Mijn eerste telefoon kreeg ik op mijn twaalfde en op mijn veertiende begon ik te daten met mijn huidige vriendje Nick. We kennen elkaar in levende lijve, maar eerlijk is eerlijk, onze achtjarige relatie heeft zich vooral afgespeeld in onze telefoons. Ik weet nog goed hoe het begon; onze eerste awkward flirty berichtjes die overliepen in paginalange conversaties, die we volhielden tot we in slaap vielen. Ik herinner me ook nog als de dag van gisteren dat hij me via een sms liet weten dat hij 'really into me' was, op zo'n manier waarop coole highschool vriendjes dat doen. Onze afspraken maakten we eigenlijk altijd via berichtjes en via sms vroeg hij mij verkering. Na vier jaar scheidden onze wegen. Of nouja, we gingen allebei ergens anders studeren, maar we hielden een langeafstandsrelatie, uiteraard via onze telefoons.
Nu ben ik 22 en mijn dag start iedere ochtend op dezelfde manier, met een kop koffie en een 'goedemorgen'-berichtje van Nick. Ik kan het me niet anders voorstellen. Mijn verslaving aan zijn liefdevolle ochtendberichtjes is net zo groot – echt heel groot – als mijn verslaving aan Starbucks.
Over het algemeen zijn verslavingen slecht. En toen ik besefte dat ik Nick de afgelopen 8 jaar non-stop heb gesmst, besloot ik dat het tijd was om misschien een beetje afstand te creëren. Het idee: Nick en ik moesten een week lang zonder elektronische communicatie volhouden. Maar eerst moest ik hem dat nog even laten weten.
De regels waren simpel. We zouden teruggaan naar een manier van daten zoals mensen dat deden vóór smartphones en internet – geen Whatsapp, geen Snapchat, niets. We mochten afspreken in person (vanzelfsprekend) of met elkaar bellen via de vaste lijn. (Hier moet worden bij verteld dat de enige reden dat we een vaste telefoon hebben, is omdat we nog thuis wonen. We zijn beiden afgestudeerd in mei en horen tot de 38 procent millenials die na hun studie thuis blijft om geld te kunnen sparen). Ik wist dat dit heel zwaar ging worden, en voordat ik méga dramatisch klink: wanneer was de laatste keer dat jij met iemand afsprak via de huistelefoon? Precies. Heb je überhaupt een vaste telefoon? Vast alleen maar omdat het onderdeel is van een 'alles-in-één'-pakket.
Op dinsdag, de laatste dag dat we elkaar berichtjes mochten sturen, passeerden er duizend 'Ik hou van je's' en sippe emoticon poppetjes. We maakten de afspraak om elkaar de volgende avond om 22.00 uur te bellen met de vaste telefoon. It was lame.
Woensdag, dag 1Zoals iedere ochtend ging mijn wekker, en ik deed hem uit met het idee een berichtje van Nick op mijn beeldscherm te zien. In nog slaperige staat wreef ik in mijn ogen en staarde naar mijn berichten om vervolgens geen bericht van mister boyfriend te zien. 'Hij zal vast nog slapen', dacht ik, voor ik me realiseerde dat dit dag één was van een week zonder mobiele telefoons.
Ik zat me veertig minuten ellendig te voelen in de trein van New Jersey naar New York City, terwijl ik in mijn hoofd een lijstje maakte met de dingen die ik aan Nick wilde vertellen – hele belangrijke dingen, zoals hoe lekker de nieuwe Starbucks Latte Macchiato was en dat hij die écht moest proberen. Om het niet-contact-hebben met Nick een beetje te compenseren, stuurde ik mijn vrienden meer berichtjes dan normaal. Mijn gedachten dwaalden af, afvragend wat hij aan het doen was. Hoe kon ik zonder de gebruikelijke ochtendberichtjes weten of hij onderweg was naar zijn werk óf misschien zelfs al daar was? HOE MOEST IK DAT NOU WETEN? En zou-ie ook aan mij denken? (Ik bedoel, vast wel!)
Werk was een welkome afleiding. Ik legde mijn telefoon om 8.30 neer en pas om 15.00 uur checkte ik hem weer. Ik verwachtte een 'Hoe is je dag, vandaag?' Maar nee. Niets.
