Weet je nog, die ene keer dat we ons hardop afvroegen hoe leuk Carrie Bradshaw eigenlijk echt is, want: ze was soms echt heel stom voor vriendinnen en mannen? Hartstikke gegrond, zo blijkt, want dat vonden de makers ook. ‘Oh, you’re right!’, zegt Liz Tuccillo, schrijfster van Sex and the City, die om de tafel zat met onze Amerikaanse ELLE-collega’s. Over de aflevering waarin ze voor de platzakke Berger een peperduur Prada-shirt koopt: ‘We did that to show that she was trying to change him. That was purposeful. Nobody thought that move was making her look good. That was kind of the point. You kind of cringed watching it, right? Like, “Oh, Carrie”.’
Maar! Dat was niet het enige waar over gesproken werd. Tuccillo deed ook een boekje open over Carries tijd in Parijs, de post-it breakup, over waarom ze met Big eindigde en überhaupt waarom iedereen in de serie met iémand eindigde. Op een rij, de beste fragmenten uit het gesprek (dat je hier in zijn totaliteit vindt).
Dan gaat Carrie naar Parijs, zonder een van haar vrienden te vragen of ze daar bekenden hebben, zonder haar werk te vragen of ze iets voor haar in Parijs hebben... ze maakte zichzelf expres afhankelijk, omdat ze ervanuit ging dat deze man voor haar ging zorgen.
'Dat ben ik niet helemaal met je eens. Carrie was het zat om continu over haar eigen leven te schrijven – ze wilde het nu zelf écht gaan leven. En haar vriendinnen, zoals Miranda, konden dat niet accepteren, omdat Carrie voor hen zo verbonden was met haar werk. Maar Carrie zat vast, ze wilde een nieuwe weg in slaan.'
Dus ze gaat naar het buitenland, een land waar ze de taal niet spreekt?
'Dat klopt – ze zonderde zich behoorlijk af. Het was een soort zelfopgelegd isolement. Maar: heb je ooit wel eens gehad dat je heel veel vrienden hebt, vrijgezel bent, je hebt elke avond plannen, en dan opeens rol je in een super intense relatie en wentel je jezelf er volledig in en dan bestaat de hele wereld plotseling alleen nog maar uit jou en die persoon? En dan, als je eindelijk weer boven water komt, dan kom je erachter dat er niemand meer is omdat ze allemaal door zijn gegaan met hun leven. De infrastructuur van je vriendschappen is veranderd. Dat is wat er met Carrie gebeurde, die winterse aflevering waarin ze in bed ligt met Petrovsky voor drie dagen – je kunt zien hoe hij haar leven is geworden en hoe anderen door zijn gegaan met hun eigen leven... ik bedoel, in de serie moeten ze met elkaar blijven communiceren omdat dat het hele punt is van het programma. Maar Carrie voor die hele aflevering uit die microkosmos van New York en haar vriendinnen halen, dat was eigenlijk een big deal. Ze was nog nooit zonder haar vriendinnen geweest. Niet op die manier. Dit is leuk, wat heb je nog meer?'
Ze kan geen computer gebruiken, ze kan niet bij haar rekening...
'Oke, die computer: dat was een tijd geleden. Oudere generaties waren echt meer clueless. Carrie die er niks van snapte, dat was eigenlijk vrij realistisch. Die rekening, dat snap ik. Ik zei het de hele tijd tegen de crew. Je huur betalen ís niet leuk in New York. Hoge hakken dragen ís niet leuk in New York. En ik heb zo vaak gezegd: "Luister, jongens, ik ben vrijgezel. Elke dag dat ik van huis ga, komt er echt niet elke keer een nieuwe man uit het niets op me af om me mee uit te vragen!" Het maakte me kwaad – ik bedoel, deed ik iets verkeerd? Hoor ik elke dag een nieuwe man te ontmoeten?'
En het grootste punt is, Carrie Bradshaw kon niet gelukkig zijn zonder een man.
'Zal ik je serieus iets vertellen? Dat was het grootste argument tijdens het maken van het einde van de serie. Iedereen bemoeide zich ermee. Niet alleen dat ze eindigde met Big, want we wisten allemaal wel, ook al wilden we het niet toegeven, dat ze met hem zou eindigen. Maar vooral ook het feit dat iédereen met iémand eindigde. Dat was een verhitte discussie tussen de schrijvers. We voelden een grote verantwoordelijkheid de serie goed te eindigen. En ze allemaal – Carrie, Charlotte, Miranda, Samantha – met iemand laten eindigen, betekende uiteindelijk ook dat de serie draait om het vinden van liefde in de grote stad en dat we als serie voor optimist speelde: de liefde werd door iedereen gevonden. Everybody's happy.'
Er gingen geruchten over een alternatief einde...
'We hadden ook kunnen eindigen met de boodschap: "De serie gaat niet om vrouwen die liefde vinden. Het gaat over zelfacceptatie, over gelukkig zijn met jezelf en je status als vrijgezel. En: je krijgt niet altijd wat je wilt, niet álles wat je wilt, in ieder geval." Maar wie zou dat willen zien?!'
Ik!
'Ik zeg niet dat het niet zou werken als we misschien andere vrouwen en karakters hadden gehad. Het had een heel goed verhaal kunnen zijn, een vrouw die ervoor kiest alleen te leven. Maar voor Carrie Bradshaw? Carrie gelooft in liefde en haar idee van liefde is een perfecte man. Niet perfect in algemene zin, maar perfect voor háár. Dat is wat zij zou kiezen als haar happy ending. En dat einde wilden we voor haar schrijven. Maar het gaat niet alleen over gelukkig zijn met een man. Echt niet. Het gaat over het accepteren dat hetgene wat je wilt misschien niet "perfect" is, maar op een bepaalde manier is dat juist wat het zo goed maakt.'
Amen. Is dat ook weer uit de lucht.
