Ik heb drie categorieën break-ups gehad in mijn leven. De ‘holy shit, this sucks en ik weet niet hoe lang dit zo gaat zijn maar het voelt alsof mijn ledenmaten van mijn lichaam zijn gerukt’- break-up, de ‘wow, ik ben zo opgelucht’-break-up, en de break-up van vorig jaar.
Precies een jaar geleden had ik één van die break-ups die zo heftig is, dat je ze vooral in films ziet. Alleen krijgt het meisje de jongen dan meestal weer terug, en dat, kan ik je verzekeren, gebeurde in mijn situatie niet.
Ik zal je de dirty details besparen, maar ik zal de volgende scène voor je beschrijven:
Onze relatie eindigde over de telefoon. Ik was in Miami Beach voor een jaarlijkse familievakantie met 19 (count ‘em) mensen, vooral vrouwen. Ik was de op twee na jongste, dus 17 mensen kende mij al mijn hele leven en wisten deze ramp dus op z’n waarde te schatten. Nadat ze hoorden wat er was gebeurd, probeerden ze uit te zoeken waar de meest dichtstbijzijnde gun supply winkel was.
De twee dagen die na de break-up volgden, was ik basically in comateuze toestand. Mijn moeder probeerde me om te kopen met beloftes over trips naar The Webster en mijn zus grapte dat er ‘hotties in de swim-up bar’ op mij aan het wachten waren. Ik bleef in bed. Ik huilde niet eens; ik probeerde gewoon te ademen.
Uiteindelijk kwam ik op een ochtend naar het ontbijt. Mensen keken naar me alsof ik van porselein was. Ik ging die avond ook naar het avondeten en ik praatte zelfs een beetje.Ik hield mijn telefoon de hele nacht dichtbij me, verlangend naar iets van nieuws – nieuws dat dit hele gedoe één grote grap was. Iemand moet me voor de gek houden. In plaats daarvan, was ik de hele nacht bezig met het checken van mijn Instagram.
‘Je moet een hond nemen,’ zei mijn zus uiteindelijk. ‘Maggie maakt mij zo blij elke keer als ik thuiskom.’ Maggie is de 35 kilo wegende hond van mijn zus en haar man en ook al is ze een lief schepsel, het idee van een 35 kilo wegende hond in mijn 55 vierkante meter-appartement vind ik angstaanjagend. ‘Je zou echt een hond moeten nemen,’ beaamde mijn zeven-jaar-oude nichtje. ‘Puppy’s zijn zo cute.’
Ik wilde mijn zus in haar gezicht slaan.
‘Neem een hond. Neem een hond. Neem een hond,’ begon ze te blèren.
Ik legde uit dat ik geen leven heb voor een hond: ik heb de tijd niet voor een hond en ook niet genoeg geld. Maggie gaat naar de hondenopvang, krijgt wekelijkse manicuren, en wordt drie keer per dag uitgelaten. Dat mormel heeft een beter leven dan dat ik heb. Ik keek weer naar mijn telefoon en refreshte mijn Instagram, hopend dat er iets nieuws was dat me weer kon vermaken. Dit gesprek was killing me.
‘Maar ik ben het met haar eens, Ru,’ begon mijn moeder, ‘thuiskomen bij iets dat je nodig heeft, kan heel goed voor je zijn.’
Zou iemand een kleine handgun hebben?, vroeg ik me af. Ik besloot om maar gewoon niet te antwoorden. Refresh, Lady Instagram, refresh! Eindelijk, een nieuwe foto!
Een redacteur die ik kende had net een nieuwe kitten. (‘Ew’ in normale omstandigheden, wie houdt er nou van katten? Maar in dit geval ‘aw’, want dit ding was fucking adorable.) Ze postte net een nieuwe foto van het dier. Ik staarde ernaar en vroeg mezelf af of mijn leven gemakkelijker zou zijn als ik een oneindige collage aan foto’s van deze kitten zou hebben.
Mijn zus pakte mijn telefoon af. ‘PRAAT JE TEGEN HEM,’ snauwde ze. ‘Ew, kijk je nou naar katten?’ Mijn nicht, katbezitter voor 14 jaar, sprong op. ‘Ruthie kijkt naar katten! Oh my god, je moet echt een kat nemen!’
Ik sputterde nog tegen dat katten binnen naar de wc gaan, ze gooien dingen om, ze bespioneren je, je weet nooit wat ze denken, en nouja: dat ze over het algemeen gewoon creepy zijn . Ik verzekerde haar dat haar kat prima was, maar dat ik ben opgegroeid met een hond, en als ik een huisdier zou nemen, dan zou dat een hond zijn. Punt.
Het diner eindigde. De vakantie eindigde. Ik landde in New York. Ik nam een taxi op het vliegveld en was elke seconde tijdens de rit naar huis bang. Ik wilde daar niet naar binnen. Ik wist dat het daar zo stil moest zijn. Ik ging uiteindelijk naar binnen en sliep twee dagen achter elkaar.
Nadat ik mijn redacteur vriendin had gemaild en had gevraagd waar ze haar kat vandaan had, reed ik diezelfde dag nog met mijn moeder naar Westchester om een nieuw nestje Britse korthaar-kittens te ontmoeten.
