Vroegâh – mag wel even toch? – vroeger was het best overzichtelijk. Bekende (oudere) mensen zoals de buurman gaf je een hand en je inner circle kreeg drie zoenen. Dus dan ging iedereen zonder morren tijdens een verjaardag dat vermaledijde ‘zitje’ rond. De hele goegemeente op de bank of geleende extra stoelen rond de salontafel. Je maakte netjes een rondje langs alle mensen, gefeliciteerd – schudden – opschuiven – gefeliciteerd – schudden – opschuiven, tot je iedereen had gehad.

Omdat ik lange tijd (tot mijn dertigste) niets ongemakkelijker vond dan wildvreemden een hand te moeten geven, riep ik dan ‘gefeliciteerd allemaal!’ met een halfslachtige zwaai in de lucht, om vervolgens te schuilen in de keuken/op het rokersbalkon/rond het wijnuitgiftepunt.

Maar op een gegeven moment is dat hele handen schudden verdwenen, en werd iedereen zoenen gemeengoed. Mijn onzekerheden had ik intussen verwerkt, maar dat zoenen lukt niet. Het zoenen zelf wel, maar die volgorde. Eerst rechts, dan links? En met hand in hand, of juist de palmen netjes tegen de bovenarmen aan?
Ik begin altijd aan de verkeerde kant, beland met mijn neus in iemands oog, of erger: met mijn hand op iemands borst of andersom. Iedereen voelt zich onhandig. Niet goed.


Dus dan maar iedereen op de mond?

En dan heb ik het nog niet over die extremistische afsplitsing, de echte dare devils, de on the mouthers! Wat was daar aan de hand in vredesnaam? Wie is begonnen om wildvreemden op de mond te zoenen?

Je liefje, oké. Je moeder misschien ook. En je beste vriendin. Maar als je met een groep vrienden bent, en je geeft de een wel een kus op de lippen, en de ander niet, dan schep je rivaliteit. Dus dan maar iedereen op de mond?

Je hebt ook slimmeriken die snel roepen: we doen er maar één! Het vooraf afspreken hoeveel kussen er zullen worden gegeven is prima. Maar dan vooraf alsjeblieft. Het gebeurt toch vaak (ik heb navraag gedaan) dat je aan de goede kant begint met kussen (yes!) handen netjes langs je lichaam (ook fijn) maar dat je dan met je tweede kus toch zo lullig in het luchtledige blijft hangen omdat de ander te laat zegt: ‘we doen er maar één hoor.’

Ben je er nog? Want tot zover had ik me erbij neergelegd. Ik geef een hand aan mensen die ik voor het eerst ontmoet, zoen mijn allerliefsten op de mond, en sta steevast te hannesen tijdens de één/drie-chachacha met de pr-dame. Het zij zo.


Die knuffelmemo was mij totaal ontgaan.

Maar onlangs tijdens de ELLE Style Influencer Awards kreeg ik ineens van iedereen een hug. Een hug! Dat is een bijna kus op de wang plus tegelijkertijd een korte heart to heart hug (let op: je hoofd gaat dus rechts langs het hoofd van de ander). Die knuffelmemo was mij totaal ontgaan. Ik heb me wel snel herpakt, alleen door de paillettenrijke dresscode bleef ik vaak langer dan gewenst aan alle huggende BN’ers plakken. Sorry Winonah!

Lang verhaal kort, die hug vind ik van alle opties toch wel het fijnst. Het kan bijna niet fout en het plakt niet van lipgloss. Van mij mag-ie blijven.

//

‘Weet je wat echt belangrijk is in een relatie?’
‘Liegen?’
‘Vanzelfsprekend, maar weet je wat pas echt belangrijk is?’

Lees verder >