Je hebt de naam Essena O'Neill inmiddels vast wel gehoord, en zo niet: 't is een knap, 19-jarig Australisch meisje dat in een paar jaar tijd een half miljoen volgers op Instagram wist te verzamelen, allerlei spullen kreeg opgestuurd, die spullen in ruil voor geld op haar account plugde en daar op een gegeven moment zo klaar mee was dat ze deze week besloot radicaal met die nepperij te stoppen. Ze veranderde alle captions van haar instagramposts door waarheden als 'Took over 100 in similar poses trying to make my stomach look good. Would have hardly eaten that day. Would have yelled at my little sister to keep taking them until I was somewhat proud of this.' en zwaaide dus ogenschijnlijk heel rock & roll af.

Het was tijd om te kappen, want het echte leven wachtte op haar.

Ten minste, zo leek het - ook voor mij, toen ik 's ochtends door mijn Facebook scrollde en enthousiast 't nieuwsbericht op mijn feed naar collega's stuurde. Maar precies een uur geleden ontspon zich hier een discussie over die twee belangrijke speerpunten van De Nieuwe O'Neill: stoppen en het echte leven.

Over dat eerste kunnen we kort zijn: stoppen doet ze niet. Ja, haar instagramaccount is opgedoekt, maar daar staat een kersverse nieuwe site tegenover: letsbegamechangers.com, waar ze het verschil wil gaan maken door meisjes ervan bewust te maken wat er allemaal voor nepperij achter een succesvol instagramaccount schuilt. Kortom, ze verplaatst zich van het ene scherm (Instagram) naar het andere scherm (haar site), en ook dáár is ze een publiek aan het opbouwen. Dat zichzelf-uit-de-kijker-spelen wil dus niet echt vlotten, en inmiddels bekruipt me het gevoel dat dit hele letsbegamechangers-idee een duidelijke strategie heeft.

Begrijp me niet verkeerd: met een strategie zelf is niks mis, want het concept van haar nieuwe site valt alleen maar te prijzen. Als een strategie ervoor kan zorgen dat zo veel mogelijk mensen haar nieuwe site bezoeken en gaan snappen dat Instagram verwordt tot een plek waar iedere kop thee gesponsord kan zijn: mooi.

Maar inmiddels heeft O'Neill een nieuw oproepje geplaatst: alle sponsors hebben haar laten vallen en nu heeft ze geen inkomsten meer. Of we haar willen sponsoren door geld te doneren, want ze heeft ook een huur te betalen.

What. the. F*CK!

Er gaat hier iets grandioos mis en dat is dat O'Neill aan haar tweede speerpunt voorbijgaat: het echte leven. Het échte leven zou haar namelijk wellicht van een baan kunnen voorzien, of in het echte leven zou ze bijvoorbeeld een studie kunnen starten. Het zou in het echte leven ook helemaal geen ramp zijn om als 19-jarig meisje weer even bij je ouders te gaan wonen.

In het echte leven kunnen we ook best toe met een sterk artikel, of een sterke mini-documentaire over het onderwerp dat ze wil aansnijden. Dan snappen we 't echt wel. Wat in ieder geval niks met het echte leven te maken heeft, is een 19-jarig meisje betalen om ons uit te leggen hoe ze jarenlang neppe troep aan ons heeft verkocht.

Ik wil helemaal niet zuur doen, want nog steeds is haar boodschap en haar statement prachtig, en het vereist ballen om make-uploos in beeld te verschijnen en toe te geven dat je naar je zusje hebt lopen schreeuwen om de perfecte foto te maken. Om met Jordaanse wijsheden te spreken: dat statement pakken ze haar niet meer af. Maar de uitwerking is zo ont-zet-tend bedroevend teleurstellend, en daar kan ik best een beetje om huilen, want Essena O'Neill: ik zat in eerder genoemde discussie met collega's in jouw team.

Ik had alleen zo ontzettend gehoopt dat je écht een dikke middelvinger naar de online wereld had gegeven. Gewoon van de radar was gebleven en al die Daily Mails, NY Times en E! News-sites over je had laten schrijven, terwijl jij ondertussen je centen die je nog wél had (waar is dat geld anders heen gegaan?) aan een ticket had besteed, je koffer had gepakt en eropuit had getrokken, of nouja, een studie. Dat jij, terwijl de rest nog zou doorratelen over je boodschap, dronken van een bar af zou vallen, vlekken op je jurk zou maken door een verschrikkelijk niét-fotogenieke maar goddelijke steak, en de volgende dag je kater weg zou eten met een picknick in het bos en je tentamen zou verkloten omdat je te druk bent met het echte leven, waarin het vrienden geen donder uitmaakt of je er wel of niet knap bij loopt. Dat je in het echte leven je in iets zou verdiepen waarin je steengoed zou worden, dat je dat misschien niet meteen zou kunnen betalen (nogmaals: really, met al dat verdiende geld?) en je misschien wel een bijbaantje had moeten nemen, maar wat geeft 't, als je 19 bent? Dat we pas over een jaar of acht, negen weer van je zouden horen, maar dan met een écht talent, in plaats van jezelf knap op de kiek zetten met betaalde spullen. En dat je dan zou zeggen:

'Dat scherm kan echt wel uit, jongens, want 't echte leven blijkt een feest.'