Ik had zo veel zin in ons telefoongesprek die avond, dat ik Nick uit enthousiasme een kwartier te vroeg belde. Twee dingen over huistelefoons: (1) Ze zijn zwaar! De telefoon tegen je oor houden is echt een onvoorziene workout waar je niet onderuit kan. (2) Als je een niet-draadloze telefoon gebruikt, zoals ik bijna deed, is het alsof je in een 1,5m² gevangeniscel zit van je eigen telefoongesprek.
Maar het was nog voor onze ingeplande telefoneertijd, dus Nick kwam net de deur binnen lopen en beloofde me terug te bellen. 'Mam, Nick belt zo op de huistelefoon! Niet opnemen!', schreeuwde ik naar beneden. Wat heel leuk was, want welke 22-jarige wil zich nou niet een verliefd 11-jarig schoolmeisje voelen?
Toen hij terugbelde, kon ik niet stoppen met glimlachen. Het was 24 uur geleden sinds we voor het laatst hadden gecommuniceerd, wat het langst was in de afgelopen acht jaar! Meestal zijn onze gesprekken een snelle 10- tot 15 minuten, vaak terwijl Nick naar huis rijdt vanuit zijn werk of als ik hem snel iets wil vertellen waar ik kramp van ga krijgen in mijn duimen als ik het moet typen. Deze avond, daarentegen, belden we een uur. We praatten over wat we gegeten hadden als lunch en ik vertelde hem over iets cools wat er was gebeurd op mijn werk. Bellen is echt fantastisch! In plaats van een smiley face emoticon, hoor je aan iemands stem dat-ie lacht of een echte grinnik aan het einde van een zin. De emotie was overweldigend voor mijn bericht-moeë ziel.
Opnieuw planden we in de volgende dag om 22.00 uur te bellen. Toen we ophingen was ik draaierig, zoals dat 11-jarige meisje dat naar haar ouders moet schreeuwen om niet de telefoon op te nemen. Ik kwam amper in slaap.
Donderdag, dag 2Op donderdag sturen Nick en ik elkaar meestal berichtjes over hoe enthousiast we zijn dat het alweer bijna weekend is, zoals je dat doet op donderdag.
Werk was hysterisch, en ik wilde hem zo ontzettend graag snel een berichtje sturen om hem even te updaten over mijn dag. Aan het einde van de dag was ik de helft van de dingen die ik hem wilde vertellen alweer vergeten. Deze week was duidelijk een geheugentest waar ik zonder twijfel voor ben gefaald. Meestal als ik Nick nog wat vergeten was te vertellen, dan stuurde ik hem nog even snel een berichtje tussendoor, alsin: 'Oh! Ik ben je echt nog wat compleet vergeten te vertellen!' Maar nu moest ik weer 24 uur wachten. Ik begon met dingen op te schrijven in een notebook. Een beetje creepy, maar wel een uitstekende oplossing.
Ik kwam thuis om 21.15 uur, wat maakte dat ik nog 45 minuten had om te eten, te douchen en me voor te bereiden op werk de volgende ochtend, voordat ik Marcia-Brady-style flirtend aan de telefoon zou hangen. We belden een uur en vijftien minuten, over de dingen op mijn lijstje en over het komende weekend. En dat is waar het spannend werd. Voor iemand die al acht jaar in een relatie zit kun je stellen dat ik niet echt commitment issues heb, maar goddamn, je 24 uur van te voren vastpinnen op een vrijdagavondplan maakte me doodbang.
Ik zou de trein van 18.50 uur nemen en om 19.30 uur aankomen. Hij zou een beetje later van werk vertrekken om mij vervolgens op te halen van het station, zodat we uiteten konden gaan. Maar ik haal bijna nooit de trein van 18.50 uur. Ik besloot met hem af te spreken op onze vaste signature parkeerspot, en dat wanneer hij me niet om 19.30 uur uit de trein zou zien stappen, ik vast om 20.05 aan zou komen. Als hij er niet zou zijn, zou ik op hem wachten in de Starbucks.
Ik was ervan overtuigd dat dit plan niet zou gaan lukken. Hoe deden onze ouders dat? Die avond sliep ik onrustig.
