‘Ik liet mijn man me een week kleden en het was verschrikkelijk’

‘Ik noem het Pete Townshend tijdens een interview,’ zei D.J. trots terwijl ik met moeite een vintage blouse, die mijn zus heeft ingekort tot aan de navel in de ‘90s, in mijn Reed Krakoff broek stop. Mijn maat 40-voeten, die ik altijd al gigantisch vind met mijn lengte, steken als flippers uit in een paar spierwitte Adidas Stan Smiths (zie bovenstaande foto voor bewijs). Ik kijk sceptisch naar mijn man, die achter me met mij meekijkt in de spiegel. ‘Ik vind je kont er goed uitzien,’ zegt hij al goedkeurend naar beneden kijkend. ‘En je ziet er een beeeeetje uit als een dude?’

Het is dag één van onze uitdaging en het begint al lastig. Ik ben een hyperspecifieke kleder – met een voorliefde voor Pierre Hardy hakken en goed-op-maat-maar-cheeky seperates van Tomas Maier, Atlantique Ascoli, en Tibi – en ook nog eens twaalf weken zwanger. En, tegen beter weten in, heb ik alle macht over mijn kledingkast in de handen gelegd van mijn man, een privaat vermogen-man in pak en voormalig professioneel lacrossespeler wiens idee voor een casual vrijdag bestaat uit slim-cut Bonobos en een op maatgemaakte Oxford van MTailor. Een alhoewel zijn eigen dagelijkse werkoutfit vastgesteld staat, is hij een extra oplettende chroniqueur van trends, hij tagt me regelmatig in Instagramfoto’s van mannen én vrouwen wiens stijl hij bewondert. Items waar hij persoonlijk verantwoordelijk voor was: mijn eerste paar designer pumps (YSL Tribtoos); de perfecte zomertrouwjuk met paisley-patroon (& Other Stories, geselecteerd in Parijs); en elke sneaker die ik bezit. En omdat hij me vaak verder dan de ietwat saaie kleur beige pusht, dacht ik dat hij misschien nieuw leven kon blazen in een kledingkast die ineens te gepast, te formeel, en te, ja, hyperspecifiek leek.

Clothing, Sleeve, Collar, Text, Standing, Style, Coat, Blazer, Pattern, Waist,

Maar toen ik aan het werk moest in mijn eerste D.J.-geregisseerde look, veranderde ik meteen van gedachte. Ik doe een snelle Riverdance naast mijn bureau om te benadrukken dat ik, waarschijnlijk voor de eerste keer ooit, atletisch schoeisel draag naar kantoor. Mensen lijken opgelucht. ‘Yeah, ik wilde zeggen,’ begint ELLE.com editorial director Leah Chernikoff. ‘Je ziet er best wel casual uit.’ Ik schuif oncomfortabel in mijn sneakers. Ze gaat verder, ‘ik bedoel, meestal ben je meer dressed up, toch?’

Product, Sleeve, Denim, Jeans, Trousers, Shoulder, Text, Textile, Standing, White,

Het is waar. Misschien vanwege mijn lengte, en wat ik beschouw als een atletisch lichaam (met borsten), draag ik altijd vrouwelijke outfits: getailleerde bloesjes, high-waisted broeken die mijn benen verlengen, en strakke jurkjes die mijn smalle heupen benadrukken. Tijdens mijn zwangerschap, draag ik vooral oversized truien die zorgvuldig over mijn nieuwe, groeiende torso draperen, broeken met rechte pijpen, en torenhoge pumps. Mijn man is meer bezig met variabelen zoals het weer, comfort level en of hij een ‘pop of color’ moet toevoegen.

Sleeve, Human body, Text, Waist, Knee, Street fashion, Fashion model, Fashion design, Tights, Pattern,

Op dag twee combineert hij een bloemige jurkje met een zwart-wit high school jasje en over-the-knee, platte Stuart Weitzman laarzen. Over het jasje, ‘we hadden iets nodig om je armen te bedekken, en het cargo jasje was te oversized.’ Het maakt verder niet uit dat ik eruit zie als Lolita die naar een sportwedstrijd gaat. Maar naarmate de week vorderde, verdween de red-blooded seks appeal niet van mijn lineup: The Katie Holmes (zijde blouse in een boyfriend jeans); The Puppeteer (zwarte coltrui, minirok, en enkel laarsjes); en The Basic B (zwarte jurk tot op de knie met een spijkerjasje en T-strap hakken). Het lijkt erop dat hij mijn aversie voor elke look dat huid laat zien kan merken en hij wil geen ruzie met me.

D.J.’s creaties, dag 5-7, van links naar rechts: Gap jasje, Tibi jurk, Yves Saint Laurent schoenen; Boy. By Band of Outsiders jasje, Pleats Please Issey Miyake top, Totême broek, Adidas sneakers; Helmut Lang jasje, The Row T-shirt, The Row broek, Manolo Blahnik hakken.

Op dag acht bereiken we beide ons kookpunt: D.J. is plichtmatig bezig combinaties te zoeken in mijn kast en ik kijk vanaf het bed. ‘Dat niet’, snuif ik. ‘Nope, niet die.’ Hij stopt bij een wit, Courrèges mini jurkje met een rits aan de voorkant, waar ik normaal gesproken dol op ben. ‘Hou je me voor de gek?!, kraai ik. Hij gooit zijn handen in de lucht. ‘Denk je dat dit leuk is voor mij?,’ zegt hij.

Ik leg uit: dit is waarschijnlijk het slechtste moment in het leven van elke vrouw voor een experiment als deze. Ik voel me out of control en ik ben gefrustreerd over mijn lichaam. Ik voel me nog niet zwanger, alleen maar pafferig. Hij bekijkt me aandachtig, alsof hij probeert te bepalen of ik een begrijpende knik wil of een ‘Waar heb je het over? Je bent zo slank.’ Hij kiest voor geen van beide en richt zich weer op de kast. ‘Wat vind je van dit?’, zegt hij terwijl hij een draperende Helmut Lang tuniek uit de uithoeken van Narnia plukt. Ik kijk er verward naar – daar heb ik overal naar gezocht. ‘Zwarte jeans?’, stelt hij voorzichtig voor. Ik zie onmiddellijk voor me hoe het geheel eruit zal zien bij mijn lichaam en, verrassend genoeg, haalt het mijn voorwaardes met vlag en wimpel. ‘De schoenen laat ik aan jou over,’ zegt hij terwijl hij de kledingstukken op het bed legt. Mijn gedachtes gaan meteen naar de Stan Smiths, maar – nah – een outfit zo goed als deze verdiend hakken.