht zullen voeren. Liever een gevecht over wie mag, dan wie moet betalen.

Een reactie op dit artikel? Die kun je natuurlijk kwijt op ELLE's facebookpagina.