Toen we stopten bij Zina’s huis, wilde ik weer omkeren. Ik kon de creepy cat lady-ness ruiken vanaf buiten. Maar ik had mijn moeder gevraagd om met mij helemaal hierheen te rijden, en ik wilde haar humeur niet verpesten. We liepen naar binnen en we werden begroet door Zina, een golden retriever, een Engelse herdershond en een Britse korthaar-kat van tien kilo, genaamd Emma, de moeder van het nestje. Ik vermoedde dat ze haar babygewicht nog niet had verloren. Zina ging ons voor naar de kamer waar de kittens waren, Emma volgde op de voet. De kamer had de grootte van een inloopkast en er lagen twaalf kleine kittens. ‘Hier zijn de baby’s,’ zei Zina met een diep Russisch accent.
Ze waren super cute, maar de geur van kattenvoer, kattenpis, en het feit dat ik eigenlijk nooit had gespeeld met één kat, laat staan twaalf, was een beetje overweldigend. Het voelde bijna alsof ik in een horrorfilm zat en dat Zina ons ging vermoorden. Met haar katten.
En toen zag ik Gracie. Mijn kleine Gracie. Zittend in een hoekje terwijl ze speelde met een bal. Ik tilde haar op, hield haar vast, en toen besloot ik om het risico te nemen en een creepy, alien looking kitten mee te nemen.
Zina vertelde me dat ik moesten wachten totdat ze haar inentingen had gehad voordat ik haar naar huis mocht meenemen. Dat zou twee weken duren, en dat zou me precies genoeg tijd geven om een kattenbak (iel) en speeltjes (ugh, hoe gaat dat worden met mijn interieur) te kopen en om ervoor te zorgen dat er niets in mijn appartement was waar ze in kon kruipen (um, alles?).
Twee weken later arriveerde Gracie. Ze was zo klein en ik was zo bang. De eerste keer dat ze spinde dacht ik dat er iets ernstigs fout zat. De eerste keer dat ze ziek werd, zweerde ik dat het mijn schuld was. Toen ze werd gesteriliseerd, vroeg ik mezelf af of ik de dag vrij moest nemen om bij haar te blijven. (Dat deed ik niet, maar ik twijfelde.) Elke keer als ik wegging, voelde ik me schuldig en moest ik mezelf eraan herinneren dat katten niet echt een gevoel hebben van tijd.
Ik post veel foto’s van Gracie op Instagram (#TEAMGRACIE). Een keer noemde iemand haar dik. De exacte bewoording was: ‘Wow, dat is de dikste kat die ik ooit heb gezien!’ Ik wilde een grote hamer naar zijn gezicht brengen. Een andere keer merkte iemand haar gekke tand op, een eigenschap die ik schattig vind. Ik groeide op met een spleet tussen mijn twee voortanden. Op een soort Lauren Hutton-ish manier koos ervoor om het zo te laten. (Ja, ik kende Lauren Hutton toen ik 12 was! Grapje, ik wilde gewoon echt geen beugel.) Het voelt passend dat mijn kat ook een soort tandheelkundige afwijking had, dus toen diegene Gracie uitlachte om haar gebit, wilde ik al zijn tanden er één voor één uittrekken, zonder verdoving.
Gracie haalt me uit slechte dates. Het kost een man die je heel erg leuk vindt, zelfs van je houdt, moeite om opgewonden te raken als jij begint over hoe dol je wel niet bent op je kat. Het moment dat ik begin te praten over Gracie, houden de drankjes meestal op. Ik heb geleerd om dit in mijn voordeel te gebruiken. Zodra ik besluit dat een date een ‘nee’ is, begin ik poëtisch te vertellen over hoe mijn schattige kat Gracie het beste is voor mij. Ik laat zelfs foto’s van ons tweeën zien.
Gracie slaapt bijna iedere nacht bij me. Sommige nachten slaapt ze bij mijn voeten, en andere nachten slaapt ze op het kussen boven mijn hoofd. Als ik Law & Order: SVU kijk, kijkt ze mee, en wanneer ik in de ochtend mijn make-up doe, zit ze op de wastafel.
Ik bevind mij op dezelfde jaarlijkse vakantie dit jaar, dit keer in Puerto Rico, mijn nichtje aka katbezitter nu met een nieuwe baby, mijn break-up precies 365 dagen terug.
Tijdens het avondeten praat ik over mijn nieuwe baan en de nieuwe burgemeester, maar het gesprek ligt nooit ver van Gracie af.
‘Het is echt ongelooflijk hoe ze mijn leven heeft veranderd. Hoe ze me door dat ongelukkige moment in mijn leven heen hielp. Het is echt geweldig hoe het thuiskomen bij iets levends je gevoelens over alles kan veranderen. Ze snapt me gewoon. Ze weet hoe dichtbij ze moet komen als ik verdrietig ben, dat ze afstand moet houden als ik aan het werk ben, en wanneer ze schattig moet zijn als ik indruk wil maken op mensen…’
‘Je bent echt gestoord, weet je dat,’ word ik onderbroken door mijn zus.
Als je mij een gekke cat lady wil noemen, vind ik dat prima. Ik ben echt gek op mijn kat, en ik vind het leuk als mensen mij een lady noemen.
17 razend knappe celebrities met katten >
Er is nu dus een boek bomvol foto's van hete mannen én katten >