Vrijdag, dag 3De hele dag keek ik er extreem naar uit om Nick te zien. Het was meer dan een week geleden, omdat hij in verband met werk een weekendje weg was geweest, en doordat ik zo weinig met hem had gepraat miste ik hem nóg meer dan ooit tevoren. Met meerdere willekeurige personen deelde ik enthousiast mijn 'eten-buiten-de-deur-met-de-boyfriend-plannen'. Ik zou er een moord voor hebben gedaan om de trein van 18.50 uur te kunnen halen. De trein haalde ik, de moord was niet nodig.
Toen de trein aankwam rende ik naar de plek waar ik Nick zou ontmoetten. Hij was er niet. Hóe heb ik ooit kunnen denken dat dit een goed idee zou zijn?, dacht ik terwijl ik naar de Starbucks strompelde. Tot ik vanuit de verte 'Danielle!' hoorde. Nick stond hevig te lachen en te zwaaien vanaf de overkant van de straat. En ik rende, dwars door het verkeer, glimlachend als een imbeciel naar hem toe. In de auto zaten we beiden trots lachend elkaar te feliciteren met dat het was gelukt elkaar te vinden, zonder berichtje. En ik ben nog steeds trots.
Zaterdag, dag 4We werden wakker en gingen de deur uit om te ontbijten, wat bij uitstek dé gelegenheid is voor Snapchat-verhalen, want: zeer belangrijk! Nick moest werken in de middag, en we maakten de afspraak dat hij me na zijn shift zou ophalen om uit te gaan met vrienden.
Nog nooit ben ik zo enthousiast geweest als er aan de deur wordt aangebeld. Meestal stuurt Nick mij een berichtje als hij onderweg is en nogmaals als hij voor de deur staat – het is niet te geloven wat een verassingselement kan doen voor je relatie. Ik heb nog nooit (!) met zoveel afwachting zitten wachten op een date. Het openen van de deur, en Nick daar zien staan, voelde als mijn verjaardag. En dan niet zo'n crappy verjaardag, maar echt als mijn 21e ofzo.
Zondag, dag 5Ik was de hele ochtend met Nick voordat hij weer tot 's avonds zou moeten werken. Hij belde me die avond, en net als alle voorgaande telefoongesprekken, voelde het fantastisch. Maar toch, gekluisterd zijn aan een vaste tijd én huistelefoon sucks. Ik zou op ieder moment van de dag, op iedere mogelijke plek met mijn boyfriend moeten kunnen bellen. Nick was het ermee eens en zei dat het mijn schuld was. We lachten erom maar ik vond het niet grappig.
Maandag, dag 6Mijn doordeweekse dagen zijn meestal volgepland maar deze week niet, in verband met vakantie. Ik was vrij van werk, Nick niet trouwens, dus ik lag de hele dag verveeld in bed met mijn telefoon. Om mezelf een beetje te vermaken, zoals een jonge twintiger dat doet, schoot ik een shitload aan selfies.
Ons telefoongesprek die avond duurde twee uur. En aangezien-ie eerder begon dan, mocht ik hem terugbellen toen ik wat was vergeten. Uiteindelijk belde ik hem drie keer terug nadat we hadden opgehangen, en ook al zou het met berichtjes normaal gesproken hetzelfde zijn gegaan, werd dit door manlief toch iets minder gewaardeerd dan via Whatsapp. Ik viel niet heel voldaan in slaap.
Dinsdag, dag 7Nick moest om 3.45 uur opstaan om te gaan werken, dus toen ik hem om 10 uur belde, lag hij al te slapen. Iedere andere avond zou ik hier echt overstuur van raken, maar ik ging vrolijker naar bed dan normaal omdat ik wist dat ik de volgende ochtend éindelijk weer wakker zou worden met een goedemorgen-berichtje, die ik de afgelopen tijd zo heb gemist.
Voor dit alles begon, maakte ik vaak grappen met Nick over hoe fucked up het zou zijn als we erachter zouden komen dat we het helemaal niet leuk zouden vinden om iedere dag met elkaar te praten. Of dat het leven eigenlijk veel leuker is als je elkaar geen berichtjes stuurt. Eerlijk, zou dat niet echt een leuk verhaal zijn geworden? Het tegenovergestelde bleek waar. Onze relatie was geboren vanuit berichtjes, hell if it'll die on the phone.
Bron: Cosmopolitan
